Sepia cz. II - walka o linię.

Jak już wspomniałem, Sepia miała podniebienie smakosza z najwyższej półki i nie sposób zliczyć ile razy to udowodniła. Ale z racji tego przez całe swoje psie życie miała nadwagę i poza jednym przypadkiem który opiszę w następnym odcinku, była odchudzana z nieprzesadnie wielkim powodzeniem. Gdy osiągnęła wiek dorosły, jej nadworny weterynarz orzekł iż powinna zostać mamą. Zatem pani R wybrała się do siedziby związku kynologicznego aby poszukać jej narzeczonego. Gdy panowie kynolodzy spojrzeli na Sepię, zadali pytanie:

- Proszę pani, a co ta sunia je w ciągu dnia?

Pani R nieśmiało wymieniła część jej menu, pomijając rzecz jasna niektóre elementy tej diety. A w odpowiedzi usłyszała:

- Ależ proszę pani, to przecież jest jamnik a nie owczarek niemiecki!

I wtedy zaczęło się przekleństwo niemal całego żywota Sepci czyli odchudzanie.

Przed Wielkanocą pani R zarządziła sprzątanie w pokoju zajmowanym przez Krzysia i Piotra. Ten ostatni bez przesadnego entuzjazmu zmontował odkurzacz i odsunął swój tapczan. I wtedy jęknął po czym zawezwał wszystkich domowników. 

Za tapczanem leżało lekko licząc kilka kilogramów suchego pieczywa. Po prostu Sepia oczekując najgorszego zaczęła podkradać chleb i robić sobie zapas sucharów na czarną godzinę.

Podczas wizyty na wydziale weterynarii jej lekarz spojrzał na nią krytycznie i postawił Sepię na wadze. A po chwili zawołał kolegów i studentów mających zajęcia dydaktyczne w ambulatorium. Biedna psina zaczęła gorączkowo wciągać brzuszek myśląc że jej to pomoże. Ponoć taki przypadek zdarzył się tam po raz pierwszy.

Jednym z popisowych dań autorstwa pani R jest tort makowy, zdecydowanie najlepsze ciasto jakie do tej pory miałem okazję jeść w swoim życiu. Pewnego dnia pojawiło się ono na stole podczas wizyty gościa u państwa R. W trakcie jedzenia kawałek tortu spadł mu z talerzyka na podłogę. Pan ten z lekko zakłopotaną miną schylił się aby go podnieść po czym wydał donośny okrzyk i cofnął lekko krwawiącą dłoń. Została ona natychmiast zdezynfekowana i opatrzona a gospodarze długo przepraszali poszkodowanego.

Po prostu Sepcia od dłuższego czasu zanosiła psie modły aby choć odrobina tego rarytasu którego pieskowi żałowano upadła w końcu na podłogę. Gdy modły te zostały wysłuchane, natychmiast znalazła się przy skarbie. I wtedy z góry wynurzyła się jakaś wstrętna łapa próbująca pozbawić ją tej zdobyczy. Takiej agresji musiała zatem przeciwstawić się „siłom i godnościom osobistom”. Historia ta szybko rozeszła się w naszym gronie i wiedzieliśmy że gdyby podczas wizyty u państwa R komuś upadł kawałek jedzenia, pod żadnym pozorem nie wolno próbować tego sprzątnąć. Bo po pierwsze, jest to całkowicie zbędne a po drugie, grozi naprawdę poważnymi obrażeniami.

Przy całym wielkim szacunku dla wspomnianego tortu makowego, za bezdyskusyjnie najlepsze dzieło kulinarne pani R uważam jej pierogi ruskie. Kojarzą mi się one z muzyką Mozarta w której nie wolno zmienić ani jednej nuty. Bowiem niczego nie da się w niej poprawić, można jedynie coś zepsuć. Z owymi pierogami jest dokładnie tak samo i za nie bez chwili wahania oddałbym naprawdę każdą potrawę mięsną.

Gdy pewnego dnia zostałem zaproszony na taką ucztę bogów, już wchodząc po schodach usłyszałem z daleka głęboki alt Sepii. Tembr jej głosu zaskoczył mnie bowiem w szczekaniu tym nie było złości czy chęci zwrócenia na coś uwagi lecz ewidentne głębokie oburzenie. Gdy wszedłem, z kuchni doszedł mnie dialog:

- Hau, hau!

-Ależ Sepusiu, dostałaś już pierożki.

- Hau, Hau!

- Przecież osiem pierogów to dla pieska bardzo dużo, więcej nie mogę ci dać!

- Hau, hau, hau!

Ton głosu Sepii był tak czytelny że bez trudu można było zrozumieć co mówiła. W języku ludzi oznaczało to:

- Co, osiem pierogów ma mi wystarczyć? Jak ta pani w ogóle mogła powiedzieć coś aż tak absurdalnego! Czy ona naprawdę nie wstydzi się mówić takich głupstw?

W swoim psim życiu Sepusia chyba tylko kilka razy naprawdę poczuła się syta. Raz miało to miejsce podczas wielkanocnego obiadu kiedy po raz kolejny pokazała ile warte było jej podniebienie. Podczas jedzenia przystawek w pisej miseczce pojawił się piękny plasterek soczystej szynki. Na szynkę kapała ślinka ale Sepia nie zaczynała jej jeść, widać było że zdecydowanie na coś czeka. I wtedy ktoś zażartował:

- Może chce żeby tę szynkę polać sosem tatarskim?

I to była prawidłowa diagnoza. Bowiem po dodaniu sosu przystawka zniknęła z miseczki z prędkością światła. Gdy przyszła kolej na pieczoną indyczkę, zagadka została rozwiązana znacznie szybciej i pokrojony plaster pieczystego obłożono borówkami. Po czym konsumpcja trwała kilka sekund. Wieczorem biedna Sepcia była naprawdę najedzona bowiem po usadowieniu się na fotelu obojętnym wzrokiem spoglądała na stojące na stole słodycze.

W reinkarnację jako chrześcijanin oczywiście nie wierzę. Ale zgadzam się z opinią ojca Józefa Marii Bocheńskiego czyli jednego z kilku najmądrzejszych ludzi żyjących w dwudziestym wieku iż psy i koty też mają coś na kształt duszy. Więc zapewne obecnie Sepia kopie dołki w ogrodzie psiego raju a gdy się zmęczy, podchodzi do miseczki w której znajduje smakołyk tej klasy co arcydzieła pani R. Bo czegoś lepszego to chyba i w raju nie mają.

Stary Niedźwiedź