Mann kann zingen

W ostatnim arcyciekawym wpisie czcigodny Dibelius przedstawił swoją wizję prowadzenia blogu. Dla wygody Szanownych Czytelników wklejam najistotniejszy jego fragment:

Z drugiej strony niektórzy przedstawiciele zwalczających się grup blogowych wywierają na mnie, wprawdzie przyjacielski i taktowny, ale zwiększający się nacisk, abym ograniczył kontakty z przedstawicielami grupy przeciwnej.
Poglądy te formułują koncepcję blogu jako domu, do którego zaprasza się godnych tego zaszczytu gości, a rolą bloggera jako gospodarza jest zapewnienie odpowiedniego doboru towarzystwa, dobrej atmosfery, kultury itd.
Blog w sensie technicznym można zdefiniować jako formę środków masowego przekazu. Niektórzy autorzy wykorzystują tę formę w sposób zupełnie odmienny – wpis jest formą tekstu dziennikarskiego, autor nie cenzuruje, nie odpowiada na komentarze i pozostawia je w całości do dyspozycji gości – jako forum.
Po przemyśleniu tematu doszedłem do wniosku, że jest mi bliżej do tej drugiej koncepcji. Komentarze traktuję jako forum publiczne, a nie moje prywatne siedlisko.

Słowa te skłoniły mnie do chwili zastanowienia. A nasza kilkuletnia współpraca którą przynajmniej ja wspominam z dużym sentymentem, zobowiązuje do ustosunkowania się do tych słów.
Zacznę od stwierdzenia że nigdy nie miałem i nadal nie mam zastrzeżeń do poglądów Dibeliusa w kwestiach szeroko rozumianej moralności. Ani razu nie negował  podstawowych nakazów tworzących cywilizacje chrześcijańską, opisanych w tej części dekalogu którą ja dla uproszczenia nazywam Septalogiem. W tych sprawach ma identyczne poglądy jak każdy przyzwoity człowiek a na swoim blogu nadal propaguje te uniwersalne wartości.
Jeśli owa aluzja na temat „miękkiego nacisku” dotyczyła niektórych moich komentarzy, muszę wyjasnić że oczywiście nie miałem i nie mam zamiaru podpowiadać Dibeliusowi kogo ma on gościć na swoim bloguani w jakim kierunku ten ostatni powinien ewoluować. Odniosłem się jedynie do jego nieśmiałych prób przekonania dwójki swoich komentatorów do akceptacji choćby takiej zasady jak „nie zabijaj” (mam na myśli aborcję). Czy chyba przesadnie  eufemistycznego kwestionowania przez niego "moralnej teorii względności". Głoszącej że moralne jest wszystko co sobie ubzdura osoba której czubek własnego nosa przesłania cały świat. A Polskę i Polaków można a nawet należy mieć poniżej pleców. Po prostu nie wierze w skutek takiej katechezy w stosunku do tych osób. A swój sceptycyzm mogę zilustrować cytatem z „Potopu”. Gdy pan Zagłoba powiedział że należy wytłumaczyć Rochowi Kowalskiemu iż służy złej sprawie, pułkownik Oskierko odparł:
„Równie dobrze mógłbyś waszmość jego koniowi perswadować bo dalibóg, nie wiem, który głupszy!”.
Co się tyczy koncepcji prowadzenia blogu, zdecydowanie opowiadam się za tą pierwszą. Mało kto dysponuje dzisiaj salonem w sensie jakie to słowo miało dawniej odnośnie metrażu i umeblowania. Ale nawet przyjmując gości w kawalerce wypada aby podłoga była zamieciona, kurze powycierane a nawet skromna herbatka podana schludnie. Zaś goście mają święte prawo oczekiwać że żadne menelstwo nie będzie obrażać ich uczuć ani nie zapaskudzi podłogi pfekaliami (literówki tej po namyśle nie poprawiam bo  wyszła z tego freudowska pomyłka). Gdyby spotkała mnie taka nieprzyjemność, moja noga już więcej nie postałaby w takiej spelunce.
.Zdarza mi się reagować ostro na szczególnie plugawe lub kretyńskie komentarze. Ale nie uważam że mówiąc o działalności niejakiego Josefa Mengele wystarczy ograniczyć się do stwierdzenia że kolidowała ona z przysięga Hipokratesa. Było to ścierwo z piekła rodem które niestety uniknęło stryczka. A osobę która zarzuci mi brak chrześcijańskiego przebaczenia win komunistycznym czy nazistowskim zbrodniarzom nazwę moralną ciotą wycierającą sobie otwór gębowy Pismem Świętym. I odeślę nieuka do Księgi Powtórzonego Prawa. Natomiast w dyskusjach z osobami godnymi szacunku które z przyjemnością u siebie goszczę, słów takich w stosunku do nich nigdy nie użyłem. Choć zdarzało mi się toczyć wiele naprawdę ostrych sporów. Z czcigodna EwąL na temat Jerzego Owsiaka, z czcigodnym Yrkiem odnośnie „teorii globalnego ocieplenia” czy wizji grożącej Polsce katastrofy demograficznej a z czcigodnymi Arianką i Pelargonią w sprawie oceny „próby kociej łapy”przed ślubem.
Dibelius przedstawił alternatywną wizję blogu, przypominającą gazetę bądź książkę. W której autor prezentuje swoje zdanie na jakiś temat lub relacjonuje jakieś fakty. I nie wnika w to co o tym sądzą czytelnicy. Zaś dla wygody tych ostatnich udostępnia im forum komentatorskie aby mogli wymieniać się opiniami. Za które on nie ponosi żadnej odpowiedzialności.
Swego czasu niektóre odpowiedzi Dibeliusa a szczególnie te na komentarze pewnej głupszej od własnej sempiterny „teolożki” na temat jego refleksji religijnych nieco mnie dziwiły. Dibelius był nad wyraz wyrozumiały w stosunku do głoszonych przez nią  bzdur świadczących o zerowej znajomości tej tematyki. Można powiedzieć ze był nieograniczenie miłosierny zaś ona jedynie niemiłosiernie ograniczona. Prawdę mówiac jeszcze bardziej zdumiewały mnie jakże wersalskie jego odpowiedzi na wmawianie mu przez chyba najplugawszą kreaturę działającą w polskim internecie że wysyłanie kobiety na "zabieg" to dowód szacunku dla niej. No cóż, zapewne kwestia zupełnie innego temperamentu.
Dlatego ta jego ostatnia deklaracja sprawiła mi niekłamaną radość. Bowiem jasno określił zakres swojej odpowiedzialności. Zatem od dzisiaj na pewno będę czytać jego kolejne posty bowiem bez wątpienia będą tego warte. Ale gdy przyjdzie mi do głowy jakiś w moim przekonaniu istotny komentarz, podzielę się nim z autorem korzystając z jego prywatnego adresu mailowego. Gdyż na forum komentatorskim jego blogu więcej moja noga nie postanie. Bowiem stosując analogię w najdosłowniejszym znaczeniu słowa "gazetowa", można brodzić po stertach papieru gazetowego pociętego na konfetti (typowe dla sektorów boiskowych zajmowanych przez niezamożnych argentyńskich kibiców piłkarsckich. Ale po papierze który został użyty do zupełnie innego celu stąpać nie zamierzam. A wracając do metaforyki wiążaacej się ze składaniem wizyt, czasy nam się zdemokratyzowały i nie zawsze przed takową zakładam garnitur. Ale ubierać się w strój "szambonurka", konieczny do przebywania w takim "wolnościowym" milieu nie mam zamiaru.
Pozostaje mi mieć nadzieję że czcigodny Dibelius nie będzie miał o to do mnie pretensji. Bowiem trzymając się nadal prasowej metaforyki muszę powiedzieć:
Mann kann zingen, mann kann tancen,
Aber nyszt mit den zasrancen!
Jak to mawiają na kolegium redakcyjnym pewnej wydawanej w Polsce wielkonakładowej gazety.

Stary Niedźwiedź