Edukacja - obowiązek, przywilej czy prawo? cz.II.

Drugą część moich uwag na temat sensownego kierunku zmian w polskim systemie edukacyjnym musze rozpocząć od pewnej anegdoty.
Podczas odbywającej się w pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych ogólnopolskiej konferencji branży technicznej, w której pracuję, wieczorne rozmowy przy lampce wina dotyczyły głównie kwestii przyjęcia Polski do NATO oraz eurokołchozu. Gdy pewien euroentuzjasta zaczął głośno zastanawiać się jakie to warunki musi spełnić ta dzika Polska aby Euroland łaskawie przyjął ją do swojego grona, profesor Bożenka K-P, będąca świeżo po dłuższym pobycie w Niemczech nie wytrzymała. I wyośliła oczywistą prawdę w prostych żołnierskich słowach/;
-Zapamiętajcie sobie matoły że ta cudowna Europa przyjmie nas dopiero wtedy gdy polskie szkolnictwo wszystkich szczebli zostanie zdemolowane do tego stopnia że na rynku pracy Polak nie będzie stanowić wielkiego zagrożenia dla Niemca, Francuza czy Włocha!
Praktyka prawie dwudziestu lat „reformowania” (a raczej deformowania) polskiego szkolnictwa dowiodła że Bożenka okazała się Kasandrą. Co jak niedawno powiedziała, ani trochę jej nie cieszy.
A mówiąc już całkiem poważnie, aby sformułować choć zarys pożądanego stanu edukacji (do którego dojście nie będzie szybkie ani łatwe) należy odpowiedzieć na trzy zasadnicze pytania:
•    kto powinien być objęty tym systemem
•    jakie szkoły na poszczególnych szczeblach kształcenie powinny istnieć
•    w jakie wydatki na cele edukacyjne budżet państwa powinien się angażować
Odnośnie punktu pierwszego, zdecydowanie odrzucam zarówno model w którym edukacja jest przywilejem za który uczący się musi płacić jak i eurosocjalistyczne dyrdymały głoszące że liczy się ilość. A wiec skoro co drugi młody Europejczyk ma wkrótce legitymować się dyplomem wyższych studiów to maturę ani chybi będzie musiał mieć każdy.
Uważam że każdy powinien mieć PRAWO do nauki ale jednocześnie aby móc z niego korzystać, chętny musi wywiązywać się z  OBOWIĄZKÓW które korzystanie z tego prawa na niego nakłada..
Skoro szkoła istnieje po to aby się w niej czegoś nauczyć (dla konserwatysty jest to oczywistość, dla socjalisty czy jakiegoś skretyniałego do imentu „wolnościowca” zapewne szok), osoby pojawiające się tam głownie po to aby rozrabiać i stwarzać nauczycielom problemy powinny być z grona uczniów eliminowane. Pozostanie w klasie na drugi rok jako żółta kartka a relegacja w przypadku recydywy jako czerwona. Nie może być bowiem tak że nauczyciel koncentruje swój wysiłek na przeciągnięciu do następnej klasy dwóch chuliganów lub matołów a dwadzieścia osób na tym cierpi bowiem nie nauczy się tego czego by mogła gdyby nauczyciel zgodnie z elementarną logiką skoncentrował swój wysiłek na nich. Tak samo bezlitośnie tępione powinny być zachowania w rodzaju fizycznego znęcania się nad osobami słabszymi czy przynoszenie do szkoły narkotyków. Znalezienie takowych przy uczniu powinno automatycznie skutkować wydaleniem z „wilczym biletem”. A wszystkie moralne cwele i „zakon braci marychujanów” niech sobie unisono wyją do księżyca. Szkoły muszą stać się znowu tym czym były kilkadziesiąt lat temu, zanim nie zaczęło przy nich majstrować pos-tępactwo.
Jakie szkoły powinny istnieć? Oczywiście poza podstawowymi i średnimi ogólnokształcącymi powinno się odbudować ze zgliszczy szkolnictwo zawodowe, czyli zasadnicze szkoły zawodowe dające swoim absolwentom status robotnika wykwalifikowanego oraz szkolnictwo średnie zawodowe (technika, szkoły ekonomiczne, gastronomiczne, krawieckie etc.). Zaś gimnazja należałoby zlikwidować tak szybko jak to tylko jest możliwe, Bowiem model ośmioletnia podstawówka plus czteroletnie liceum sprawdzał się doskonale przez kilkadziesiąt lat i został w mojej o cenie z premedytacją zniszczony przez sabotażystów którzy w nagrodę powinni mieć dożywotni zakaz sprawowania jakichkolwiek funkcji w administracji państwowej. No może z wyjątkiem szatniarza czy operatora mopa.
Pozwolę tu sobie na osobistą refleksję. Byłem ostatnim rocznikiem kończącym jeszcze siedmioklasową podstawówkę i nigdy nie odnosiłem wrażenia że jej program był przeładowany. Przy założeniu że edukację rozpoczyna dziecko mające około siedmiu lat, w systemie 7+4 zdawałoby ono maturę mając osiemnaście lat. Nie wydaje mi się aby jedenaście lat nauki było zbyt krótkim czasem na zdobycie odpowiedniej wiedzy ale nie upieram się przy tym postulacie a system 6+4 i tak byłby bez porównania lepszy od dzieła sabotażysty (ło)Buzka.
No i wreszcie trzecia sprawa. Czyli kwestie finansowe a zwłaszcza problem statusu właścicielskiego szkół wszystkich szczebli oraz zakresu ingerencji budżetu państwa.
Jak już wspomniałem, jestem zwolennikiem powszechnego dostępu do edukacji tych młodych ludzi którzy naprawdę chcą się uczyć. Dlatego też popieram instytucje bonu oświatowego czyli po prostu finansowania z budżetu nauki tych osób którym warto takiej pomocy udzielić. Jeśli kogoś nie przekonują chrześcijańskie pobudki zajęcia takiego a nie innego stanowiska, niech weźmie pod uwagę fakt że osoba która zdobyła jakiś zawód i wykonuje pracę pożyteczną dla ogółu, płacąc podatki zwróci kwotę zainwestowaną w jej edukację. Takie stanowisko ktoś złośliwy może nazwać „kolektywizmem”. Ale jako konserwatysta tego typu epitety mam w pogardzie bowiem nie kryję się z tym że gardzę doktrynami stawiającymi na piedestale parszywy egoizm podniesiony do rangi najwyższej cnoty. Jeśli ktoś w dążeniu do „samorealizacji” ma poniżej pleców przyszłość swojego kraju to ja takiego człowieka mam w dokładnie tym samym miejscu. Niezależnie od tego czy jest to zidiociały anarchista łżący w żywe oczy że jest liberałem, narkoman pragnący zamienić Polskę w jeden gigantyczny burdel czy infantylny babsztyl walący grzechotką o ziemię i wyjący że ma być tak jak „bobo cie” i basta
Status właścicielski szkół podstawowych i średnich nie jest dla mnie problemem najistotniejszym. Po drastycznym odchudzeniu urzędniczej „czapy” krępującej nauczycieli i zawalającej ich idiotyczną papierkową robotą mogłoby się okazać że prywatny właściciel przyjmujący do nauki dzieci finansowane bonem oświatowym może „wyjść na swoje”. Analogicznie do Niepublicznych Zakładów Opieki Zdrowotnej które z jednej strony zapewniają ludziom podstawową opiekę medyczną a z drugiej umożliwiają właścicielowi godziwą egzystencję. Oczywiście nie mam nic przeciwko szkołom z wysokim czesnym dla tych młodych ludzi których rodzice mogą sobie na taki wydatek pozwolić. Ale powinny one powstawać OPRÓCZ a nie ZAMIAST szkól dla osób z niezamożnych rodzin.
Ważna sprawą jest weryfikacja poziomu nauczania w szkołach. Jak to zasugerował Marek1Taki w dyskusji pod pierwszą częścią tych rozważań, państwowy egzamin weryfikujący wiedzę i umiejętności jest niezbędny w celu weryfikacji jakości pracy szkoły. Tak samo uważam za wskazane ustalanie nieprzesadnie wywindowanego w górę minimum programowego. Rzecz jasna powinno ono obowiązywać z dziesięć lat aby nauczyciele mogli na jego podstawie układać stabilne programy szkolne których nie wywracałby do góry nogami fakt że w kolejnej koalicji rządowej oświata trafiła w ręce wyjątkowych idiotów.
W przypadku szkół wyższych stan obecny jasno wykazuje że nawet mierne szkoły państwowe jakąś działalność badawczą jednak prowadzą. Czego nijak nie da się powiedzieć o co najmniej dziewięćdziesięciu kilku procentach szkół prywatnych. Szanuję te które nie „świrują” że przyświeca im inny cel i po prostu ograniczają się wyłącznie do dydaktyki. Jeśli z tego zadania wywiązują się należycie i rzetelnie kształcą fachowców znajdujących potem pracę w wyuczonym zawodzie bez wielkich problemów, wszystko jest w najlepszym porządku. Ale gdy słyszę o prywatyzacji takich uczelni jak choćby Uniwersytet Jagielloński czy Politechnika Warszawska, prawdę mówiąc przechodzą mnie ciarki. Bowiem oczami wyobraźni już widzę „prywatyzację zuchwała” w najgorszym stylu Lewandowskiego. Czyli przekazanie uczelni w ręce jakiegoś złodzieja który natychmiast sprzeda aparaturę badawczą za góra dziesięć procent jej ceny a opróżnione laboratoria wynajmie na biura lub magazyny. Dlatego dopóki nie zobaczę na własne oczy pomysłów prywatyzacji pozwalającej na kontynuację działalności badawczej, do pomysłów prywatyzacyjnych szkół wyższych będę się odnosić ze skrajną nieufnością.
Pozostała jeszcze kwestia pomocy dzieciom z najuboższych rodzin chcącym się uczyć. Swego czasu na różnych forach internetowych spotkałem się z gromami ciskanymi przez osoby uważające liberalizm za fundament swoich poglądów na tak zwane rozdawnictwo. Jeden z dyskutantów zarzucił m i że chcę go zmusić do „zapieprzania” na dzieci z rodzin patologicznych bowiem właśnie w tych kręgach dzietność jest najwyższa.
Z jednej strony na pewno nie zaakceptuję mechanicznego płacenia rodzicom dodatku na każde dziecko wedle najgorszych szwedzkich socjaldemokratycznych wzorów. Bowiem wtedy zastrzeżenia że pieniądze te „pójdą przelewem” (oczywiście nie międzybankowym ale przez gardło) stają się w zbyt wielu przypadkach zasadne. Ale jestem zwolennikiem takich form pomocy które dają praktycznie pewność że zostanie ona wykorzystana zgodnie z intencjami pomagającego.
Liberalny ortodoks natychmiast powie że zadania takie powinny realizować prywatne fundacje a państwo nie ma prawa wydać ani grosza na taką pomoc. Polityka taka może mieć sens w społeczeństwach bogatych gdzie obszar biedy jest niezbyt rozległy a proporcje pomiędzy potrzebami a funduszami ofiarowanymi na ich zaspokojenie przez prywatnych darczyńców istotnie pozwalają scedować taką pomoc na fundacje charytatywne. W Polsce taki pomysł uważam za koronny przykład utraty kontaktu z rzeczywistością na tle liberdogmatycznym. Dlatego budżety państwa czy samorządu muszą się takiej działalności podjąć bo nikt inny tego nie zrobi.
Oczywiście jak już wspomniałem, mam na myśli takie formy pomocy jak obiady w szkolnej stołówce (niestety dla wielu dzieci jedyny ciepły posiłek w ciągu dnia). Miejsce w internacie, bilet miesięczny na dojazdy do szkoły etc. Rodzice ubodzy ale porządni na pewno się na taką pomoc nie obrażą. A że hołota podniesie wrzask że ma być gotówka do ręki? Mam to dokładnie w tym samym miejscu w którym talibowie negujący groźbę zapaści demograficznej mają Polskę.

Ale wszelkie próby naprawy edukacji na jakimkolwiek szczeblu skazane są na niepowodzenie w przypadku sabotowania zmian przez wykonawców. Mam tu na myśli nauczycieli którzy czują się dobrze w istniejącej rzeczywistości, podpierają się Kartą Nauczyciela i za rzecz oczywistą uważają że zarobki powinny zależeć od wysługi lat i zdobywania kolejnych dziwacznych stopni zawodowych a nie od  jakości świadczonej pracy i zaangażowania się w takową. A więc pełen zapału absolwent wyższej uczelni, chcący młodzież czegoś nauczyć i dysponujący na ogół wiekszą wiedzą od starych wyjadaczy musi z definicji zarabiać od nich mniej. Prawo zmuszające pracodawcę do podnoszenia kucharzowi zarobków wraz ze zwiększającą się wysługą lat, niezależnie czy jest wirtuozem patelni czy "asfalciarzem" każdy uznałby za nonsens. Zatem chyba warto wzorem Żelaznej Damy zrobić porządek z efektami działalności rozpasanych związków zawodowych również w tej sferze życia. A Ponuremu Grabarzowi, stałemu komentatorowi i miłemu gościowi "Antysocjala" serdecznie dziękuję za zwrócenie uwagi na tak istotną sprawę.

Stary Niedźwiedź