Dżamila i Idris - dopisek

W dyskusji na temat mojego wpisu o Dżamili i Idrisie czcigodna Flavia napisała:
„Sama miałabym obawy, gdyby moje dziecko (córka/syn) zapowiedziało, że chce poślubić muzułmanina.”
Uwaga ta jest o tyle oczywista że każdy odpowiedzialny rodzic w takiej hipotetycznej sytuacji miałby święte prawo niepokoić się o przyszłość swojego dziecka podejmującego, co tu ukrywać, decyzję obciążoną sporym ryzykiem. Ale w mojej ocenie sytuacja jest tu mocno niesymetryczna i należy osobno rozpatrywać casusy Idrisa oraz Dżamili.
W pierwszym z nich happy end nastąpił (przynajmniej w mojej ocenie) jedynie dlatego że gdy Idris poznał swoją późniejszą żonę, mieszkał już na stałe i pracował w Polsce. Zatem był „zadomowiony” a jego obietnica pozostania tu po ślubie wyglądała wiarygodnie. Więc jego potencjalni teściowie, tak zresztą jak i narzeczona, mieli mocne przesłanki aby traktować go serio. I rozumiejąc że jak na środowisko z którego się wywodzi czyni daleko posunięte ustępstwa a zarazem jest mężczyzną mogącym się wywiązać z elementarnego obowiązku utrzymywania rodziny (żaden wyzwolony bełkot nie przekona mnie że jest inaczej, pomijając przypadki ekstraordynaryjne), uznali że na takich warunkach można podjąć to ryzyko. Więc młodzi zamieszkali razem (w tym przypadku nikt mi nie wytłumaczy że test był fanaberią) a po niecałym roku pofatygowali się do Urzędu Stanu Cywilnego. Jak już pisałem, związek ten zdał egzamin a zarówno małżonkowie jak i ich córki wykazały są osobami na poziomie potrafiącymi uszanować uczucia drugiej strony. I jeszcze raz podkreślę że w mojej ocenie nie doszło do żadnego kataklizmu jedynie dlatego że mieszkają w „ksenofobicznej” Polsce. Więc nie ma niebezpieczeństwa że wysłannicy jakiegoś skretyniałego mułły zaczną Idrisa „prostować”.
Ale już przypadek Dżamili jest całkowicie inny i uważam że można się w nim doszukać pewnych przesłanek pozwalających na skonstruowanie hipotez roboczych.
Po pierwsze, Polak może poznać dziewczynę z kręgu islamskiego chyba jedynie w krajach Europy Zachodniej. Gdzie spotyka się je w przestrzeni publicznej, pracujące choćby jako urzędniczki, ekspedientki czy pielęgniarki. A więc nie jakieś ledwo piśmienne tłumoki, na ulicy pojawiające się w kreacji typu namiot i gardzące tą zgniłą cywilizacją białych ludzi którzy sa aż tak bezdennie durni że ich ojcom czy mężom płaca zasiłek za psucie powietrza, dziecioróbstwo i przygotowywanie się do przejęcia władzy.  Ale osoby z maturą przynajmniej w dużej części akceptujące świat w którym się znalazły.
Po drugie, w przypadku kobiety jest oczywistością że związek z mężczyzną z kręgu kultury europejskiej ma szansę zaistnieć jedynie w kraju w którym nie ma jako tako zorganizowanej społeczności islamskiej, gotowej „pomścić hańbę” i obydwoje zabić. Więc dla dziewczyny decydującej się na takie małżeństwo ucieczka od swojego środowiska jest oczywistością.
Po trzecie, muzułmanka ma chyba zakodowane w genach bycie posłuszną zarówno mężowi jak i teściowej. Oraz zabieganie o względy męża, co rzecz jasna wynika z instytucji wielożeństwa. Więc zachowania które dla polskiej żony byłyby rzeczą naturalna, dla dziewczyny z tamtego kręgu są górną strefą stanów wysokich. O czym nie raz wspominała mi  matka Romka, zachwycona Dżamilą jako synową
I wreszcie po czwarte, młode dziewczyny z krajów arabskich (wiem że Berberowie czy Persowie to nie Arabowie ale felieton to nie praca naukowa) odznaczają się nieprzeciątną urodą. Więc jak powiedział Romek, byłby ostatnim idiotą gdyby mając taką żonę myślał o jakimkolwiek skoku w bok. Bowiem aczkolwiek część Szanownych Czytelniczek zapewne nie ma przesadnie wygórowanego mniemania o inteligencji brzydszej połowy mieszkańców Polski, jako jeden z nich pragnę je zapewnić że większość facetów nie jest az takimi idiotami aby nie docenić takiej żony jak Dżamila. A z komentarza czcigodnego Zgryźliwego wynika że gdyby w Polsce pojawiło się więcej jej rodaczek, kobiety o urodzie i inteligencji egerii polskiego feminazizmu musiałyby poszukać sobie amantów w ZOO.
Tak więc czcigodna Flavio, rozważając hipotetyczną sytuację gdy Twój syn przedstawi Ci jako narzeczoną sprowadzoną do Polski muzułmańską dziewczynę, szansa iż małżeństwo zakończy się katastrofą  byłaby bliska zera.

Stary Niedźwiedź