Kolejny spektakl medialny.

        Od kilku dni nakręcany jest kolejny spektakl medialny. Nie trzeba szczególnej przenikliwości, by dopatrzyć się zorganizowanej akcji z wykorzystaniem ludzkiego nieszczęścia. Zmarło kilkoro 2-3-letnich dzieci. Nie znane są przyczyny ich śmierci. Jest to jednak pretekstem do kolejnego ataku na pracowników służby zdrowia.

Poprzedni zaobserwowany przeze mnie spektakl miał miejsce w grudniu ub. roku i dotyczył śmierci, która była niestety nieunikniona, a mianowicie na białaczkę.

Spektakl oparty na zrozumiałym ludzkim odruchu współczucia i protestu przeciw śmierci, która przerywa życie tak wcześnie. Oparty na empatii widzów ze zrozpaczonymi rodzicami. Stąd już realizatorzy programów prowadzą widza krótką drogą do szukania winnych. Być może ktoś zawinił. Takie sytuacje się zdarzają. Na razie jeszcze tego nie ustalono.

        Można powiedzieć z pozoru, niech ich śmierć nie pójdzie na marne, niech inne dzieci mają lepszą opiekę. Podejmijmy jednak rozmowę racjonalną i opartą na faktach a nie powoływanie komisji pod publiczkę przez wyciągniętego jak z kapelusza na tą okazję min. Arłukowicza. Logiczny wniosek nie podchwycony przez nikogo brzmi w takiej sytuacji, że przez rok rządów ministra brak było normalnych procedur postępowania wyjaśniającego, skoro trzeba powoływać komisje o statucie specjalnym.

        Jak słusznie zauważył w jednej z dyskusji telewizyjnych Dr Radziwiłł – szef Izby Lekarskiej – w stanach nagłych postępowanie w służbie zdrowia musi być takie jak w straży pożarnej. Całkowicie się z tym zgadzam mimo użytej przez niego demagogicznej, błędnej i szkodliwej argumentacji, że służba zdrowia nie może być dochodowa i musi być państwowa. Tak nie jest, ale to osobny temat.

Dr Bukiel wniósł cenne spostrzeżenie, że panuje błędny dogmat, że służba zdrowia musi być tania i oferować wszystko za darmo. Nie pozwolono mu na rozwinięcie tematu, bo rozmowę skierowano na szukanie błędów w rozmowie dyspozytora. To tylko jeden z programów telewizyjnych i radiowych.

        Pomijam istotny wątek jak wiele stracą pacjenci dzięki przekazywaniu przez rząd pieniędzy na pomoc finansową dla kryzysu w strefie Euro czy dzięki ratyfikacji w ub. tygodniu paktu fiskalnego.

Nie trudno sobie wyobrazić, że musi to pociągnąć następstwa również w postaci gorszego leczenia i szybszej śmierci wielu Polaków w każdym wieku. To osobny temat.

Pomijam też wątek wprowadzania szumu medialnego dla permanentnego wyciszania wydarzeń ważnych w skali Polski, Europy i Świata.

Pominę niestosowność żerowania na śmierci.

        Chcę zwrócić uwagę na ugruntowywanie przy okazji takich akcji stereotypów myślowych, swego rodzaju myślenia życzeniowego i postaw roszczeniowych w dziedzinie ochrony zdrowia.

Proszę wybaczyć banalność stwierdzeń, ale to przekłamania w tych kwestiach były podstawowymi tezami dyskusji w mediach.

-Śmierć dzieci mimo postępu medycyny ma niestety miejsce nierzadko w skali kraju.

-Często miejsce ma splot wielu niekorzystnych czynników.

-Stan pacjenta jest zmienny. U małych dzieci te zmiany są szczególnie dynamiczne.

-Lekarze nie są nieomylni a medycyna doskonała.

-Pacjenci też nie są nieomylni co wpływa na postępowanie nawet jeśli bierze się to pod uwagę.

-Dyspozytorzy nie mają nieograniczonych ilości karetek.

-Większość nagłych zachorowań nie wymaga transportu medycznego ani hospitalizacji.

-Transport własny jest szybszy niż karetka pogotowia.

-Wizyty domowe muszą kosztować więcej niż wizyta u lekarza niezależnie jak nie zorganizujemy opieki zdrowotnej.

-Standardy postępowania mają dobre i złe strony. Do złych należą nieuniknione uprzedmiotowienie pacjenta i niedostosowanie do jego choroby. W stanach nagłych standardy mają przewagę zalet.

        Dlaczego podkreślam te kwestie? Nie dla piętnowania zakłamania mediów. Chodzi mi o ich negatywny wpływ na decyzje pacjentów, na ocenę sytuacji, kontakt z pracownikami służby zdrowia, na oczekiwania, zaufanie i krytycyzm ponieważ również od tego zależy ich zdrowie.

P.S. Ponieważ od poniedziałku, kiedy napisałem tekst minęło kilka dni to dla uzupełnienia dodam:

1. Z czterech nagłośnionych przez media uchowała się jedna. Widocznie wbrew intencjom dziennikarzy i ich zawiadowców gołym okiem było widać, że nie da się nawet przy najlepszych chęciach do niczego doczepić. Taka jest brutalna prawda, że ludzie umierają, że również dzieci umierają, że nie można im niekiedy pomóc.
2. Druga brutalna prawda jest taka, że nie ma ludzi nieomylnych, systemów 100% sprawnych i że często o naszym losie decyduje przypadek. Z czterech afer została jedna, w której media kreują winę dyspozytora pogotowia ratunkowego. W świetle odtwarzanej rozmowy stan dziecka był bardzo poważny i powinien wysłać zespół. Nie znamy wszystkich okoliczności sprawy i pewnym jest, że polskie media nie są w stanie ich zebrać, bo to niemedialne mówić o faktach. Kogo obchodzą szczegóły na podstawie których można mówić o winie dyspozytora. Czy miał karetkę do dyspozycji, gdzie się znajdowała, jakie miał instrukcje odgórne, jakie były inne oczekujące zgłoszenia?
3. Sprawa nie została jeszcze wyjaśniona tymczasem już wiadomo na co pójdą pieniądze w coraz szczuplejszym budżecie służby zdrowia. Przecież nie na leczenie ludzi. Pójdą na szkolenia u towarzysza Owsiaka co tak pięknie gra. Dla polityków nawet śmierć dzieci jest pretekstem do prowadzenia kampanii propagandowej i przydzielania kontraktów kolesiom.
4. Wniosek nasuwa się niezależnie od kwestii winy czy niewinności, popełnionych błędów czy splotów okoliczności. Wniosek jest taki, że państwo powinno ograniczać swoje działania w dziedzinie służby zdrowia ponieważ jest mniej wydolne od działań prywatnych podmiotów, a gorsza sprawność systemu prowadzić może do ofiar.

Marek Jeden Taki