Nowa książka Piotra Zychowicza

Rozpocząłem właśnie lekturę kolejnej głośnej książki Piotra Zychowicza pod prowokacyjnym tytułem „Obłęd ‘ 44”. Nie dotarłem jeszcze do jej kluczowej części czyli Powstania Warszawskiego ale już lektura pierwszych rozdziałów robi przynajmniej na mnie duże wrażenie. Bowiem autor przypomina pewne fakty, dla człowieka posługującego się logiką oczywiste czyli niestety dla większości Polaków nie do pojęcia.

Jak najsłuszniej w świecie Zychowicz sięga do analogii z sytuacją Polski podczas I Wojny Światowej. Kraj również okupowany przez dwóch największych wrogów, do tego jeszcze walczących ze sobą. Więc nie ma co liczyć na to że finalne zwycięstwo jednego z nich spowoduje zasadnicze a korzystne dla Polski zmiany. W przypadku sukcesu państw centralnych zmieniłoby się to iż Kongresówka trafiłaby w niemieckie łapy a austro-węgierski młodszy brat przejąłby jakiś fragment Ukrainy. A gdyby Rosja mimo licznych porażek tę wojnę przeżyła jako państwo, w nagrodę za kilka ofensyw które ocaliły Francję dostałaby zapewne kawałek Galicji, Wielkopolskę i być może jakiś fragment Górnego Śląska. Sytuacji zamieszkujących te ziemie Polaków specjalnie to by nie poprawiło a w przypadku Galicji byłoby wręcz wpadnięciem z deszczu pod rynnę.

Szansę polskiej sprawie dawał tylko jeden jedyny rozkład kart w tej grze. Po pierwsze, Rosja musiała ponieść klęskę ZANIM  ta wojna się zakończy. A po drugie, o czym już niestety Zychowicz wyraźnie nie pisze, władzę w pokonanej Rosji musiała dodatkowo objąć jakaś nowa siła w stosunku do której Francja i Wielka Brytania nie poczuwały się do żadnych zobowiązań politycznych. O moralnych rzecz jasna nie wspomnę nie chcąc wyjść na idiotę lub typowego polskiego polityka.

Dlaczego o tym drugim elemencie tego politycznego pasjansa tyle piszę? Z bardzo prostego powodu. Szanowni Czytelnicy zechcą przypomnieć sobie powstanie potworka o nazwie Jugosławia. Armia serbska została podczas tej wojny pokonana i wypędzona wraz z królem i rządem do Grecji a całe terytorium tego kraju było okupowane. Ale w nagrodę za wierna służbe w serbskie ręce wpadły austriacka Słowenia i węgierska Chorwacja. W końcu zwycięzcy nie płacili swoim lecz cudzym a Chorwatów czy Słoweńców oczywiście nikt w Wersalu o zdanie nie pytał. Zatem gdyby nawet Rosja dostała od państw centralnych az takie lanie iż car czy Kiereński plus instytucje państwowe musiałyby uciec za Ural, sprawa polska nie posunęłaby się do przodu.

No i stał się cud, jak powie człowiek wierzący czy niesamowity splot okoliczności, jak rewolucję bolszewicką plus decydujący o wyniku akces Stanów Zjednoczonych do Ententy określi agnostyk lub ateista. Ententa wygrała te wojnę a władzę w Rosji przejeli bolszewicy, toczący piane z ust na sam dźwięk słów burżuj czy państwo kapitalistyczne. Wszelkie endeckie prorosyjskie banialuki rozsypały się niczym domek z kart ale szczęśliwie Paderewski zdołał prekonać prezydenta Wilsona do pomysłu Polski z dostępem do Bałtyku. A w Polsce znalazło się dostatecznie wielu ludzi z opanowanym wojennym rzemiosłem aby stworzyć państwo obejmujące większość ziem zamieszkiwanych wówczas przez Polaków.

Dlaczego tyle o tym pisze? No bo jak zauważa Zychowicz, sytuacja na przełomie roku 40 i41 była podobna. Kraj podzielony z grubsza po połowie między dwóch zbrodniarzy. Dodać do tego trzeba że pod względem liczby zamordowanych i wypędzonych ze swoich miejsc zamieszkania Polaków Stalin bił wtedy Hitlera na głowe.

Zatem przegranie wojny przez III Rzeszę jeszcze niczego nie załatwiało. Gdyby do tego doszło a Rosja Sowiecka zachowała neutralność czekając na sprzyjającą chwilę, bez problemu zajęłaby resztę Polski i ówczesna potęgę gospodarczą czyli Czechy plus zapewne cos jeszcze a w Londynie i Waszyngtonie (bez przystąpienia Stanów Zjednoczonych do wojny wszelkie nadzieje na klęskę Niemiec były bezprzedmiotowe) nikt z rządzących nie kwapiłby się do walki o Warszawę czy Pragę.

Przystąpienie Rosji do wojny po stronie aliantów i znalezienie się w obozie zwycięzców odniosłoby podobny skutek. Dla każdego człowieka który nie spał na lekcjach historii było oczywiste że niezmiennikiem brytyjskiego sposobu na prowadzenie wojen na kontynencie europejskim było pewne kluczowe założenie. Za Imperium Brytyjskie  i jego interesy powinien ginąć w pierwszej kolejności jakiś „bloody alien” zas „british subject” jedynie w ostateczności. A Stalinowi („ludiej u niewo mnogo”) takie reguły gry całkowicie odpowiadały. Więc taki wariant też był dla polskiej racji stanu bezużyteczny, co zresztą dobitnie wykazała praktyka.

Trzeba tu jeszcze dodać że jak przekonywająco to opisuje Wiktor Suworow, Stalin planował zaatakować III Rzeszę w lipcu 1941. Chyba ten ciekawy a w Polsce cieszący się niewielkim zainteresowaniem watek poruszę wkrótce w jednym z kolejnych wpisów. Miał jednak pecha bo Hitler pierwszy wyciągnął colta.

Pozostawał zatem wariant podobny do wyniku poprzedniej wojny. A więc starcie dwóch wściekłych bestii zakończone zagryzieniem Stalina przez Hitlera. Który jednak odniesie to pyrrusowe zwycięstwo tak wielkim kosztem że w końcowym rozliczeniu Niemcy wojnę przegrają. Rozumieli to niektórzy Polacy w okupowanym kraju. Wkrótce po ataku Niemiec na Rosję podziemny „Biuletyn Informacyjny” czyli oficjalna gazeta Związku Waki Zbrojnej opublikowała artykuł zatytułowany „Panu Bogu chwała i dziękczynienie”. W którym logicznie udowadnia jak pozytywny skutek dla szans Polski na odzyskanie państwowości miałoby rozbicie czy wręcz zniszczenie Związku Radzieckiego.

Ale wkrótce na rozkaz z Londynu nastąpiła zmiana oficjalnej linii. Nie podejrzewam Szanownych Gości mojej witryny o nieznajomość najważniejszych wydarzeń II Wojny Światowej więc powszechnie znanych faktów opisywał nie będę.

Niedawno moje uwagi na temat Powstania Warszawskiego wywołały bardzo żywą dyskusję a stanowiska zarówno jego zwolenników jak i przeciwników oraz stojące za takimi ocenami argumenty są wystarczająco dobrze zdefiniowane i znane aby trzeba było do tego wątku powracać. Więc ograniczę się do stwierdzenia że spośród polskich polityków czy publicystów z połowy ubiegłego stulecia na palcach jednej ręki można policzyć tych którzy zarówno przewidywali wybuch i skutki II Wojny Światowej jak i nie podzielali dziecięco naiwnego mniemania Władysława Sikorskiego ze im więcej krwi przeleją Polacy w walce z Niemcami (broń Boże z Sowietami !!! ) tym lepiej. Bo „alianci o nas nie zapomną”. Kto z jako tako znanych ludzi odważył się nie tylko myśleć ale i swoje przemyślenia upowszechniać? Władysław Studnicki, Józef Mackiewicz, Stanisław Mackiewicz. Więcej Polaków z tej epoki mających wymieniony grzech na sumieniu nie pamiętam.

Więc tym bardziej zachęcam do lektury książki Piotra Zychowicza.

Stary Niedźwiedź