Salome

Żyjemy w czasach w których golizna stała się takim samym towarem jak piwo czy pigułki przeciwbólowe. Jest więc równie wszechobecna w naszym życiu, widać ją na regałach z prasą (czy może raczej „lub czasopismami”) a bez fotki nagiej dziewczyny żaden brukowiec nie ma prawa się ukazać.
Jeśli takie zdjęcie zostało zrobione przez fotografa posiadającego szczyptę dobrego smaku a zatem nie jest ordynarne, nic strasznego się nie dzieje. Gorzej gdy robiący zdjęcie jest nie mniejszym burakiem niż co poniektóre grasujące w necie libertyńskie chamy zaś modelka tak została dobrana, przygotowana do sesji zdjęciowej i upozowana aby schlebiać gustom pryszczatych małolatów a nie dorosłych mężczyzn obdarzonych estetyką powyżej pewnego poziomu progowego. Więc konterfekt przedstawia kobietę stylizowana na dziwkę a za duży w stosunku do reszty ciała o przynajmniej dwa numery biust zdradza że albo ową Wenus od siedmiu boleści stworzył chirurg plastyczny albo też fotografia jest efektem użycia programu typu Photoshop, pozwalającego przy wystarczającej dozie samozaparcia i pewnych uzdolnieniach plastycznych przerobić na zdjęcie atrakcyjnej dziewczyny nawet portret którejś z czołowych polskich feminazistek, szpetniejszych od pędzonych na sterydach sportsmenek z byłej „Niemieckiej Republiki Demokratycznej”.
Moda na goliznę w gastronomii zapanowała w Polsce jeszcze za komuny w epoce Gierka kiedy to nawet w prowincjonalnych knajpach dancingowi musiał obowiązkowo towarzyszyć striptiz (piszę to słowo w wersji spolszczonej tak jak to się już w naszej neoanglopolszczyźnie przyjęło). Jeśli rozbierająca się dziewczyna była obdarzona jakimiś uzdolnieniami tanecznymi oraz odrobiną urody, występ taki dawał się obejrzeć. Gorzej działo się gdy taka produkcja przywodziła na myśl słowa klasyka:
Do jadła każdy pragnie
Jakowejś śpiwki.
Sprowadził więc gospodarz
Trzy stare dziwki.
Otruł gościa kotletem,
Nazwał to kabaretem.
Za wstęp cztery korony.
Niech was pierony!
Ale nawet wśród tych produkcji artystycznych do kotleta zdarzały się perełki w postaci występów którym od strony choreografii oraz urody tancerki niczego nie można było zarzucić a sam występ oglądało się z przyjemnością.
Gdy w połowie lat dziewięćdziesiątych minionego stulecia przez kilka dni byłem w Gdańsku, zaprzyjaźnione małżeństwo zaprosiło mnie na kolację. Gdy przyjechałem do nich, okazało się że kilka godzin wcześniej do bloku w którym mieszkają odcięto dopływ wody więc zabrali mnie do restauracji. Ledwo zdążyliśmy skosztować zamówionych dań, światła przygasły i rozległy się dźwięki muzyki zapowiadające występ.
Już sama muzyka bardzo mnie zaskoczyła. Bowiem zamiast łupaniny w stylu disco polo czy tak zwanego „prześcieradłowca” z głośnika popłynęła muzyka Richarda Straussa. A ściślej rzecz biorąc był to słynny „taniec siedmiu zasłon” z „Salome”. I na parkiecie pojawiła się dziewczyna odziana w zwiewne szale.
Jej taniec był dla nas nie mniejszą niespodzianką. Bowiem zdradzał że osoba ta dysponuje porządnym wykształceniem baletowym a sam układ na pewno nie jest dziełem amatora. Jak mogliśmy się przekonać, równie wielkie wrażenie zrobił on na innych restauracyjnych gościach którzy odstawili sztućce i kieliszki i z uwagą przyglądali się występowi. Podejrzewam że niektórzy z nich po raz pierwszy w życiu oglądali odrobinę baletu na przyzwoitym poziomie. Oczywiście w trakcie tańca dziewczyna zgodnie z pierwowzorem pozbywała się kolejnych szali i występ swój zakończyła nago. Ale nie było w tym cienia żadnej wulgarności a muzyka, taniec i literacki oryginał tworzyły w pełni spójną całość. Zaś doskonałe wykonanie na pewno mogło być pokazane na scenie operowej gdzie zawsze partię taneczną wykonuje dublerka zastępując sopran śpiewający partię Salome. Ponieważ rozpierała nas ciekawość, spytaliśmy kelnera czy pani ta zechciałaby przyjść na chwilę do naszego stolika i zamienić z nami kilka słów. Po kilku minutach pojawiła się, ubrana w zapiętą pod szyję czarną suknię.
Okazała się być inteligentną dziewczyną, dobrze mówiła po angielsku a gdy pogratulowaliśmy jej występu nieskończenie przerastającego swoim poziomem taniec do kotleta, z uśmiechem powiedziała nam że ukończyła średnią szkołę baletową w ówczesnym jeszcze Leningradzie. Sytuacja materialna zmusiła ją do natychmiastowego podjęcia jakiejś pracy a przy niesamowitej konkurencji na rynku baletowym swojego kraju mogła liczyć jedynie na rolę trzeciego łabędzia od lewej z czego trudno się utrzymać. Zaś kariera kochanki jakiegoś gangstera zupełnie jej nie interesowała. I stąd pomysł przyjazdu do Polski i podjęcia pracy striptizerki. Gdy zaproponowaliśmy jej aby zjadła z nami kolację, po krótkim wahaniu zgodziła się. Zamówiła befsztyk, rzecz jasna bez frytek, odrobinę surówki warzywnej i kieliszek czerwonego wina. A na deser jedną mandarynkę. Profesjonalizm w każdym calu.
Jak się potem dowiedziałem, znajomi polubili ją i kilka razy zapraszali do siebie gdy miała wolne. Dopisało jej szczęście bo po jakimś roku przypadkiem zobaczył ją sensowny impresario i trafiła do Wiednia a stamtąd po jakimś czasie do rewii w jednym z czołowych hoteli w Vegas gdzie została solistką. Ze trzy razy w roku przysyła znajomym widokówki z kilkoma słowami o sobie. Po zakończeniu kariery tanecznej ułożyła sobie życie osobiste bo trafiła na porządnego faceta  i wyszła za niego.
Szczęść jej Boże.

Stary Niedźwiedź