Z pos-tępackiego na polski - cz.IV.

Wprawdzie w swoim alfabecie libertyńskiego i ateotalibańskiego żargonu dojechałem już do litery U, czcigodna Erinti w swoim komentarzu uznała za wskazane uzupełnienie go o tak istotne hasło jak „róbta co chceta”. Ponieważ życzenie damy jest dla mnie rozkazem, rozpocznę od niego.

Róbta co chceta

Pod tym hasłem zaczynał swoją karierę medialną zawzięcie lansowany od lat dziewięćdziesiątych przez TVP2 jąkający sie diskdżokej Jerzy Owsiak. Jego nastoletni wielbiciele odebrali to hasło bardzo dosłownie. Traktując je jako wezwanie do odrzucenia takich „obciachowych” zwyczajów wpajanych im przez rodziców jak w miarę kulturalny sposób wyrażania się, odrobina gustu w doborze ubioru czy choć trochę szacunku w stosunku do kobiet czy osób starszych. Nie wspomnę nawet o odrobinie dyskrecji czy odpowiedzialności w relacjach dwójki nastolatków płci przeciwnej. Bo skoro sam „Jurek” do tego zachęca to całe to pieprzenie za uszami w wykonaniu zgredów należy równiutko olać. I zaczęła się eskalacja młodzieżowego chamstwa jakiej wcześniej nie widziałem. Czyli dziewczyny odziane jak najordynarniejsze dziwki, język bazujący na dwóch czasownikach „posiłkowych”, przecinek na literę K, kosze na śmieci zakładane na głowy niepopularnych belfrów i inne, powszechnie znane syndromy tego uczciwszy uszy „luzu”.

Sam bełkotliwy guru zdał sobie w końcu sprawę z tergo co narobił i kilka lat później publicznie pokajał się mówiąc że został źle zrozumiany bo nie było jego intencją zalanie Polski moralnym łajnem. Ale okazało się że rewolucja pożera własne dzieci. Bo w necie spotkałem się z biadoleniem najaranego marichujaną moralnego śmiecia iż guru niepotrzebnie posypał głowę popiołem gdyż w końcu nawoływał on do „kreatywności”. Zapytany złośliwie czy któryś z tych „kreatywistów” wydalił z siebie fioletowy stolec w srebrne gwiazdki, z oburzeniem odparł że miał na myśli sposób ubierania się.

Sięganie przez młodzież po nowy styl życia to zjawisko stare jak świat, jeśli dobrze pamiętam to informacje na ten temat w postaci napisów na murach odkryto podczas prac wykopaliskowych w Herkulanum i Pompejach. Za moich młodych lat gdy rozpoczęła się światowa kariera zespołu The Beatles, marzeniem nastolatków płci męskiej były dostępne na bazarach buty „bitlesówy” a o długość włosów toczono nieustanne boje z rodzicami czy nauczycielami. Ale te włosy były myte zaś buty czyszczone aby świeciły się a przez to okazalej wyglądały. Nie do pomyślenia było też aby któryś z moich kolegów szkolnych nie ustąpił miejsca w tramwaju czy autobusie osobie starszej, że już o jakichkolwiek bluzgach pod jej adresem nie wspomnę.

Strach przed tyłkiem

Zacząć musze od wyjaśnienia że słowo „tyłek” jest jedynie eufemizmem. Bo w oryginale użyto, jak na luzackie bydełko przystało, wulgarnego określenia genitaliów piękniejszej połowy ludzkości. A cała ta pokraczna konstrukcja lingwistyczna (bo logiczną nazwać jej nijak się nie da) ma oznaczać że w ludziach o konserwatywnych poglądach i kierujących się rzecz jasna tradycyjną estetyką widok koszmarnie ubranej, wulgarnie wymalowanej i jeszcze ohydniej wysławiającej się kobiety budzi strach.

Bardzo wątpię w to aby do zdemolowanych marichujaną czy innymi narkotykami pos-tępackich łbów cokolwiek dotarło. Tym nie mniej w takich przypadkach zawsze mówię że takiej osoby, podobnie jak i leżącego na ulicy ekskrementu się nie boję. A cała różnica polega na tym że w drugim przypadku taki widok budzi wyłącznie obrzydzenie a nie mieszankę obrzydzenia i politowania.

Wszyscy katolicy odpowiadają za zbrodnie KRK

Z kolei z tym horrendum wyjechał jeden z dyżurnych ateotalibów polskiej blogosfery. Dla niego upływ czasu nie miał żadnego znaczenia i na przykład katolicy urodzeni w drugiej połowie dwudziestego wieku byli w pełni odpowiedzialni za krucjaty, wyczyny konkwistadorów w Meksyku czy Peru i działalność inkwizycji. Więc nie zdzierżyłem i spytałem go czy w takim razie on zechce wziąć na siebie część winy za zbrodnie komunizmu który ateizm umieścił na liście kultywowanych przez siebie „wartości”, wcielanych w życie z cała zbrodnicza konsekwencją. Oczywiście z oburzeniem zaprzeczył. Ale gdyby jakiekolwiek argumenty do niego docierały, po prostu nie byłby ateotalibem.

Wyluzowana babeczka

To określenie, wiążące się z wcześniej wspomnianym „strachem przed tyłkiem”, oznacza kobietę bliską pos-tępackiego ideału. Czyli wykreowaną przez chirurgię plastyczną z dużym zużyciem silikonu i botoksu a regularnie opisywaną przez tygodniki w rodzaju „Bravo girl” czy inna „Słodka idiotka” celebrytkę, na której wzorują się liczne zastępy „blachar” również chcących zasłużyć na to zaszczytne miano.

Osoba taka musi ubierać się tak aby maksymalnie podkreślać efekt końcowy ciężkiej pracy chirurga. Do innych atrybutów owego luzu należy rynsztokowe słownictwo. Którego nie podziwiać mogą jedynie „katole” i „kołtuny”. I rzecz jasna obowiązkowo podkreśla ona iż nie stroni od jednorazowych numerków. Co odważniejsze albo bardziej pragnące pojawić się w najbliższym numerze jakiegoś brukowca licytują się ilością dokonanych skrobanek. O podkreślanej na każdym kroku pogardzie dla chrześcijaństwa jako sprawie oczywistej nie będę się rozpisywać.

Swego czasu mój przyjaciel o ksywie „Sułtan”, w zgodnej opinii wszystkich znających go pań mężczyzna piekielnie przystojny i zawsze doskonale ubrany, nie mógł na jakiejś stadnej imprezie odczepić się od takiej „wyluzowanej babeczki”. Gdy kilka razy w sposób w miarę oględny dawał jej do zrozumienia że ta znajomość ani trochę go nie interesuje, zaproponowała mu „loda” w toalecie. Wtedy stracił cierpliwość i powiedział że gdy będzie mu potrzebna szmata, uda się do działu „artykuły do porządkowania” w supermarkecie. Na co usłyszał że jest pedałem ale dziwka wreszcie zostawiła go w spokoju. Gdy to później opowiadał, obecne w towarzystwie panie popłakały się ze śmiechu.

Na tym kończę swój mini leksykon pos-tępackiego bełkotu. Jeśli na odwiedzanych przeze mnie blogach pojawi się nowy materiał (szczególnie liczę na „leberała” z Psiej Wólki i pewną kanalię), być może wrócę do tematu.

A na razie wszystkim Szanownym Czytelnikom życzę udanych wakacji i choć krótkiego oderwania się od dokuczliwej prozy życia w Tusklandii.

Stary Niedźwiedź