Trudne zawody

Wbrew oczywistym pozorom nie zajmę się takimi zawodami jak strażak, policjant czy ratownik górniczy którzy wykonując obowiązki służbowe niejednokrotnie ryzykują własnym życiem. Bowiem wpis ten dotyczy moralnych aspektów wykonywania niektórych profesji.
Życie w Tusklandii na pewno nie jest miłe ani wesołe dla przeciętnego człowieka. Ale są zawody ewidentnie utrudniające w naszej rzeczywistości zachowanie szacunku do samego siebie. Nie pokuszę się o wymienienie wszystkich ale szczególnie współczuje prawnikom i dziennikarzom. I nie dziwi mnie gdy szukają sobie jakiegoś spokojnego miejsca do znośnej egzystencji na obrzeżach swojej profesji lub po prostu z niej uciekają.
Spróbujmy postawić się w sytuacji prokuratora który chce skierować do sądu akt oskarżenia przeciw jakiemuś oszustowi. Po czym przełożeni mu to uniemożliwiają bowiem ów aferzysta ma POlityczne poparcie. Trudno w takich warunkach nadal wierzyć w sens wykonywanej przez siebie pracy.
A jak mają czuć się uczciwi sędziowie widząc wyczyny innych osobników noszących togi z fioletowym obramowaniem. I dowiadujący się na przykład że jakaś pinda skazuje osobę pozwaną przez szefa „Agory” w obronie „honoru” takiej komunistycznej szmaty jak Ozjasz Szechter? A więc neguje tym samym fakt że tak zwana Komunistyczna Partia Zachodniej Ukrainy (jak sama nazwa wskazuje w ponad dziewięćdziesięciu procentach złożona z mówiąc kollokwialnie żydokomuny) była organizacją przestępczą której głównym celem był rozbiór terytorium II RP i przyłączenie jej wschodniej części do ZSRR.
W wielu językach inne rzeczowniki określa osobę ferująca wyroki na sali sadowej oraz prowadzącą zawody sportowe. Po polsku jednych i drugich określa się słowem „sędzia”. Ale niestety podobieństwo sięga znacznie dalej. Więc czekam kiedy w końcu zdarzy się coś takiego że po ogłoszeniu wyroku publiczność wzorem kibiców na meczu piłkarskim zacznie skandować „sędzia ch** !”.
Bycie dziennikarzem też nie jest łatwe o ile nie jest się moralną ladacznicą pokroju „gwiazd” TVN czy GW no Prawda. Jeśli ktoś nie załapał się na pracę w Uważam Rze, Gazecie Polskiej, Naszym Dzienniku czy radiu lub telewizji ojca Rydzyka, pozostaje mu szukanie poza mainstreamem jakiejś niszy ekologicznej w której byłby w stanie zarobić na chleb, nieprzesadnie obficie obłożony wędliną. Dobrym przykładem może być córka mojego kolegi. Dziewczyna kilka lat temu ukończyła dziennikarstwo i przez jakiś czas tułała się po różnych redakcjach polując na umowy – zlecenia. W końcu podjęła radykalną decyzję poszukania sobie pracy gdzie indziej. I znalazła ją w polskiej filii poważnej zagranicznej firmy dzięki biegłej znajomości angielskiego, dobrej niemieckiego oraz swobodzie w posługiwaniu się komputerem. Jej ojciec bardzo się z tego ucieszył. I jak mi powiedział, z dwojga złego wolałby żeby tańczyła na rurze niż pracowała w „Agorze”.
Dlatego gdy słyszę narzekania swoich kolegów inżynierów na planowe niszczenie od dwudziestu lat polskiego przemysłu chemicznego, mówię ze mimo wszystko im udało się spaść na cztery łapy znajdując pracę w przemysłach pokrewnych, choćby spożywczym czy materiałów budowlanych. I nie muszą na co dzień dokonywać wyborów typu dalsza praca na zajmowanym stanowisku czy dochowanie wierności elementarnej etyce zawodowej. Inni maja znacznie gorzej.

Stary Niedźwiiedź.