Mieszko Pierwszy oraz bałwany trójgraniaste, czworograniaste i rodzimowiercze.

Wśród królów i książąt władających zarówno państwem piastowskim jak i późniejszą Rzeczpospolitą Obojga Narodów (państwem Trojga Narodów niestety się nie stała z opłakanymi  skutkami i to nie tylko dla Polaków) znajdują się osoby do dziś darzone powszechnym szacunkiem jak i cieszące się powszechną pogardą. Do pierwszej z tych grup niewątpliwie należą Kazimierz Wielki czy Stefan Batory, do drugiej obydwaj Wettynowie oraz żałosny żigolak Poniatowski. Choć wśród monarchistów można znaleźć nawet obrońców tego ostatniego.

Natomiast zbyt małą wagę, przynajmniej w mojej ocenie, przywiązuje się do postaci Mieszka Pierwszego. Największym uznaniem darzy go Kościół Rzymskokatolicki, rzecz jasna z przyczyn religijnych, jako władcę który przyjął chrzest i wprowadził na ziemiach polskich chrześcijaństwo. Pozwolę sobie odnieść się do tego faktu z polityczno – historycznego a nie religijnego punktu widzenia bowiem uważam że osoba Mieszka i skutki jego decyzji są stanowczo niedoceniane w świadomości ogółu rodaków.

Na tle innych ludów opisanych w dziejach strefy kultury europejskiej czy wcześniej śródziemnomorskiej (w szerokim tego słowa znaczeniu), Słowianie oraz Bałtowie wyróżnili się jako grupa, co tu ukrywać, dosyć głupia. Bowiem pomijając już powszechnie znane fakty istnienia w świecie starożytnym pisma klinowego, egipskich hieroglifów czy obfitej literatury greckiej i rzymskiej, ludy germańskie wysokiej kultury ze sobą nie niosące, też miały swoje pismo. Jest udowodnione że Anglowie, Frankowie, Fryzowie, Goci, Jutowie, Longobardowie, Sasi, Skandynawowie, Teutonowie oraz Wandalowie posługiwali się pismem runicznym choć grono jego użytkowników było bardzo wąskie. Nawet Madziarzy już w chwili przybycia na Wielką Nizinę Węgierską i założenia tam swojego państwa używali pisma „rowasz” krojem liter nieco przypominającego runy lecz wywodzącego się przypuszczalnie z dalekiej Azji. A więc na tle innych ludów Słowianie, Prusowie czy Litwini zasłużyli sobie na miano wyjątkowych jełopów.

Słowian Wschodnich zaczęli cywilizować święci Cyryl i Metody którzy zadali sobie trud stworzenia na bazie greki alfabetu pasującego do mowy nawracanych ludów. Gdy na Rusi powstały pierwsze klasztory, mnisi zaczęli przy użyciu tego pisma poza tekstami liturgicznymi tworzyć również kroniki i w ten to sposób Ruś kulturowo zeszła z drzewa. Później ruscy mnisi jako jedyni piśmienni ludzie tworzyli dokumenty w kancelariach litewskich książąt za czasów świetności państwa Giedymina i jego następców.

W gronie Słowian Zachodnich pierwsi byli Czesi. Wraz z chrztem pojawili się tam duchowni chrześcijańscy obrządku łacińskiego i ten język służył zarówno do sporządzania dokumentów panującego władcy jak i spisywania kroniki Kosmasa. Mieszko podjął więc taką samą decyzje jak czescy Przemyślidzi. Być może ich przykład miał decydujące znaczenie bowiem w wyniku przyjęcia chrześcijaństwa Czechy stały się krajem uznawanym przez ówczesne Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego za cywilizowany i nie były już celem ekspansji terytorialnej byle margrabiego czy jakiejś bandy raubritterów. I jedynie dzięki przyjęciu chrztu pobicie przez Mieszka pod Cedynią wojsk margrabiego Hodona nie zakończyło się ogólnoniemiecką agresją pod pozorem krucjaty przeciwko poganom lecz „ojcowskim rozsądzeniem” sporu miedzy wasalami przez ówczesnego cesarza.

Nie byli tego w stanie pojąć Wieleci (zwani też Lutykami), Obodrzyce, Ranowie, Redarowie i inne plemiona zamieszkałe z grubsza miedzy dolną Łabą a dolną Odrą. Mimo ze cesarz Henryk II korzystał z pomocy ich posiłków w wojnie z Bolesławem Chrobrym podczas oblężenia Niemczy, kurczowe trzymanie się Świętowita, Swaroga i całej reszty tej słowiańskiej menażerii zakończyło się klęską w wyniku ataków Niemców i Duńczyków. W połowie XII wieku ci ostatni podbili Rugię i splądrowali skarbiec świątynny w Arkonie (jak się okazało kapłani tych bóstw pod względem chciwości w niczym nie ustępowali najbardziej pazernym ówczesnym duchownym chrześcijańskim a cynizmem w manipulowaniu wróżbami "świętego" konia bili ich na głowę) która z rozkazu króla Waldemara Pierwszego została spalona a jedyną wartością słowiańskich czworo lub trójgraniastych bożków okazała się ich wartość opałowa. Na początku piętnastego wieku zmarła na Rugii ostatnia osoba władająca jeszcze językiem Ranów i po tej grupie plemion słowiańskich nie pozostał już żaden ślad poza słowiańskim brzmieniem niektórych niemieckich nazwisk.

A Polacy dzięki decyzji Mieszka do dzisiaj maja swój język, z czasem tak jak i inne narody chrześcijańskie dorobili się piśmiennictwa w języku narodowym i po prostu zachowali swoją tożsamość mimo wysiłków dziewiętnastowiecznych germanizatorów i rusyfikatorów. Dlatego nie wróżę sukcesu wszelakim „europejsom” (mistrzowi Michalkiewiczowi kłaniam się nisko) i post wehrmachtowemu pomiotowi od dwudziestu lat próbującym nam wmówić że w pierwszej kolejności jesteśmy Europejczykami, w drugiej Mazowszanami, Małopolanami czy Pomorzanami a polskość to choroba.

I jeszcze jeden drobiazg. Mimo wysiłków archeologów o obyczajach i kulturze Słowian Zachodnich wie się znacznie mniej niż o Babilończykach czy Etruskach. Ale istnieje grupa oszustów która łże w żywy kamień iż DYSPONUJE WIEDZĄ jakie to były wspaniałe, humanitarne i przyjazne ludziom cywilizacje. Bez porównania lepsze od podłego chrześcijaństwa które zajęło ich miejsce. Ponieważ dzisiaj ci neopoganie nie są już w stanie niczego zepsuć, w niczym mi nie przeszkadzają. Tak jak i szwedzcy wyznawcy Odyna, Thora i Frei. Którzy z tego co słyszałem od kolegi mieszkającego już trzydzieści lat w Skandynawii, w ciepłej porze roku spotykają się w lasach, okadzają te swoje bóstwa i wykonują inne starogermańskie rytuały. A potem oddają się piciu piwa i łajdaczeniu się po zaroślach. Ponoć robią to w parach męsko - damskich a więc jak na tamtejsze standardy, nie jest jeszcze tak źle jak mogło by być.

Stary Niedźwiedź