Globalne ocipienie. Cz. III czyli banan dla francuskiej małpy.

Aby zakończyć rozważania o ekoterroryzmie i zapowiadanej jednej z największych przewalanek w historii Europy czyli „kwotach dwutlenkowych” i planowanym handlu nimi, zacząć należy od pytania dlaczego ta hucpa została zaaprobowana przez władze eurokołchozu czyli nazywając rzeczy po imieniu, przez frau führerin.

Od wielu lat przywódcy Niemiec górowali inteligencją nad swoimi odpowiednikami z Francji. Już Konrad Adenauer miał wystarczająco wiele wyobraźni aby zdać sobie sprawę z konieczności ułożenia sobie dobrych stosunków z Francją. Bowiem ta ostatnia, przynajmniej na papierze, była jednym ze  zwycięskich mocarstw w II Wojnie Światowej. Natomiast Niemcy czarnym charakterem Europy, sprawcą dwóch wojen w których ostatecznie poniosły one klęskę. Ale dopiero wtedy gdy do walki z nimi aktywnie włączyły  się Stany Zjednoczone. Dlatego niemiecka racja stanu nakazywała zapłacić nawet wygórowaną cenę za zdjęcie z tego kraju owego odium i wprowadzenie na europejskie salony. Salonem owym była rodząca się wówczas Europejska Wspólnota Węgla i Stali, zrzeszająca Francję, Włochy, Niemcy i Beneluks, protoplastka późniejszych EWG i UE. Adenauer przełknął zasadę „tyleż wpływów niemieckich co francuskich”, sformułowaną nieco później przez megalomana de Gaulle’a. I zgodził się na „wspólną politykę rolną” czyli dopłaty całej szóstki do działalności  farmerów, głównie francuskich. Za sam fakt że raczą żyć na tym świecie i pic wino. Bowiem Adenauer w odróżnieniu od ekonomicznego analfabety de Gaulle’a doskonale zdawał sobie sprawę z tego że na dystansie jakichś trzydziestu lat gospodarka niemiecka działając na takich samych prawach jak inne, zje w kaszy konkurencję. A Niemcy staną się europejskim mocarstwem numer jeden, zupełnie jak za czasów Bismarcka i jego następców.

Frau führerin jest doskonałym treserem i umiejętnie stwarza Francuzom iluzję że tak jak to sobie ubzdurał de Gaulle, są oni współgospodarzem Europy. A nie wystrychniętymi na dudka (lub jeśli ktoś woli, wydudkanymi na strychu) pomagierami prawdziwej „siły przewodniej”. Każdy cyrkowy treser wie o tym że co jakiś czas należy małpie dać banana aby na arenie robiła to co jej każą i nie znarowiła się. W przypadku dwutlenkowej hucpy jest tak samo zaś ów banan dla francuskiej małpy to elektrownie jądrowe.

Francuzi od dawna intensywnie pracują nad tym sposobem wytwarzania energii elektrycznej. Dorobili się dobrych technologii, otrzymują w ten sposób większość wytwarzanej w ich kraju elektryczności, skutecznie kontrolują do dzisiaj te kraje afrykańskie w których znajdują się złoża uranu. Zatem gdyby Europa zapragnęła zastąpić klasyczne elektrownie na paliwa konwencjonalne nuklearnymi, dla francuskiego przemysłu nadeszłyby złote lata. Bowiem to ten kraj budowałby w całej Europie te elektrownie, szkolił ich przyszły personel, dostarczał jako europejski monopolista paliwa uranowego i co najważniejsze (a ściślej rzecz biorąc najdroższe w tym wszystkim), odbierał i utylizował zużyte paliwo. Nie należy też zapominać o mało komu znanym fakcie iż likwidacja istniejącej elektrowni nuklearnej kosztuje dwa do trzech razy tyle co jej wybudowanie. A z oczywistych powodów zadania tego nie można powierzać fachowcom rodem z filmów niezapomnianego Barei.

Niemcy tak zresztą jak i Polska przytłaczającą większość energii elektrycznej wytwarzają z paliw konwencjonalnych. Więc owe dwutlenkowe limity są dla ich gospodarki też bardzo niekorzystne. Tyle tylko że mając ich siłę przebicia można wytargować dla siebie nieporównywalnie korzystniejszy limit emisji. Na starej zasadzie „co wolno wojewodzie”. A po drugie, ich gospodarka łatwiej niż polska pozwoli sobie na płacenie jakichś „sztrafów”. Nie mówiąc już o tym że te kary na mocy decyzji politycznych mogą być anulowane, tak jak i budżetowi niemieckiemu zezwolono na dofinansowanie ich stoczni. W przypadku Polski nie liczyłbym na taką wspaniałomyślność. Zatem wedle wszelkich znaków na niebie i ziemi to nie Niemcy będą fundować francuskiej małpie te banany. Zaszczyt ów przypadnie głównie tak zamożnym krajom jak Polska.

Nawiedzony ekoterrorysta – „humanista” (z tych co to nie potrafią odróżnić gwoździa od śruby) zawrzaśnie że przecież istnieją „ekologiczne” elektrownie wiatrowe czy na biogaz. Elektrownie takie mają znaczenie co najwyżej w mikroskali jednego gospodarstwa. Znam przypadek południowoafrykańskiego farmera który prąd na użytek swojej farmy wytwarzał z biogazu bowiem hodował około tysiąca świń i w ten sposób utylizował ich odchody. Ale dostawcą elektryczności dla innych podmiotów nie był. A o wiatrakach i ich znikomych potencjalnych możliwościach produkcji elektryczności już pisałem w pierwszej części tego mini cyklu.

Więc niech ekoterroryści przestaną puszczać swoje ideologiczne wiatry. Bo ani wiatraków nimi nie napędzą ani uzyskane w ten sposób gazy palne nie odegrają zauważalnej roli w bilansie energetycznym Polski.

Stary Niedźwiedź