Stracone złudzenia.

Jeszcze kilkanaście lat temu miałem więcej optymizmu odnośnie szans na przyszłość  Europy jako takiej a Polski w szczególności. Łudziłem się bowiem że wbrew znanemu powiedzeniu, historia uczy nie tylko tego że jeszcze nikogo niczego nie nauczyła. Ale bezlitosne fakty zmusiły mnie do rewizji tego przesadnie optymistycznego spojrzenia na rzeczywistość.

Pierwsze złudzenuie dotyczyło Ukrainy. Wydawało mi się że w tym koniec końców dużym kraju znajdzie się wystarczająco wielu ludzi aby wyciągnąć konstruktywne wnioski z  tego co do tej pory działo się w trójkącie Rosja – Polska – Ukraina. A więc dosterzec że wprawdzie w „sprzyjających” warunkach Ukraińcy potrafią przelać morze polskiej krwi zaś Polacy ukraińskiej ale mowy być nie może o tym aby jedno z tych państw było w stanie w sposób trwały opanować terytorium drugiego a jego mieszkańców wyeliminować fizycznie lub wynarodowić. Natomiast Rosja takimi możliwościami na pewno dysponuje odnośnie podboju, zas w kwestii wynarodowienia może już się wykazać nielichym sukcesem. Jest nim choćby samookreślanie się mieszkańców tej wschodniej czyli „janukowyczowskiej” Ukrainy. Ludzie ci pragną ścisłych związków z Rosją a wymordowanie wielu milionów ludzi z pokolenia ich dziadków za pomocą Wielkiego Głodu spłynęło po nich jak woda po gęsi. Zaś w „juszczenkowskiej” części Ukrainy świadomość narodowa budowana jest na kulcie OUN i UPA. Złośliwi twierdzą że Bandera doczekał się już większej liczby pomników oraz placów czy ulic jego imienia niż Jan Paweł II w Polsce. Jak widać polska akcja popierania Juszczenki (trzeba dodać że angażowało się w nią szerokie spektrum polskich polityków, od Lecha Kaczyńskiego po Aleksandra Kwaśniewskiego) okazała się jedną wielką katastrofą a wszystkich wyznawców „polityki jagiellońskiej” mam za fantastów którzy utracili całkowicie kontakt z realnym światem. Już prędzej można myśleć o jakichś obopólnie korzystnych działaniach z reżimem Janukowycza. Na czystych zasadach biznesowych, bez dorabiania jakiejś marzycielskiej (żeby nie powiedzieć po prostu że infantylnej) ideologii.

Ale problemem numer jeden dla Europy (a już zwłaszcza dla Polski) jest kwestia Niemiec.

Tak jak przewidział to już w latach pięćdziesiątych Konrad Adenauer, w odróżnieniu od de Gaulle’a polityk a nie tyleż megalomański co ograniczony oficer, na dystansie kilkudziesięciu lat niemiecka gospodarka zje w kaszy francuską. A Niemcy bez jednego wystrzału osiągną to czego bez skutku próbowali się dorobić wzniecając dwie wojny światowe. Właśnie widzimy że to nastąpiło a w Europie karty rozdaje obecnie kanclerz Merkel. Tylko dlaczergo robi to aż tak głupio?

Jest ona wystarczająco sprytna aby odpowiednio często dawać francuskiej małpie banana. Co utwierdza francuską małpę w iluzji jakoby była ona tak zwanym  „współgospodarzem Europy”. Trudno powiedzieć czy frau fuehrerin sama zawsze zdawała sobie z tego sprawę czy też Adenauer i jego następcy pozostawili po sobie jakiś polityczny testament a ona po prostu odrobiła tę lekcję.

Ale już relacje niemiecko – rosyjskie ewidentnie wskazują że Niemcy nie dorosły do roli europejskiego lidera który siłą rzeczy powinien reprezentować interesy eurolandu a nie wyłącznie niemieckie. Oczywiście korzyści płynące z teoretycznej wspólnej europolityki dzieliłyby się nierówno pomiędzy udziałowców, zależnie od ich potencjału ekonomiczno - politycznego. Ale jeśli efektem takiej „jedności” ma być to że mniejsi nie tylko nic na tym nie zyskują ale ordynarnie tracą, to takie rzekome współdziałanie jest po prostu niemieckim dyktatem. Bowiem frau fuehrerin okazała się być nie żadnym wielkim politykiem na miarę (jak twierdzili wazeliniarze) Żelaznej Damy  ale jedynie nieprzesadnie lotną enerdowską kuchtą która postanowiła pograć Europą w pokera z kagiebistą Putinem. A kagiebista właśnie bez litości kuchtę ogrywa. Na naszych oczach dogorywa projekt Nabucco  czyli koncepcja gazociągu biegnącego  poprzez Turcję, Bułgarię i Rumunię a więc stanowiącego alternatywę dla rosyjskiego gazu. Przy okazji wizja poważnego długoterminowego kontraktu pozwoliłaby Azerbejdżanowi na wyrwanie się spod rosyjskiej kurateli. Ale kuchcie wydaje się że w grze z Putinem dobrze jej idzie a więc przegrywa swoje i cudze. Niedługo Europa będzie zdana na łaskę i niełaskę najpoważniejszego rodzaju broni armii rosyjskiej czyli Gazpromu. A stare powiedzenie Lenina odżyje w postaci "użytecznej idiotki".

Nie raz już o tym pisałem ale powtórzę. Mądrym dla memoriału, politykom dla praktyki, jak mawiał ksiądz Chmielowski.

Eurolewactwo w swej diabelskiej pysze za największe zagrożenie dla swoich poronionych wizji nowego wespaniałego swiata uznało chrześcijaństwo, od niemal dwóch tysięcy lat będące fundamentem europejskiej cywilizacji. I wymyśliło sobie że użytecznym sojusznikiem w dziele jego niszczenia są islamiści. A więc pełnymi garściami sprowadzało do Europy zastępy beżowych dzikusów, dając im pełnymi garściami socjal. Aby mogli próżnować i mnożyć się jak króliki. Tyle tylko ze wyznawcy Allacha nawet nie ukrywają swojej pogardy dla lewaków pchających im te euro do kieszeni. I do garstki co bardziej rozgarniętych lewaków zaczyna już docierać że to właśnie narkomani, pedały i inny tego rodzaju ludzki szrot są w państwie islamskim w pierwszej kolejności do odstrzału, nawet przed chrześcijanami.

Ale chyba tam na górze Polacy mimo wszystko darzeni sa większym sentymentem niż na to z powodu swojej politycznej głupoty zasługują. Bowiem Niemcy zostaną za pomocą bomby D (jak demografia) opanowane nie przez Arabów lecz Turków. Którzy poo pierwsze, nie mają wrodzonego wstrętu do pracy , po drugie, ich islam jest bez porównania mniej hardcorowy od arabskiego, a po trzecie, od ponad dwustu lat stosunki polsko – tureckie są więcej niż poprawne.

A Rosjanie mają szczęśliwie (rzecz jasna dla nas) nad swoim tyłkiem chiński bat. Jako że po odliczeniu wpływów za gaz i ropę, gospodarka rosyjska w porównaniu z chińską jest karzełkiem. Jeśli do tego doliczyć bardzo niekorzystne trendy demograficzne i obyczajowe (gigantyczne pijaństwo, masowe skrobanki czy nazywając rzecz po imieniu totalne skurwienie obyczajów) na perspektywy Rosji nie postawiłbym złamanego eurocenta.

Zatem w myśl starego dowcipu mówiącego że siedząc w łajnie nie należy śpiewać, musimy jako nartód wziąć na przeczekanie. Czyli unikać wszelkich fajerwerków i innych tego rodzaju wygłupów i sięgnąć po stare sprawdzone wzorce pracy organicznej. Jeśli trzeba to w szarej strefie.

No i aby Polska przetrwała nie tylko jako nazwa pewnego regionu geograficznego, rozbroić bombę zapaści demograficznej. Bo jeśli Polaków zabraknie to żadna super koniunktura polityczna, nawet większa od tej beztrosko przepieprzonej na początku lat dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia nie pomoże.

Stary Niedźwiedź