Zosia, Leszek, Letycja.

Tuż przed wyjazdem na Mazury na warszawskiej ulicy spotkałem dawno nie widzianą Zosię. Ucałowaliśmy się z dubeltówki i umówiliśmy na spotkanie w kawiarni. Gdzie przy dobrej kawie i kropelce brandy zrelacjonowaliśmy sobie co u nas słychać i powspominaliśmy dawne czasy.

Zosię poznałem na jakimś party w czasach późnego Gierka jako dziewczynę Leszka, znanego mi z gry w brydża sportowego, piszącego wówczas na elektronice pracę dyplomową. Zosia była z rok młodsza od niego i zabierała się za swój dyplom na filologii angielskiej uniwerku. Byli typową parą studencką tych czasów. Czyli obydwoje mieszkali z rodzicami w dwupokojowych mieszkaniach co na pewno nie było okolicznością sprzyjającą założeniu rodziny. O zarobkach młodych ludzi tuż po studiach w tych czasach w kontekście wynajęcia mieszkania za własne a nie rodziców pieniądze nie będę się rozwodził. Część Szanownych Czytelników mojej witryny czasy te pamięta a ci młodsi i tak nie uwierzą że inżynier zarabiał na ogół mniej niż robotnik nieprzesadnie wykwalifikowany.

Minęło z pół roku, Leszek obronił dyplom na piątkę i zdał na studium doktoranckie zaś Zosia napisała pracę. I wtedy okazało się że odziedziczyła ona po jakiejś krewnej domek na peryferiach miasta na zachód od Warszawy, wtedy przejściowo wojewódzkiego z gierkowskiego awansu. Domek składał się z trzech pokoi, łazienki i kuchni oraz sporego strychu, położony był w dużym i ładnym ogrodzie, potężnie zapuszczonym.

I wtedy młodzi podjęli decyzję o wyjeździe z Warszawy. Rodzice Leszka byli tym mocno zniesmaczeni. Będąc obydwoje pracownikami naukowymi jakichś „niekonkretnych” wydziałów uniwerku uważali rezygnację Leszka z robienia doktoratu za deklasację a wyborem dziewczyny (ojciec technik, matka urzędniczka) tez nie byli zachwyceni. Ale na szczęście Leszek był człowiekiem rozsądnym i olał te fochy. Więc wyprowadzili się do tego miasta i znaleźli tam pracę. Ona jako pani od angielskiego w miejscowym liceum (plus jakieś „empikowe” kursy), on jako nauczyciel w technikum elektronicznym. I zaprosili naszą gromadkę na ślub.

Zebraliśmy się u mnie aby pomyśleć nad wyborem prezentu ślubnego. W sklepach nie sposób było wówczas upolować czegoś naprawdę w domu potrzebnego bowiem po takie skarby jak lodówka czy pralka ustawiały się społeczne kolejki z wpisywaniem się na listę i sprawdzaniem kilka razy na dobę obecności. To tak dla przypomnienia różnym lewicowym ciotom łżącym w żywe oczy że komuna nie była wcale taka zła. A nie chcieliśmy metodą na odczepnego kupować czegoś typu jeszcze jeden serwis do herbaty wiedząc że niektóre młode pary po weselu mogły otworzyć sklepik z ceramiką. I gdy byliśmy już niemal w rozpaczy bowiem nic rozsądnego a zarazem możliwego do zdobycia nie przychodziło nam do głowy, jeden z kolegów nieśmiało zaproponował:

-Słuchajcie, przecież oni wyjechali na wiochę. Byłem u nich i widziałem że w ogrodzie jest mnóstwo zielska  plus szopa nadająca się do adaptacji. Więc może kupić im kozę?

Pomysł uznaliśmy za nieco zwariowany a jeden z kolegów zauważył ze po pierwsze, nie mamy zielonego pojęcia gdzie takie zwierzę kupić a po drugie, jako ignoranci możemy nabyć egzemplarz wybrakowany czy poważnie chory. Wtedy jeden z nas przypomniał sobie że jest zaprzyjaźniony z weterynarzem i można liczyć na fachową pomoc. Weterynarz poinformowany o całej sprawie powiedział nam że słyszał o hodowli kóz niedaleko od  Warszawy. Więc wybraliśmy się tam wraz z nim samochodem dostawczym tuż przed terminem wesela, nabyliśmy zwierzątko plus kilka bel siana i worek marchwi i wraz z prezentem zajechaliśmy na wesele. Kózka wyglądała okazale bowiem dziewczyny wymyły jej długą sierść szamponem dla niemowląt i polakierowały raciczki na niebiesko. Młodzi na ten widok mało nie padli. Ale zobowiązaliśmy się że po weselu (była to  ciepła pora roku) przyjedziemy przeprowadzić adaptację szopy na obórkę a jeden z nas (inżynier budowlaniec) fachowo pokieruje pracami. Materiały udało się zdobyć i jeszcze przed ochłodzeniem się Letycja (tak ją nazwali) miała porządne lokum i zgromadzony zapas pożywienia na zimę.

Zanim Zosia i Leszek wyrobili sobie właściwe odruchy, ponieśli niewielkie straty w postaci dwóch ręczników i książki telefonicznej pozostawionej w zasięgu Letycji. Ale wkrótce przekonali się o jej zaletach. Trawa była wystrzyżona jak należy a gdy koza została mamą, zaczęła dawać mleko w poważnej ilości około trzech litrów dziennie. Do tego udało się znaleźć osobę gręplującą wełnę z której Zosia robiła super ciepłe skarpetki i rękawiczki. A Leszek opanował tajniki produkcji kozich serów.

Z czasem otworzył on warsztacik naprawy sprzętu RTV i gdy nastała koniunktura, w porę powołał do życia firemkę zajmującą się instalacją anten satelitarnych i okablowaniem komputerowym. Mają dwoje dzieci. Syn już będący inżynierem pracuje w firmie ojca, córka kończy studia ekonomiczne i też myśli o przyłączeniu się do rodzinnego interesu jako osoba załatwiająca całość spraw finansowo – papierkowych.

Krezusami nie są ale na godne życie im wystarczy. Jeżdżą przyzwoitymi koreańskimi samochodami (udało mi się ich przekonać do olania europejskich). A wakacje spędzają w Chorwacji lub Bułgarii. A gdy z dziesięć lat temu spotkałem się z Leszkiem, ze śmiechem wrócił do swojej „deklasacji” mówiąc:

Słuchaj Niedźwiedziu, mieliśmy własny dach nad głową, na opłaty, odzież i wyżywienie dla nas i dla dzieci starczyło. A gdy się rano budziłem, pierwszym widokiem była buzia śpiącej obok mnie Zosi. W porównaniu z tym wszelkie profesury okupione wielce prawdopodobnym rozpadnięciem się takiego związku na odległość można o tyłek roztrzaskać.

Z czym całkowicie się zgadzam.

Stary Niedźwiedź