Z pos-tępackiego na polski - cz.I

Niektóre dokumenty prawne zaczynają się od definicji uściślających znaczenie użytych w nich określeń. Pojawiają się wtedy sformułowania typu „Przez licencjobiorcę rozumie się…..” czy „Przez osobę upoważnioną rozumie się…..”. Poniższy wpis muszę również rozpocząć od zdefiniowania dwóch pojęć, takich jak „ateotalib” i „katol”.

Pierwsze z tych pojęć w warunkach polskich oznacza osobę która na każdy przejaw wiary czy istnienia w przestrzeni publicznej jakiejś struktury lub organizacji chrześcijańskiej reaguje atakiem agresji i histerii przechodzącej w paranoję. Do grupy tej na pewno nie zaliczam tych ateistów którzy krytycznie i z niechęcią mówią o konkretnych nagannych faktach mających miejsce w polskiej rzeczywistości. Mam na myśli  choćby przekręty finansowe "Komisji Majątkowej" czy brak lustracji wśród kleru. Z kilkoma takimi osobami przyjaźnię się od ponad czterdziestu lat. Ale oni na widok choćby krzyża w urzędzie czy szpitalu reagują co najwyżej uśmieszkiem i nie toczą na ten widok piany z ust ani nie dostają rozwolnienia.

Jak już nie raz wspominałem, mój system wartości jest wynikiem syntezy protestantyzmu oraz zasad honorowych obowiązujących w dwudziestoleciu międzywojennym, wyłożonych mi i skutecznie implantowanych do łepetyny przez mojego ś.p. Ojca. I dlatego bez najmniejszego problemu znalazłem wspólny język i zaprzyjaźniłem się wiele lat temu ze wspomnianymi osobami. Ale dla pos-tępaka który jest „wporzo” , „spoko” i w ogóle „ciool” każdy człowiek który posiada kręgosłup moralny zbudowany z tradycyjnych wartości jest „katolem”. Jego przynależność do jakiegoś wyznania nie ma tu nic do rzeczy. Dla tych zajączków „katolem” jesteśmy zarówno ja – luteranin jak i żona mojego przyjaciela będąca buddystką i z innego źródła czerpiąca wytyczne jak być przyzwoitym człowiekiem. Co bardziej bojowi ateotalibowie za „katola” na pewno uznają mojego przyjaciela, ateistę z dziada pradziada, wiele razy wyrażającego się krytycznie o finansowych aspektach działalności Kościoła Rzymskokatolockiego w Polsce. Bo dla niego osobnik który zmajstrował  kobiecie dziecko a następnie przynosi pieniądze aby „coś z tym zrobiła” jest po prostu zasrańcem który dożywotnio utracił honor.

Podczas wizyt na zaprzyjaźnionych blogach (nie jest ich przesadnie wiele) nie raz spotkałem się z powtarzającymi się ateotalibańskimi mantrami, wstawianymi tam przez misjonarzy nawracających właścicieli blogów i ich gości na pos-tępactwo z wytrwałością która zaimponowałaby nawet Świadkom Jehowy. Są one widocznie spisane w jakimś "niezbędniku pos-tępaka" i dlatego tak chętnie i często używane. Pozwolę sobie opisać najczęściej spotykane.

Ateiści zmanipulowani

Do tej grupy zaliczają się ci wszyscy ateiści którzy wywodząc te zasady z innego źródła niż Dekalog nie akceptują (poza obroną konieczną lub wymierzaniem kary) zabijania, są zdecydowanymi przeciwnikami niewierności małżeńskiej i narzeczeńskiej oraz aborcji z byle idiotycznego „powodu”. Czyli krótko mówiąc zaliczają się do ludzi którym z chęcią podam rękę. Oczywiście zdaniem pos-tępaków zostali zmanipulowani przez księży katolickich. A jeśli wywodzą się z rodzin również ateistycznych a więc w życiu nie zamienili trzech zdań z jakimś księdzem a wewnątrz kilku kościołów byli jedynie zwiedzając takowe jako zabytki lub podczas jakiegoś ślubu czy pogrzebu w kręgu znajomych, dla ateotaliba nie ma to rzecz jasna najmniejszego znaczenia

Ateizm nie jest religią

 
Istnienia ani nieistnienia Boga (Bogów) nie można udowodnić na drodze empirii lub logicznego rozumowania. Dlatego jedynie agnostycy mają prawo mówić że ich punkt widzenia jest naukowy. Bowiem wiedząc że wspomniany dowód jest niemożliwy, po prostu nie zajmują się tym zagadnieniem lub mówią że tego nie wiedzą.
Natomiast głoszenie że Bóg istnieje lub że nie istnieje to już wyłącznie kwestia wiary. Oczywiście ateotaliban próbuje wmówić że brak wiary nie jest wiarą (wiedza o tym że zbiór pusty również jest zbiorem przekracza na ogół ich horyzonty intelektualne) i odpowiednio sprowokowany prędzej czy później chlapnie językiem że ich pogląd jest „naukowy”. Wtedy słoma i marksizm wyłażą im z butów bowiem problem który z definicji nie może być przedmiotem rozważań naukowych usiłują zaopatrzyć w tę etykietkę, tak jak to miało miejsce w czasach komunistycznych. Wprawdzie Big Bang odesłał infantylny marksistowski wieczny wszechświat na śmietnik ale starzy lewacy trzymają się go niczym poseł immunitetu.
Pewien „leberał” z Psiej Wólki próbował swego czasu wmówić mi że ateizm nie jest religią bo nie ma swoich form liturgicznych. Ordynarne kłamstwo. Nigdzie nie jest powiedziane że owe formy liturgiczne muszą w przypadku każdej religii odbywać się systematycznie w ściśle określonych terminach. Za mojej młodości uczniowie szkół byli regularnie podtruwani tymi "materialistycznymi" pierdołami, studenci mieli nieprzyjemność zdawać egzamin z „filozofii marksistowskiej” a doktoranci bez zaliczenia tejże bramki w slalomie nie mogli być dopuszczeni do obrony swojej pracy doktorskiej. Obecnie „liturgia” ta jest chaotyczna i celebruje się ją od przypadku do przypadku. Ale zdarzają się konferencje "naukawe" (chemik starej daty wie że naukawe to mniej niż naukowe) na których swoje wybroczyny umysłowe produkują choćby prof. nienadzwyczajna Środa czy sprowadzany przez „Krytykę Polityczną” niejaki Slavoj Żiżek. Tak więc liturgia ta w wielce ortodoksyjnej wersji jak najbardziej istnieje, tyle tylko że jest na zdechu. Co mnie ani trochę nie smuci.
I zupełnie nie dziwi mnie że kilkoro ateistów których znam i szanuję gdy słyszy o tych  sabatach tak zwanych wolnomyślicieli (nazwa doskonała bowiem myślenie idzie im bardzo powoli lub nie wychodzi wcale), mówi z obrzydzeniem że są ateistami innego obrządku. Bo nie czują potrzeby nawracania nikogo na ateizm zaś o hołocie z komunistyczną przeszłością mają nie mniej krytyczne zdanie co ja.

Depresja poaborcyjna nie istnieje

 
Zespół PAS (Post Abortion Syndrom), obejmujący wiele dolegliwości fizycznych i psychicznych występujących u kobiet które poddały się aborcji, został wielokrotnie opisany w literaturze medycznej. Z polskich najnowszych źródeł można wymienić choćby:

Bręborowicz G. Ginekologia i położnictwo, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2005, ISBN 83-200-3082-X
 

czy
 

Dębski R. Ginekologia kliniczna Tom 1-3, Urban & Partner, Wrocław 2009, ISBN 978-83-7609-013-9

Ponieważ przeczą one z góry przyjętej tezie że tego syndromu nie ma, opisujące jego elementy polskie medyczne podręczniki akademickie są przez pos-tępaków nazwane katolicką propagandą. Sama nazwa PAS została formalnie usunięta z listy chorób WHO mniej więcej w tym samym czasie co homoseksualizm (a więc ewidentnie pod naporem sił postępu) ale zaburzenia niestety przez to nie zniknęły. 

Katolska lala z sexshopu

 
Z kolei to określenie, w intencji autorów mające zapewne sugerować pasywność w łóżku, używane jest pod adresem dziewczyn które decydują się na seks z chłopakiem jedynie gdy spełnione są pewne warunki. Czyli znają go już wystarczająco długo, odnośnie poglądów na sprawy istotne więcej ich łączy niż dzieli a do tego pojawiła się między nimi więź uczuciowa. Dziewczyna taka ową więź uważa za warunek konieczny „przekroczenia Rubikonu”. A stwierdzenia że bycie dziewicą w wieku szesnastu lat to kołtuństwo zaś odmowa jarania jakiegoś gówna na imprezie to obciach zbywa puknięciem się w czoło. Zaś w mowie potocznej taka „lala” używa bez porównania większej liczby czasowników niż dwa „posiłkowe” a rzeczownik na K nie pełni w jej wypowiedziach roli znaku przestankowego. Czyli dziewczyna taka jest przeciwieństwem omówionego w dalszej części hasła „Wyluzowana babeczka”.


Kreatywność

 
Hasło to wypłynęło swego czasu podczas dyskusji co miało znaczyć sławetne owsiakowe „róbta co chceta”. Sądząc po reakcjach zaprezentowanych przez uczniów, w większości zrozumiała ona wezwanie swego bełkoczącego guru jako „srajta gdzie chceta i olewajta starych zgredów oraz ich pieprzenie za uszami”. Pewna kanalia która później z równym animuszem broniła Kupy Gminnej, upierała się że Owsiak wzywał do kreatywności. I biadoliła że niepotrzebnie złożył po kilku latach swoistą samokrytykę z powodu skutków rozpropagowania tego sloganu. Pytany o jakieś widoczne symptomy owej rzekomej kreatywności ów kauzyperda wymienił ubieranie się wedle swojej fantazji bez oglądania się na wzorce poprzednich pokoleń.
Tak się głupio złożyło że nie raz goszcząc u znajomej miałem okazję widzieć z tarasu jej domku uczennice z pobliskiego gimnazjum przychodzące pod jej płot na papierosa (a może skręta) i niekiedy łyk „mamrota”. Ubrane były pod jeden strychulec – brzuch odkryty, kolczyk w pępku, chamski makijaż, szpetne ciuchy. Zaś kloaka w gębie znakomicie pasowała do walorów owego nonkonformistycznego wizażu.
Kreatywność jak jasna cholera!
Gdy stwierdziłem że po wyglądzie i słownictwie chyba trudno je odróżnić od „tirówek”, jeden z gości zaprotestował. Opowiedział że niedawno jadąc w nocy przebił oponę i musiał założyć zapas w miejscu gdzie stało kilka tych "przydróżek". Ubrane były bardzo podobnie ale wyrażały się o niebo lepiej. Wie to bo jedna z nich pomogła mu oświetlając jego latarką zmieniane koło i miał okazję zamienić z nią kilka słów.

Ciąg dalszy nastąpi.

Stary Niedźwiedź