Niezamierzone efekty celibatu

Zanim zamieszczę na „Antysocjalu” drugą część swoich refleksji na temat niezbędnej na scenie politycznej Polski partii prawicowej, najistotniejszych elementach jej programu oraz co bardzo istotne, jej potencjalnym elektoracie, odniosę się do kwestii poruszonej przez Czcigodnego Niedzisiejszego w jego dzisiejszym wpisie. Link do jego blogu zatytułowany jest w naszej sekcji rekomendowanych witryn jako „Zgryźliwy i Łysy z oddali”, dla wygody zamieszczam bezpośredni namiar:
http://niepokornizdaleka.blog.onet.pl/Ksiadz-ojcem,2,ID490343695,RS1,n 
Opisane tam zachowanie się owego wikarego nie mieści się w standardach cywilizowanych ludzi i nie mogę takowego nawet nazwać. Bowiem z konieczności musiałbym sięgnąć po słowa które wzbudziłyby uznanie emerytowanego bosmana floty czarnomorskiej.
Tego typu incydenty powodują zawsze powrót pytania o sens a w moim przekonaniu całkowity bezsens instytucji celibatu. W takich wypadkach często można się spotkać z opinią jakoby wierni oczekiwali że ich ksiądz będzie celibatariuszem. A więc kimś różniącym się od nich i zawieszonym gdzieś między ziemią a niebem. Niestety znane są przypadki (nie twierdzę oczywiście że nagminne) iż ewidentnym skutkiem rzeczonego celibatu jest zawieszenie ale miedzy ziemią a piekłem. Zaś odnośnie tego rzekomego oczekiwania wiernych, pozwolę sobie przytoczyć znaną mi z Mazur historię.
W pewnej wsi położonej nie tak znowu daleko od mojej „letniej stolicy” proboszcz od wielu już lat zbierał fundusze na nowy dach, tyle tylko że nie widać było żadnych materialnych symptomów tej wymiany dachu. Do tego ów święty człowiek był babiarzem co się zowie, nie zadowalał się korzystaniem z wdzięków dziewczyn stanu wolnego i dobierał się również do mężatek. Aż któregoś dnia zdarzył mu się wypadek przy pracy. Pewien drwal nakrył go in flagranti ze swoją żoną. Nie uszanował stanu duchownego i spuścił księdzu tęgie lanie. A żonę wygonił do jej rodziców i wniósł sprawę o rozwód.
Skandal był na dwadzieścia cztery fajerki więc biskup nie udawał Greka, ma sie rozumieć przeflancował zgniłka gdzie indziej i do wsi przysłał jego następcę.
Od samego początku zadziwił on parafian a zarazem zdobył sobie ich sympatię. Nie zatrudnił bowiem gospodyni lecz jedynie umówił się z jedną panią która raz w tygodniu przychodziła zrobić gruntowne sprzątanie. Obiady wykupił sobie w pobliskim gimnazjum a w sezonie wakacyjnym sam sobie coś pichcił kupując w miejscowym sklepie półprodukty i mrożonki. Jeździł skromną ponad pięcioletnia Corsą. A z owym mitycznym dachem nareszcie coś zaczęło się realnie dziać. Wierni byli bardzo zadowoleni z nowego proboszcza.
Jedynym elementem odbiegającym od tego niemal sielankowego obrazka były wizyty na plebanii jego kuzynki. Czyli ładnej dwudziestoparoletniej dziewczyny która przyjeżdżała tam na każdy weekend. Kilka miejscowych dewotek wysmażyło więc donos do biskupa i próbowało zbierać pod nim podpisy rzekomo oburzonych wiernych. Na swoje nieszczęście zaczęły od sołtysa który wrzucił list do pieca. Zaś inicjatorce listu powiedział coś w stylu:
Niech Maciejowa stuknie się w ten pusty łeb i więcej nie wygłupia. Nowy ksiądz jest skromny, za groszem nie goni, widać że nie kradnie, ludzie go szanują. A po plebanii nikt po nocy nie łazi i pod kołdrę proboszczowi nie zagląda więc skąd Maciejowa wie że ze sobą sypiają? Ale nawet gdyby tak się działo to skoro od roku przyjeżdża ta sama dziewczyna, widać coś poważnego do siebie czują. I przynajmniej wiadomo ze śmiało można wysyłać do niego dzieciaki.
Ksiądz ten do dzisiaj sprawuje swą posługę ciesząc się wielkim szacunkiem przytłaczającej większości swych parafian.
Stary mądry Kisiel powiedział kiedyś że socjalizm jest ustrojem nieustannie walczącym z problemami ekonomicznymi nieznanymi w cywilizowanym świecie. Wszyscy znani mi księża protestanccy są żonatymi i dzieciatymi czyli po prostu w pełni zrealizowanymi mężczyznami (prawosławnych duchownych osobiście nie poznałem). Zaś księża katoliccy jeśli maja taką samą konstrukcję psychiczną jak kazdy normalny mężczyzna,  tracą sporo sporo energii życiowej na wywiązanie się z obowiązku celibatu, nieznanego w innych kościołach chrześcijańskich. Na pewno się z nich nie śmieję bo skoro nie wolno im korzystać z najpiękniejszego daru Stwórcy, po prostu mi ich żal. W jeszcze większym stopniu niż osób niewidzących czy niesłyszących. A z rozmów z moimi przyjaciółmi katolikami (w 99% zaliczającymi się do grupy "powierzchownych") wynika że gdyby instytucja celibatu została zniesiona, oni też odetchnęliby z ulgą. Bo jak powiedziała moja przyjaciółka, zdecydowanie wolałaby w konfesjonale rozmawiać ze stuprocentowym człowiekiem niż z przybyszem z innej planety.
Więc tym większe brawa należą się księżom katolickim którym udało się  poradzić sobie z tym problemem. W gronie moich przyjaciół często wspominana jest taka historia.
Córka jednego z nich jeszcze na studiach poznała pana z którym połączyło ją gorące uczucie. Jak na normalnych ludzi przystało, zamieszkali razem u jego rodziców (ci ostatni też byli w pełni normalni) a po roku doszli do wniosku że ich związek sprawdza się nie tylko od święta ale i na co dzień (nawet na linii przyszła synowa - przyszła teściowa zapanowały serdeczne stosunki) zatem nic nie stoi na przeszkodzie żeby wziąć ślub. Podczas spowiedzi dziewczyna oczywiście przyznała się że z przyszłym mężem dzieli nie tylko stół ale również i inny mebel. A gdy ksiądz spytał ją czy tego żałuje, odpowiedziała że nie potrafi żałować najpiękniejszych chwil w całym swoim dotychczasowym życiu. I wtedy usłyszała kolejne pytanie:
A czy może pani chociaż wyrazić żal z tego powodu że nie potrafi pani tego żałować?
Ślub wzięli w nieodległym terminie a ten ksiądz cieszy się w naszym gronie powszechną sympatią niezależnie od kwestii wyznaniowych.

Stary Niedźwiedź