Dżamila i Idris. Wyjątki od reguły i pewna hipoteza.

W polskiej blogosferze nie brakuje doniesień o Polkach które wpadły na zwariowany pomysł wyjścia za mąż za mahometanina i wyjechania wraz ze swoim szejkiem do jego kraju ojczystego. Gdzie wkrótce przekonały się iż w tamtejszej hierarchii wartości zajmują miejsce gdzieś w okolicy wielbłąda. Znane są przypadki kobiet którym wraz z dzieckiem udało się dać stamtąd drapaka, spotkałem się nawet z blogiem na którym jedna z nich opisywała swoje przeżycia. Natomiast nie są znane statystyki podające liczbę tych które az tyle szczęścia nie miały. Z odwiedzanych przeze mnie blogów (po takich w stylu narkomańskiej spelunki czy szaletu w którym pisuardessą jest pewna dzidzia piernik się nie szwendam) najwięcej o tych sprawach wspominali Erinti i Zgryźliwy, których korzystając z okazji najserdeczniej pozdrawiam. Obydwoje nie kryli swoich wielce negatywnych opinii o inteligencji i wyobraźni dziewczyn które z własnej woli wskakiwały do szamba, z czym oczywiście całkowicie się zgadzam. Ale dla pełnego obrazu problemu małżeństw polsko-islamskich muszę wspomnieć o dwóch przypadkach kiedy eksperyment zakończył się pomyślnie.
Pracujący w administracji państwowej syn moich znajomych, mieszkający wraz z rodzicami w dużym mieszkaniu, załapał się na półroczny staż unijny we Francji. Gdy rodzice oczekiwali powracającego już na lotnisku, odebrali od niego SMS informujący że przybywa z narzeczoną. Po wylądowaniu samolotu okazało się że jest nią dwudziestoletnia Marokanka. Dziewczyna śliczna, bardzo zgrabna, o berberyjskich a nie arabskich rysach twarzy (Zgryźliwy będzie wiedział co mam na myśli), jasnej karnacji i niebieskich oczach. Z zawodu pielęgniarka, znająca komunikatywnie angielski.
Okazało się że młodzi znają się już cztery miesiące a swój związek utrzymywali na wszelki wypadek w najściślejszej tajemnicy aby nie nadziać się na nauki Allacha sprawiedliwego i miłosiernego w wersji praktycznej. Dżamila wychodząc z domu na lotnisko nie pisnęła ani słówka i dopiero z Warszawy zadzwoniła do matki informując ją o wszystkim.
Ojciec Romka jako facet od początku nie dziwił się jego wyborowi. Matka miała do sprawy większy dystans ale po tygodniu wspólnego zamieszkiwania zrozumiała że dziewczyna jest mądra, ma dobry charakter i kręgosłup moralny a nie tropizm do jakiejś cwelebryckiej tandety. Dzamila sama prosiła o jak najszybszy ślub aby zyskać polskie obywatelstwo i bez wahania zgodziła się na kościelny w wersji „mieszanej”. Bo jak powiedziała, z tego co jej wiadomo ma on najwyższą rangę w polskiej obyczajowości. Zaś z francuskiego sama na wszelko wypadek zrezygnowała. Mówiąc że nie można wykluczyć iż za kilka lat decyzją jakiegoś szalonego mułły Francja wystawi za nią list gończy. Uczyła się polskiego w imponującym tempie a po roku znalazła pracę w przedstawicielstwie francuskiej firmy. Jest oczkiem w głowie teściów a gdy młodzi dorobili się dziecka, matka Romka która wtedy przeszła na emeryturę z entuzjazmem zaczęła wykonywać zadania babci. Zaś bohaterka tej opowieści mówi że Polska ze swoją obyczajowością to dla niej raj na ziemi. Zanim Czcigodne Czytelniczki ochrzanią mnie za taką herezję niczym św. Michał diabła, zechcą wziąć pod uwagę z jakiego0 środowiska Dżamila się wywodzi. Bo jak kiedyś powiedziała, największym szokiem jaki przeżyła w Polsce w kilka dni po przyjeździe był widok męża i teścia aktywnie uczestniczących w sprzątaniu mieszkania.
Drugi przypadek dotyczy osoby wywodzącej się z Afryki wschodniej, znanej mi z widzenia jeszcze z czasów studenckich (oczywiście mam na myśli osobę a nie Afrykę)..
Idris (nie żartuję, naprawdę tak ma na imię) ukończył studia na warszawskiej polibudzie pod koniec lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Po drobnych perturbacjach rozpoczął pracę w Polsce. Poznał tu dziewczynę w której zakochał się ze wzajemnością. I wtedy podjął najważniejszą decyzję w swoim życiu. Po gruntownym przemyśleniu sprawy doszedł do wniosku że ona w jego rodzinnym kraju po prostu nie ma szansy się odnaleźć. Więc poprosił ją o rękę składając jednocześnie przysięgę na Koran że jeśli jego propozycję zaakceptuje, on zgodzi się do końca życia pozostać w Polsce.
Są małżeństwem od ponad dwudziestu lat, mają dwie córki. A jak powiedział mi znajomy utrzymujący z nimi bliskie stosunki, w ich domu udało się pogodzić ogień z wodą. Żadna z tych kobiet nie przebiera się za namiot (mam nadzieję że Zgryźliwy nie zażąda ode mnie płacenia tantiem za to powiedzenie bo bym zbankrutował) a nawet nie zakłada na głowę żadnej chusty. Po prostu noszą bluzki z malutkim dekoltem a córki w miejsce miniówek odsłaniających tyłek spódnice nieco za kolana. W domu nie jada się wieprzowiny ale panie raz w tygodniu zaglądają do pobliskiej restauracji znanej z doskonałych schabowych. Podczas ramadanu w porze obowiązywania postu dziewczyny wymykają się czasami do kuchni aby w sposób niedemonstracyjny zjeść szybko jakąś kanapkę (pani domu raniutko przygotowuje ich zapas) lub napić się wody mineralnej. Czyli obydwie strony wykazują szacunek dla przekonań tej drugiej.
Wspomniany znajomy opowiedział m i że najcięższą próbę ogniową Idris przeszedł gdy jego starsza córka będąca jeszcze uczennicą i nie mająca wówczas osiemnastu lat poinformowała rodziców że ma chłopaka, o kilka lat starszego od siebie i ich związek jest całkiem na poważnie. Wówczas Idris wykazał (przynajmniej w moim przekonaniu) dużą klasę. Poprosił córkę o przyprowadzenie absztyfikanta do domu, I bardzo spokojnie powiedział zaniepokojonemu chłopakowi że mieszkając tak długo w innym niż jego rodzinny obszarze kulturowym siłą rzeczy akceptuje panujące w nim zwyczaje. Ale nie ma zamiaru zrezygnować z tego aby jego córce okazywano należny szacunek. Więc jego zdaniem minimum przyzwoitości byłoby wzięcie ślubu cywilnego. Który nie pociąga z sobą skutków religijnych ale przynajmniej świadczy o tym że mężczyzna ma wobec kobiety uczciwe zamiary i bierze na siebie pewne zobowiązania prawne. A wtedy on potraktuje młodego człowieka całkiem serio i nie będzie się sprzeciwiał wspólnemu wyjazdowi na wakacje ani nie będzie protestował gdy córka zostanie u niego na noc. Zarówno absztyfikant jak i jego rodzice po namyśle zaaprobowali stanowisko Idrisa. Pani sędzina sądu rodzinnego początkowo była zdziwiona staraniem o ślub skoro dziewczyna nie jest w ciąży ale w końcu zgody udzieliła. Odbył się więc cichy „cywil” w ściśle rodzinnym gronie bez żadnego weselicha. Takowe miało miejsce dopiero wtedy gdy kilka lat później młodzi dorobili się wreszcie własnego lokum i stawili się przed księdzem.
Pierwsza z opisanych historii zapewne nie wzbudzi większych kontrowersji. Ale druga skłania mnie do zbudowania pewnej hipotezy. Hipotezy a nie teorii ze względu na wielce ubogi materiał badawczy.
Całkowitą rację ma Zgryźliwy odmawiając zdolności do myślenia polskim dziewczynom które wraz ze swoim muzułmańskim mężem wyjeżdżają do jego ojczyzny. Ale katastrofalne skutki takich ewidentnie głupich decyzji (z tym stwierdzeniem nie mam zamiaru polemizować)  nie są spowodowane wyłącznie tym że Romeo okazuje się być skończonym bydlęciem. W każdej odpowiednio licznej populacji obowiązuje rozkład Gaussa więc trafić się w niej muszą również i ludzie porządni. Tyle tylko że żyjąc w środowisku islamskim mężowie owych Polek poddawani sa tak silnej presji środowiska że w trosce o całość własnej skóry nie próbują z nią walczyć. I dlatego taki wyjazd też uważam za idiotyzm.
Natomiast pozostając z żoną w Polsce mahometanin po prostu może wykazać że jest człowiekiem godnym szacunku bowiem okazuje ludzkie odruchy a swoją żonę darzy autentycznym uczuciem. Moim zdaniem Idris należy do tej grupy.

Stary Niedźwiedź