Polska, Francja i eurowartości

Nie tak dawno podczas dyskusji pod poprzednim moim wpisem. Szanowny Yrk (którego korzystając z okazji serdecznie pozdrawiam) zadał mi istotne pytanie. A mianowicie interesowało go czy jako wierny innego niż katolicki kościoła chrześcijańskiego nie uważam iż ten „wiodący” jest w Polsce uprzywilejowany. Zainteresowanie tą rozmową wyraził też Czcigodny Niedzisiejszy (oczywiście też serdeczności). Zatem garść spostrzeżeń rozrzuconych po kilku komentarzach i korespondencji prywatnej pozwolę sobie zebrać w jedną całość.
W europejskich krajach w których liczba wiernych dwu (lub większej liczby) kościołów jest porównywalna, ich koegzystencja wygląda rożnie. W Niemczech, dających się w dużym uproszczeniu podzielić na katolickie południe i protestancką północ, stosunki luterańsko-katolickie są poprawne. Żadna ze stron nie prowokuje niepotrzebnych konfliktów ale też o ciepłych relacjach wzajemnych nie można mówić.
Z kolei w Szwajcarii istnieje moim zdaniem nieznane w reszcie Europy zjawisko „ekumenizmu parafialnego”. Po prostu wierni kalwińscy i katoliccy są względem siebie życzliwi a ich duchowni współpracują na szczeblu parafii nie pytając „góry” o pozwolenie. Mają miejsce wspólne akcje natury charytatywnej a nawet zdarzają się zaproszenia duchownego „drugiej strony” do wygłoszenia kazania w kościele. Mój kolega był wielce zaskoczony gdy będąc w kościele katolickim wysłuchał kazania wygłoszonego przez pastora kalwińskiego płci żeńskiej. Ale jak potem przyznał, od strony merytorycznej zarówno on jak i katoliccy Szwajcarzy którzy go na owo kazanie zaprosili, ocenili je jako bardzo dobre merytorycznie. Podejrzewam że ten szwajcarski ewenement bierze się stąd że jest to jedyny kraj w Europie w którym demokracja ma się dobrze. Bowiem przez ponad sześćset lat ludzie się do niej przyzwyczaili i nauczyli nią posługiwać dla swojego dobra. A decydowanie o swoich sprawach mają już we krwi.
W Polsce wedle moich szacunków liczba ludzi wierzących nie będących katolikami wynosi poniżej ośmiuset tysięcy (prawosławni 600, protestanci do 140, o obydwu kościołach mariawickich czy buddystach nie posiadam wiarygodnych danych). Ale zarówno kościół prawosławny jak i mój zawarł z państwem porozumienia regulujące status prawny oraz działania na styku kościół – państwo analogiczne do konkordatu. Ponieważ porozumienia takie zawarły też Kościół Ewangelicko-Reformowany (czyli kalwini) oraz Kościół Ewangelicko-Metodystyczny (każdy po niecałe 5 tys. wiernych), jasne jest że mógł taką umowę podpisać każdy kościół który był tym zainteresowany. Zatem o jakiejś rzekomej dyskryminacji ludzi wierzących a nie będących katolikami w tej „nietolerancyjnej” Polsce mowy być nie może.
Felieton ten nie jest miejscem na wdawanie się w analizę kwestii doktrenalnych. Ale nie zagłębiając się w teologię musze choćby częściowo uspokoić Szanownych Czytelników, że odnośnie spraw tak często w Polsce dyskutowanych wszystkie kościoły protestanckie uważają aborcję za zabójstwo. Usprawiedliwione jedynie stanem wyższej konieczności (ratowanie życia matki). Natomiast nie nakładamy ograniczeń na antykoncepcję. Zaś w przypadku rozwodu, nie mamy żadnych wewnętrznych procedur pararozwodowych i po prostu przyjmujemy że małżeństwo ustało jeśli tak orzeknie sąd państwowy.
Dzięki owym umowom ślub udzielony w kościele protestanckim jest również ważny z punktu widzenia prawa państwowego. Więc nowożeńcy nie muszą powtórnie zjawiać się w magistracie aby tam podpisać jakiś dokument. Po prostu nasi duchowni po udzieleniu ślubu mają obowia.zek przesłać do właściwego urzędu stosowny dokument listem poleconym. Lub sami takowy złożyć, jak to ma miejsce w małych miejscowościach.
Nie spotkałem też się z doniesieniami o kłopotach z lekcjami religii. Z powodów czysto praktycznych nasi księża lekcje te prowadzą w parafialnych salach katechetycznych gdyż uczestniczą w nich dzieci z różnych szkół. Z tego co słyszałem z kilku źródeł, dzieci przynoszą do szkoły zaświadczenie o uzyskanej ocenie a ta jest wpisywana przez katechetę do dziennika klasy. Nie słyszałem aby jakiś naśladowca Torquemady odmówił zrobienia tego.
Na Mazurach zetknąłem się z przypadkiem który mnie początkowo zirytował. W przepięknym miasteczku Pasym w kościele luterańskim znajdowały się zabytkowe organy, stworzone na przełomie siedemnastego i osiemnastego wieku przez uznanego mistrza z Elbląga. Ksiądz Witold Twardzik, proboszcz tamtejszej parafii, na próżno kołatał do wojewódzkiego konserwatora zabytków i Ministerstwa Kultury o fundusze na remont instrumentu. W końcu pieniądze zdobył od rządu Niemiec. Organy po naprawie mają cudowne brzmienie a w Pasymiu już od kilkunastu lat ksiądz Witold organizuje cykle koncertów muzyki dawnej i organowej do których udaje mu się zaprosić renomowanych wykonawców. Tak więc Niemcy mogą mieć satysfakcję że ich pieniądze zostały dobrze wydane. Ale mnie diabli brali gdy pomyślałem że na ten cel polskich pieniędzy budżetowych zabrakło zaś na promocję pedalstwa czy (uczciwszy uszy Szanownych Czytelniczek) na jakieś „warsztaty waginalne” fundusze się znalazły. A wmurowana w ścianę kościoła dwujęzyczna tablica, dziękująca rządowi Bundesrepubliki za okazaną pomoc, podczas każdej bytności w pasymskim kościele tę . irytację potęgowała. Ale ostatnio naszła mnie inna refleksja. Nie wiem ile naprawdę tego wartych dzieł sztuki, znajdujących się w Polsce w kościołach katolickich też nadaremno czeka na wsparcie ich konserwacji. Więc nie musiała to być złośliwość czy przejaw jakiegoś selektywnego gówniarstwa ale cześć większej całości. Czyli olewanie obowiązków statutowych połączone z wydawaniem pieniędzy podatników na jakieś moralne gówno, wstrętne przytłaczającej większości tychże podatników. Czyli dla wszelakich kanalii połączenie przyjemnego z pożytecznym.
Na koniec pozwolę sobie porównać sytuację chrześcijanina innego niż katolicki kościoła w Polsce z losem katolików w tej wspaniałej kolebce wolności i tolerancji jaką rzekomo jest Francja.
Swego czasu pewien Francuz chciał na swojej posesji postawić krzyż wysokości sześciu czy siedmiu metrów. Urzędasy wydające pozwolenia na budowę zabroniły mu tego bredząc coś o niebezpieczeństwie dla komunikacji lotniczej i przelatujących ptaków. Rosnące obok drzewa o wysokości kilkunastu metrów oczywiście takiego niebezpieczeństwa nie stwarzały. Ale jak zauważyła podczas dyskusji o eurotolerastii moja koleżanka architekt która szmat czasu przepracowała w „starej” Unii, prawo budowlane Francji i Arabii Saudyjskiej jest bardzo podobne. W obydwu krajach kościoła nie da się wybudować. A meczetów wolno ile tylko kto zechce.
Przed wyborami prezydenckimi które wygrał Chirac, na oficjalnej stronie internetowej masonerii z Le Grand Orient de France pojawiła się ankieta adresowana do kandydatów na urząd prezydenta. Żaden z nich nie śmiał jej zbojkotować i wkrótce owa strona opublikowała ich sążniste odpowiedzi na każde z zadanych pytań. Olał ankietę jedynie jakiś maoistyczny świr który w późniejszych wyborach chyba nie przekroczył zresztą bariery jednego procenta.
Czytałem też ongiś ciekawy artykuł. Jego autor podkreślał że od chyba stu lat każdy kolejny francuski minister oświaty był masonem. Sprawdzić tego nie jestem w stanie ale nie zdziwiłbym się gdyby ci od kielni i fartuszków tak pieczołowicie pilnowali interesu.
Kilkanaście lat temu w paryskiej Notre Dame miała miejsce obrzydliwa profanacja. Do światyni wtargnęły dwie lesbijki i pederasta przebrany za księdza który przy ołtarzu sparodiował liturgię ślubną. Oczywiście włos im z głowy nie spadł.
Dlatego niech polscy frankofile i obrońcy „wartości europejskich” skończą wreszcie swoje gadanie o rzekomej francuskiej tolerancji. Owszem, kraj ten jest tolerancyjny, wręcz tolerastyczny, dla islamskiej dziczy, feminazistek, ekoterrorystów, narkomanów, wojujących zboczeńców i wszelakiego innego ludzkiego szrotu. Ale do chrześcijan (a już na pewno katolików) odnosi się z mieszaniną zoologicznej nienawiści i bezgranicznej pogardy.
Dlatego gdy czytam o „europejskich wartościach” mających rzekomo obronić naszą cywilizację przed mahometańskim tsunami, ogarnia mnie rozpacz. A najlepszym komentarzem odnośnie mojego stosunku do tych „wartości” jest jedna ze zwrotek starej żołnierskiej pieśni z czasów I Wojny Światowej. Pieśń ta nosi tytuł „W Ołomuńcu na Fiszplacu” i ma jedną wadę. Swoje przesłanie głosi w prostych żołnierskich słowach więc po dokonaniu cięć cenzury obyczajowej z niektórych zwrotek pozostałyby jedynie spójniki i znaki przestankowe. Ale po kilku dniach heroicznych wysiłków udało mi się zwrotkę której chciałem użyć przekształcić do wersji soft, nie tracąc przy tym założeń konstrukcyjnych oryginału. Brzmi ona:

Te wartości coś wdrażała
Tom w latrynie na gwóźdź wbił
Żebyś sobie Unio nie myślała
Źem o takim szambie śnił
moralnym
Żebyś sobie Unio nie myślała
Żem o takim szambie śnił.

Stary Niedźwiedź