Ekumenizm czyli pakt o nieagresji

Miniony tydzień upłynął mi głównie na oderwaniu się myślami od całkowicie prozaicznych spraw codziennych. Sprzyjał temu zarówno trzydniowy wypad na Mazury w celu zamknięcia sezonu jak i przede wszystkim święta mojego kościoła, nakazujące pomyślenie o sprawach bez porównania ważniejszych od nie zawsze łatwego bytowania w Tusklandii.
Dzień 31 października jest Świętem Reformacji, Bowiem tego dnia 495 lat temu ksiądz doktor Marcin Luter przybił do drzwi kościoła zamkowego w Wittenberdze swoje 95 tez przeciwko nauce o odpustach co zapoczątkowało wielce intensywny ruch reformacyjny, początkowo w Rzeszy Niemieckiej a wkrótce i w innych krajach Europy.
Z kolei dzień 1 listopada od początku istnienia Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego jest obchodzony jako Dzień Wspomnienia Świętych Pańskich. A jego „umocowanie” w Piśmie Świętym jest bezdyskusyjne (list św. Pawła do Hebrajczyków 13,7). Zaś dodatkowo od zakończenia II Wojny Światowej w Kościele Luterańskim w Polsce jest też dniem wspominania zmarłych, tak jak i na Słowacji. Czesi czynią to 2 listopada zaś w krajach germańskich zmarłych wspomina się w Niedzielę Wieczności przypadającą na koniec listopada.
Ten refleksyjny nastrój skłonił mnie do zastanowienia się nad sensem ruchu ekumenicznego w dzisiejszych czasach. I doszedłem do wniosku że powinien on się skoncentrować na „pakcie o nieagresji” czyli znajdowaniu sensownych rozwiązań spraw ludzkich „na styku” różnych religii chrześcijańskich.
Jako przykad takiego konstruktywnego rozwiązania mogę podać ustalenie dokonane kilka lat temu przez komisję mieszaną katolicko-luterańską w kwestii ślubu dwojga ludzi należących do wymienionych kościołów. Wcześniej każdy z nich wymagał aby przed ślubem należący doń wierny złożył przyrzeczenie że urodzone w tym małżeństwie dzieci wychowa w swojej wierze. A więc z definicji jedno z przyszłych małżonków składało obietnicę z której nie było w stanie się wywiązać. Obrady tejże komisji trwały długo ale w końcu zakończyły się uzgodnieniem że od tej pory obydwoje będą przyrzekali iż dołożą wszelkich starań aby dzieci wychować w swojej religii.
Inną w moim przekonaniu istotną zmianą w naszej Pragmatyce Służbowej (odpowiednik katolickiego Kodeksu Prawa Kanonicznego) jest kwestia wyboru rodziców chrzestnych. Obecnie dopuszcza ona aby jedno z nich nie było luteraninem lub połączonym z nami „wspólnotą ołtarza i ambony” kalwinem czy metodystą lecz chrześcijaninem innego obrządku. W polskich realiach oczywiście przepis ten dotyczy głównie katolików. Zaś taki rodzic obiecuje wychować dziecko w wierze CHRZEŚCIJAŃSKIEJ co na pewno nie koliduje z jego wiarą a więc nie stawia go w niezręcznym położeniu.
Zatem przyszłość ekumenizmu, przynajmniej na polskim gruncie, widzę w takich posunięciach. Czyli wzajemnym szacunku ale bez prób jakichś zgniłych kompromisów w kwestiach wiary, tak naprawdę nie satysfakcjonujących nikogo. Do tej pozytywnej grupy zaliczyłbym też procedury ślubu pomiędzy osobą wierzącą i agnostykiem bądź ateistą. Bowiem fakt że osoba taka przez szacunek dla uczuć przyszłego wspołmałżonka jest gotowa pojawić się przed ołtarzem moim zdaniem dobrze o niej świadczy.
Ale gdy ma się do czynienia z załganym do szpiku kości i agresywnym ateotalibanem, choćby w stylu ludzkiego szrotu broniącego ostatnio na blogu Flavii "święta" Halloween niczym marychujany a obronę polskich tradycji i wartości nazywającego "patriotyzmem za dychę", przypomina mi się scenka z moich czasów studenckich, mająca miejsce w klubie wydziałowym podczas otrzęsin. Pewien podpity komunista typu szopka betlejemska (czyli na wierzchu gwiazda a w  środku bydlę) coraz namolniej szydził z religii a zwłaszcza z pochodzenia życia od Boga. I wtedy wspomniany na „Antysocjalu” cudowny pan docent hrabia H powiedział że da się zawrzeć kompromis w duchu ekumenicznym. Czyli przyjąć że my pochodzimy od Boga zaś ów towarzysz od małpy.

Stary Niedźwiedź