Dzień Żołnierzy Wyklętych

Dzień pierwszego marca od pewnego czasu jest oficjalnym świętem, zwanym Dniem Żołnierzy Wyklętych. Mamy zatem okazję by przedstawić stanowisko redakcji w tej kwestii.
Swego czasu pewien herold patriotyzmu nekrofilskiego wielce się dziwował, iż na Antysocjalu Żołnierze Wyklęci cieszą się wielkim szacunkiem, natomiast zbrodniarzy pokroju Komorowskiego, Okulickiego czy Chruściela, którzy wywołali Powstanie Warszawskie, nazywamy po imieniu. Zatem wyjaśniamy to szanownym Czytelnikom dla memoriału a rzeczonym idiotom dla nauki, jak by powiedział ksiądz Chmielowski.
Skutkiem decyzji „Bora” i reszty tych tępych zupaków była śmierć na polu walki dwudziestu kilku tysięcy żołnierzy  AK (a po upadku powstania niemal tyle samo zmarło na skutek odniesionych ran) oraz około dwustu tysięcy cywilnych mieszkańców Warszawy. Lewobrzeżna część miasta została zrównana z ziemią, bowiem Sowieci pozostawili Niemcom ponad trzy miesiące spokoju na dokonanie tego zniszczenia. Efekt tego powstania bezbłędnie przewidział dziadek Starego Niedźwiedzia już wieczorem 1 sierpnia 1944. Z zawodu był on mistrzem zecerskim, ale umiejętność logicznego myślenia tego wysoko wykwalifikowanego robotnika to były za wysokie progi na generalskie i pułkownikowskie nogi z Komendy Głównej AK.
Natomiast Wyklęci rzucili na szalę SWOJE życie i zdrowie. Ich motywacje były różne. Niektórzy mogli wierzyć we wznowienie wojny przez Aliantów, choć po Teheranie, Jałcie i Poczdamie wiara ta kłóciła się z realiami. Inni uważali, że świadomość braku całkowitej bezkarności może nieco przytłumić komunistyczny terror. Jeszcze inni nie wierzyli, że mogą wydostać się poza żelazną kurtynę a ich zdaniem w Polsce czekała ich nieuchronna śmierć. Zatem postanowili sprzedać swoje życie jak najdrożej, odsyłając do piekła jak najwięcej komunistycznych kanalii.

Żołnierze Wyklęci swoje decyzje przypłacili śmiercią lub przy wielkim szczęściu długoletnimi wyrokami. Represje dotknęły również ich rodziny (brak możliwości nauki, blokada awansów zawodowych etc.), ale żadne miasto nie zostało przez bezpiekę zburzone a sąsiedzi rodzin Wyklętych rozstrzelani. I dlatego należy im się wielki szacunek. Dla patriotów - nekrofili to chyba zbyt trudne.

Ale jeszcze większe uznanie zespół Antysocjala ma dla tej części Narodowych Sił Zbrojnych, która od tytułu wydawanego pisma nazywana była Grupą „Szańca”. W marcu 1944 nie podporządkowała się decyzji scalającej NSZ z AK i nie dała wkręcić w szaleństwo „Akcji Burza”. Podjęła decyzję o scalaniu oddziałów partyzanckich w większe formacje. A gdy we Francji wreszcie powstał drugi front, za strategiczny cel uznano przebicie się do sił alianckich. Zaś za doraźny walkę zarówno z Niemcami, jak i z komunistycznymi bandytami pokroju Mykoły Demko (ksywa „Mieczysław Moczar”) czy Stefana Kilanowicza (ksywa „Grzegorz Korczyński”). Późniejszego generała tzw. Ludowego Wojska Polskiego i kata Wybrzeża w roku 1970. Tego ostatniego dosięgła sprawiedliwość, bowiem wykopany na ambasadora do Algierii, zatruł się. Była to nieznana wcześniej toksykologii unikalna trucizna w postaci kilku magazynków UZI. Bowiem na bandycie tym, mającym w dorobku również i zamordowanie na tle rabunkowym około setki Żydów, którzy uciekli z lubelskiego getta, wykonano wydany w Izraelu wyrok śmierci. Jest to, przynajmniej do tej pory, jedyny znany redakcji przypadek przysługi, którą to państwo oddało Polsce.

Ale na największy szacunek zasługuje epopeja Brygady Świętokrzyskiej, opisana już przez nas:

http://antysocjalbis.blogspot.com/2016/03/major-leonard-zub-zdanowicz.html

Panu pułkownikowi Antoniemu Szackiemu ps. „Bohun”, dowódcy brygady, po podjęciu decyzji o zawarciu zawieszania broni z Niemcami, udało się przedostać do 3 Armii Amerykańskiej generała George Pattona. Przedtem wyzwolili przygotowany już do wysadzenia w powietrze obóz koncentracyjny dla kobiet w Holiszowie a schwytanych esesmanów oczywiście rozstrzelali. Ocalone w ostatniej chwili więźniarki na pamiątkę uszyły żołnierzom Brygady Świętokrzyskiej ze swych obozowych pasiaków pamiątkowe serduszka:

Opublikowane na FB ze zbiorów pana Leszka Żebrowskiego

Generał Patton uznał żołnierzy pułkownika Szackiego za formację aliancką a dowódcę i sztab brygady przyjął serdecznie. Widząc na mundurach te serduszka, spytał o nie. Gdy się dowiedział o ich pochodzeniu, pogratulował aż tak wysokich odznaczeń. A gdy wkrótce do 3 Armii przybyli sowieccy oficerowie z żądaniem wydania im „faszystów", najwybitniejszy amerykański dowódca z II Wojny Światowej pobił wszelkie rekordy lakoniczności autorstwa Juliusza Cezara. Bowiem Sowietom odpowiedział jedynie:

Wypierdalać!

Patton osobiście dopilnował by żaden z żołnierzy Bygady Świętokrzyskiej nie został wydany komunistom. Osiedlili się oni głównie w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i we Francji.

Pułkownik Antoni Szacki zmarł w Kalifornii w wieku 90 lat w roku 1992. Jako jedyny dowódca dużej formacji podziemia niepodległościowego uratował życie swoich żołnierzy, zasługuje zatem na szczególny szacunek. Z satysfakcją przyjęliśmy fakt, że podczas ostatniej wizyty w Niemczech PAD znalazł czas na złożenie kwiatów na grobach żołnierzy Brygady Świętokrzyskiej, za co spotkał się z oszczekaniem ze strony SLD, GW no Prawda czy POmiotu. Ani trochę nas to nie dziwi. Z rzekomo socjaldemokratycznych lakierek zawsze komunistyczna słoma wyłazi, potomkowie „żydokomuny” z KPP i UB zawsze będą sobą a Werwolf jedynie bardzo nieudolnie pełni obowiązki Polaków. I stąd zapewne ten skrót PO.

Stary Niedźwiedź

Refael 72