Patriotyzm ekstrawertyczny

Euro 2012 było i jest okazją do zaangażowania patriotycznego. Polacy wykorzystali tę okazję. Miliony biało-czerwonych chorągiewek w szybach samochodów i nakładek na lusterka. Narodowe kolory i emblematy na strojach kibiców i ich entuzjastyczny doping dla naszej drużyny na stadionach, w strefach kibica, pubach i w domach. Dzięki wyrozumiałości PZPN znalazło się nawet miejsce dla orzełka na koszulkach piłkarzy.

Polska gościnność i serdeczność przyniosła uznanie i wdzięczność ze strony zagranicznych kibiców. We love you – skandowali Irlandczycy wpatrzeni w kształtne piersi ukryte za uniformem policjantek. Eksponowany przez media (i czy tylko media?) konflikt rosyjskich i polskich kiboli okazał się serią drobnych incydentów.  JKM, który przybył osobiście interweniować przeciwko przemarszowi rosyjskich komunistów nie rozwinął nawet przygotowanych antykomunistycznych transparentów. Jak relacjonuje w Najwyższym Czasie – wśród tysięcy kibiców znalazł tylko jednego rosyjskiego i jednego polskiego komunistę. Załagodzenie potencjalnego konfliktu oceniam pozytywnie – to w interesie polityki rosyjskiej leży przedstawianie Polski jako kraju awanturników, szykan i represji wobec Rosjan. Wyobraźmy sobie, że zakazaliśmy przemarszu i zamiast tego w całym mieście mamy grupy zwalczających się kiboli, dewastacje i masowe aresztowania. Jeśli ktoś uznałby to z przejaw naszej państwowej suwerenności, godności i dumy – to ja się z tym nie zgadzam. Pomimo obecności w UE i NATO nie mamy sojuszników, na których można by w pełni polegać. Jedyna część naszej armii posiadająca zdolność bojową wykrwawia się i ginie na beznadziejnej misji w Afganistanie. Zamiast wygrażać sąsiadom drewnianą szabelką lepiej wykazać inteligentną elastyczność i pomachać kwiatami.

W zbyt małym stopniu wykorzystaliśmy Euro do integracji polsko-ukraińskiej. Na przeszkodzie stanął stały problem stosunku Ukraińców do rzezi wołyńskiej i ich apoteoza banderowców, oraz nowy problem Julii Tymoszenko – w istocie sporu o zachodnio- i wschodnioeuropejski model demokracji. u nich bezkarni są mordercy, a u nas politycy. Mimo wszystko więcej można było zrobić, choćby więcej informować co się dzieje na ukraińskiej części Euro, pokazywać zachowania kibiców i ludności. Na tym tle wyrażam gorzką satysfakcję z kompromitacji Wojewódzkiego i Figurskiego po ich chamskich dowcipach. Nawet ludzie, których rodziny poniosły ofiary w rzezi wołyńskiej, zdają sobie sprawę z wagi i delikatności stosunków polsko-ukraińskich i panują nad słowami. Te buraki wkraczają w ten obszar jak słonie w porcelanę.

Na koniec przyznaję się – ja nie zamocowałem chorągiewek. Doceniam ten ekstrawertyczny, powierzchowny patriotyzm – ale wolę szarą, żmudną, patriotyczną pracę u podstaw. Co możemy zrobić – mieć i wychować dzieci, uczciwie pracować, starać się wpłynąć, o ile to możliwe, na pozytywne zmiany polityczne. Żyjemy w kraju o tylko formalnej niepodległości, słabych i skorumpowanych elitach, na ogół kretyńskich rządach, wyzysku produktywnej części społeczeństwa. Ciężar tej świadomości nie pozwolił mi włączyć się w nurt narodowej ekstazy.

Dibelius