Ryby a katastrofa demograficzna

Jeszcze za komuny a więc dosyć dawno temu, kiedy dopiero poznawałem Mazury, pewnego dnia wybrałem się na ryby nad jezioro dopiero co przeze mnie „odkryte”. Ledwo zdążyłem zająć miejsce na pomoście i zmontować wędkę, w pobliżu zatrzymał się mercedes z którego wysiadło dwóch panów objuczonych topowym jak na owe czasy sprzętem wędkarskim. Usadowili się obok mnie i zmontowali zestawy złożone z niewątpliwie drogich wędzisk i kołowrotków, tyle tylko ze niezbyt do siebie pasujących. I zarzucili swoje zestawy w miejsce nie rokujące nadziei na złowienie czegokolwiek lepszego niż ledwo wymiarowa lub niewymiarowa drobnica.
Po kilku minutach usłyszałem skrzypienie zdezelowanego roweru i do pomostu podjechał tubylec. Odwiązał od ramy dwie prymitywnie skonstruowane leszczynowe wędki, z bagażnika zdjął niewielki jutowy worek i skierował się z tym dobytkiem na pomost. Dwaj moi sąsiedzi podnieśli rwetes że tu już nie ma miejsca ale ja zaprosiłem nieznajomego aby usiadł koło mnie bo się pomieścimy.
Przybysz długo wpatrywał się w wodę, stwierdził „jeszcze nie przyszli” i sypnął do wody przywiezioną w worku śrutę. Zapalił papierosa którym go poczęstowałem i wyjaśnił mi że powinienem swój  zestaw zarzucić ze dwa metry bardziej w lewo i metr dalej od pomostu bo tam znajduje się dołek w którym lubią żerować leszcze. Zastosowałem się do tej rady pomimo klangoru podniesionego przez dwóch panów wrzeszczących że zgodnie z przewertowanymi przez nich podręcznikami leszcze takich miejsc nie lubią. Minął kwadrans, spławik tubylca położył się i „odjechał”, on zaciął i po chwili podebrałem mu ponad kilowego leszcza. A on podziękował mi za pomoc i stwierdził „oho, już przyszli”.
Przez następną godzinę Janek (tak się przedstawił) wyciągnął jedenaście solidnych „lechów” (a nie żadnych tam „podleszczaków”). Zaś ja cztery dalsze dające pewność że uwielbiający świeże ryby znajomi którzy przyjechali do mnie z wizytą nie będą narzekać na jutrzejszy obiad. Na zakończenie wzięła mi niewiele przekraczająca wymiar ochronny płoteczka. Chciałem ją wypuścić ale Janek poprosił o nią, założył na drugą wędkę jako żywca i swój połów zakończył kilowym szczupakiem. Dwaj teoretycy przez ten czas złowili jedną płoteczkę i jednego okonka którymi na pewno nie przejadłby się kot. Janek z trudem upchał swój połów w worku a schodząc z pomostu powiedział dwóm „nauczycielom”:
Panowie, nie wystarczy mieć wykształcenie, trzeba jeszcze mieć rozum!
Dlaczego opowiadam tę zabawną historyjkę? Burzliwa dyskusja pod moim ostatnim wpisem wprawiła mnie w osłupienie. Za moich szkolnych czasów absolwenci szkoły podstawowej nie mieli problemu z rozwiązaniem zadania z matematyki o treści: 

Do napełnionego do trzech czwartych zbiornika wody o pojemności 20 m3 dopływa 5 litrów wody na sekundę. Jednocześnie wypływa z niego 500 litrów wody na minutę. Po jakim czasie zbiornik zostanie opróżniony?
 
Prognozowanie zmian w czasie liczby ludności Polski nie jest rzecz jasna problemem równie trywialnym jak opróżnianie z wody zbiornika przy stałych w czasie natężeniach dopływu i odpływu cieczy. Ale okazało się że ilość rodzących się dzieci jest dla przyszłości Polski bez znaczenia bowiem liczy się wyłącznie ich jakość. A jeśli etnicznych Polaków będzie kiedyś zbyt mało to  braki ludności uzupełni się sięgając po Arabów i Murzynów których w Europie jest na pęczki i na pewno ich nie zabraknie bo mnożą się jak króliki. A owi śniado lub czarnoskórzy przybysze gdy już pojawią się nad Wisłą jako większość a nie pojedyncze egzemplarze, na sto procent docenią wartość polskiej kultury i obyczajowości i w pełni je zaakceptują.
Mój kolega o ksywie „sułtan”, swego czasu cieszący się w kręgach zbliżonych do Automobilklubu Warszawskiego opinią strasznego babiarza (a zasłużyć na to zaszczytne miano w tym towarzystwie było chyba jeszcze trudniej niż w Armii Radzieckiej być uznanym za pijaka) w takich sytuacjach zwykł był mawiać:
Ręce opadają i nie tylko ręce!

Stary Niedźwiedź