Tolerastia - cz. I

Jakieś trzysta pięćdziesiąt lat temu książę Franciszek de la Rochefoucauld powiedział że nie ma większego głupca niż wykształcony głupiec. Obecnie trzeba dopowiedzieć że w tej elitarnej grupie pojawiła się elita elit, na blogu tym nazywana tolerastami.
Zacznijmy od kilku słów o etiologii tego schorzenia.
Choćby ludzie lewicy w rozpaczliwy sposób zaklinali deszcz i doszukiwali się źródła potęgi Europy gdzie indziej, cywilizacja białego człowieka została zbudowana na chrześcijańskim fundamencie. Gdy Cesarstwo Zachodniorzymskie na skutek swej słabości militarnej zaczęło się rozpadać pod naporem ludów przez Rzymian nazywanych barbarzyńcami, ci ostatni rzecz jasna zaczęli czerpać z organizacyjnego i cywilizacyjnego dorobku niegdysiejszego imperium. Ale w odróżnieniu od wielu innych znanych z historii podbojów wyżej postawionych cywilizacyjnie państw przez wojowniczych a zarazem prymitywniejszych zdobywców, nie próbowali na zdobytych lub swoich ale oderwanych od byłego imperium ziemiach kultywować dawnej religii. Stało się wręcz przeciwnie, miejsce germańskich, galijskich czy celtyckich bożków zajęło chrześcijaństwo. Zaakceptowane również i przez ludy takie jak Skandynawowie, nie mający wcześniej zbyt bliskich związków z Cesarstwem Rzymskim. Co więcej, Niemcy którzy po imponującej lecz krótkotrwałej dominacji państwa Karolingów stali się głównym europejskim mocarstwem, dokonali fuzji  chrześcijaństwa ze swoją doktryną państwową powołując tak zwane Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego. I prowadząc „Drang nach Osten już pod znakiem krzyża. A nie Odyna, Thora, Frei i reszty starogermańskiego zoo. Ruś, Bułgarzy czy Serbowie przyjęli chrześcijaństwo oraz „cyrylicę” z Bizancjum (ich władcy zrozumieli że czasy państw wojowniczych ale w stu procentach niepiśmiennych matołów się skończyły), Czesi i państwo Mieszka Pierwszego zrobili to w wersji łacińskiej. A po tych zamieszkujących między Łabą a Odrą którzy poszli w zaparte i do końca trzymali się swoich trójgraniastych i czworograniastych bałwnów, nie pozostał poza skąpymi wzmiankami w kronikach i nielicznymi wykopaliskami żaden ślad.
Cywilizacja chrześcijsńska odniosła bezprecedensowy sukces w skali już nie swojego kontynentu lecz całego globu. Opanowała oba kontynenty amerykańskie, skolonizowała Australię a pod koniec XIX wieku sprawowała bezpośrednią lub pośrednią (Chiny) kontrolę nad niemal cała Azją. Oczywiście ludzie postępu nie mają słów oburzenia przeciwko podbojowi przez Europejczyków tych ziem biadoląc nad upadkiem tak wspaniałych cywilizacji jak choćby aztecka, regularnie składająca swoim bożkom ofiary z ludzkich serc żywcem wyrywanych z piersi „dawców”. Czy z lekkością motyla prześlizgujących się nad zbrodniami takich zdobywców jak choćby Tamerlan, mający na sumieniu więcej ofiar niż inkwizycja przez cały czas swojego istnienia. Ale to byli poganie a takim wolno robić w zasadzie wszystko. Bo z definicji są wporzo, spoko i ciool.
Dżumą dwudziestego wieku były socjalizm oraz jego również nieślubna młodsza siostra czyli tolerastia. Socjalizm osiągnął zatrważające sukcesy zarówno w wersji radzieckiej jak i nazistowskiej. Gdyby te dwa reżimy potrafiły dojść do porozumienia, los świata a już na pewno Eurazji i Afryki byłby przesądzony. Ale doszło do II Wojny Światowej i wersję niemiecką na skutek połączonego wysiłku praktycznie całej reszty świata w końcu diabli wzięli. Radziecki przejściowo opanował wprawdzie wschodnią część Europy ale zapowiedzią jego klęski był paranoiczny system gospodarczy, tak beznadziejnie niewydolny że dla ludzi myślących już w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku stało się oczywiste że jeśli w ciągu kilkunastu – dwudziestu kilku lat nie opanuje on świata, jego klęska  jest nieuchronna.
Dlatego eurosocjaliści przyjęli inną strategie działania.
Pogodzili się z faktem że gospodarka kapitalistyczna jest jedynym znanym we współczesnym świecie wydolnym sposobem gospodarowania. Ale aby uzyskać nad nią kontrolę w warunkach tak zwanej mediokracji, i sterować nią poprzez system podatków oraz nakazów, koncesji i ingerencji w relacje pracodawca – pracobiorca, musieli zdobyć odpowiednio liczny elektorat który w warunkach mediokracji zapewni im stabilne rządy. Na robotników czyli oczko w głowie socjalistów z pierwszej połowy minionego stulecia nie mogli już liczyć. Bowiem do tychże robotników dotarło że uczciwą pracą można się w kapitalizmie czegoś dorobić. A w najzamożniejszych krajach Europy Zachodniej rodzina robotnicza mogła już sobie pozwolić na takie luksusy jak zakup i spłacenie w dającej się przewidzieć przyszłości domku lub mieszkania, wejście w posiadanie samochodu czy wyjazd na wakacje do Hiszpanii. Więc nie tędy wiodła droga do władzy.
Sprawdzonym rozwiązaniem okazał się wynalazek szwedzkich socjaldemokratów czyli kontrolowana hodowla menelstwa. Patent ten polega na płaceniu ludziom zasiłków za sam fakt że żyją, zamieszkują terytorium Królestwa Szwecji i do tego raczą oddychać, jeść, pić, pokarmy przetwarzać na metabolity i rozmnażać się. Ta nowa klasa społeczna doskonale wie komu zawdzięcza możliwość opieprzania się na koszt ogółu podatników. Więc przy okazji każdych wyborów karnie maszeruje oddać głos na swoich socjalistycznych dobrodziei. Więc interes sam się napędza co fachowo należy nazwać dodatnim sprzężeniem zwrotnym. Jedynie ludzie ciężko pracujący płacili coraz wyższe podatki na utrzymanie tego burdelu. I klęli w żywy kamień iż wzorem wielu wybitnych sportowców nie mogą dać drapaka z kraju mającego w herbie trzy korony. Bo Stefan Edberg (chyba najpiękniej grający tenisista lat dziewięćdziesiątych XX wieku) mógł się osiedlić w Londynie gdyż jego praca polegała na jeżdżeniu z turnieju na turniej po całym świecie a zatem miejsce stałego pobytu nie miało znaczenia. Natomiast lekarz  Svensson czy inżynier Johansson byli przypisani do swojego miejsca pracy.
Jak na zapobiegliwych gospodarzy przystało,  szwedzcy socjaldemokraci nie ograniczyli się do rodzimego menelstwa. Sięgnęli po ludzi których Dibelius (korzystając z okazji serdecznie go pozdrawiam) nazwał proletariatem zastępczym. Używając tego określenia w stosunku do zboczeńców, narkomanów oraz ludzi o innym niż biały kolorze skóry.
Zboczeńcom lewica ma do zaoferowania uznanie ich patologicznych zachowań za fizjologiczną normę. Z takimi konsekwencjami jak akceptacja „ślubów” jednopłciowych i zrównanie takich par w prawach z małżeństwami, czego najdrastyczniejszym przejawem jest prawo do adopcji dzieci. W końcu dewiantom należy się adopcja dziecka jak psu buda, choćby dlatego że w tej kołtuńskiej przyrodzie istnieją mechanizmy eliminacji śmieciowych genów, polegające choćby na tym że para jednopłciowa nie jest w stanie sprokurować dziecka. A nie każdego pedała (lesbijki mają dużo łatwiej) stać na wynajęcie „surogatki”.
Gwoli ścisłości muszę tu dopowiedzieć że również szwedzki kościół luterański ugiął się pod naporem sił postępu. Mając status „religii państwowej” a zatem i dofinansowanie z budżetu został kilka lat temu zaszantażowany przez rząd iż jeśli zboczeńcom nie będą udzielane śluby kościelne, dotacje diabli wezmą. I synod skapitulował przed tą groźbą, przedkładając pieniądze nad Pismo Święte. A ja od tej pory nie uważam tej instytucji za jeden z Kościołów Ewangelicko-Augsburskich. Bowiem ksiądz doktor Marcin Luter w sposób oczywisty dla każdego nastolatka przystępującego do konfirmacji przedłożył wyższość nauczania biblijnego nad ewentualnymi pomysłami kościoła ziemskiego. W ramach tej dygresji muszę jednocześnie wyrazić wielkie uznanie szwajcarskiemu Kościołowi Ewangelicko –Reformowanemu. Który nigdy nie uzależnił się od budżetowych pieniędzy więc postępactwo może mu skoczyć. Gdy niedawno próbowało ono i tam wymusić pedalskie śluby, superintendent szwajcarskich kalwinów wyraźnie dał do zrozumienia gdzie zboczeńcy mogą go pocałować. Bynajmniej nie miał na myśli ręki.
Ćpunom ludzie postępu mają do zaoferowania znaczną liberalizację (nic na to nie poradzą ale słowo to coraz częściej odbieram jako obelżywe) zwalczania narkomanii. Poprzez wprowadzenie do języka prawnego takich horrendów jak „niewielka ilość na własny użytek” oznaczającą praktyczną depenalizację handlu narkotykami.
A co się tyczy „białych inaczej”, sprowadzanie ich do Szwecji oznaczało jeszcze większą zmianę proporcji między popierającymi socjalizm nierobami a pracującymi frajerami na korzyść tych pierwszych. Bo przecież islamskim czy murzyńskim amatorom darmochy socjal należy się już za to że ich kraje były kiedyś koloniami. A fakt że akurat Szwecja nigdy nie posiadała zamorskich kolonii nie ma tu przecież nic do rzeczy.
Szwedzki wynalazek został z entuzjazmem zaadaptowany przez socjalistów brytyjskich, francuskich, holenderskich i innych krajów „starej” Unii. Dawniej (za umowną cezurę uważam przełom lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych ubiegłego stulecia) do byłych metropolii przybywali mieszkańcy ich byłych kolonii aby PRACOWAĆ. Oczywiście jako w większości ludzie słabo wykształceni musieli podejmować najmniej atrakcyjne prace. Ale już ich dzieci, urodzone w kraju osiedlenia, po ukończeniu szkoły miały na rynku pracy znacznie lepsze perspektywy. Typowym przykładem jest saga rodzinna właściciela małej restauracyjki w której stołowali się moi znajomi podczas wakacji we Francji. Jego dziadek trudnił się zmywaniem naczyń w restauracji. Ojciec jako władający biegle francuskim a zarazem człowiek inteligentny i z poczuciem humoru, pracował też w restauracji, ale już jako barman. Lubiany przez klientów i obdarowywany napiwkami mógł sobie pozwolić na należyte wykształcenie syna i dopomożenie mu w zakupie własnej knajpki. A że żywią w niej smacznie zaś ceny są przystępne, interes kwitnie i w następnym pokoleniu zapewne rodzinie przybędzie kolejny lokal.
Przeciw takim imigrantom i prezentowanej przez nich postawie życiowej nie wypowiem jednego złego słowa. Co więcej, zawsze będę im okazywać swój szacunek. Tak samo jak i „żółtej” imigracji, w przytłaczającej większości przybywającej do Europy też po to aby pracować. A swoją pracowitością dającą „białasom” dobry przykład.
Ale zwiększanie przez lewactwo, jak to barwnie nazwał mój gastrolog, „masy kałotwórczej mediokracji” spowodowało że wśród ludzi o innym kolorze skóry poza jednostkami akceptującymi potrzebę stania się pożytecznymi członkami społeczeństwa, pojawiła się również zgraja pasożytów po prostu groźnych dla naszej cywilizacji. Ich wspólnym mianownikiem jest wojujący islam.
Toleraści w swej bezdennej tępocie roili sobie w swoich lewackich (a niekiedy i liberalnych) mózgownicach iż ludzie ci przekupieni darmochą nie tylko będą głosować na tych którzy im ją fundują ale też powoli przejmą ideały swoich dobrodziei oraz ich system wartości. A tu trafiła kosa na kamień.
Oczywiście darmocha jest przyjmowana. Bo jak powie każdy mułła, jeśli Allach ogłupił giaurów do tego stopnia że dają pieniądze wiernym za nic, należy dar Allacha uszanować. I prosić go aby ogłupił tolerastów  jeszcze bardziej. W wyborach (o ile w nich uczestniczą) głosują na lewicę. Ale umieją liczyć i potrafią korzystać z „bomby D” (D jak demografia). Wiedzą więc że korzystając z tej broni masowego rażenia, za kilka pokoleń w sposób jak najbardziej demokratyczny jakaś partia islamska wygra wybory, przejmie władzę, wprowadzi szariat i da białasom popalić za wszystkie czasy.
Drugim poza „wyborczym” powodem hołubienia przez eurolewactwo, „leberałów”, ludzi postępu i wszelką pomniejszą swołocz islamistów jest zoologiczna nienawiść „ludzi światłych” do chrześcijaństwa. Nie zawsze jest to wyartykułowane bez ogródek w stylu manii prześladowczej pewnego aktywnego w blogosferze narkomańskiego degenerata. Który potrafi wyjechać z oskarżeniami chrześcijaństwa przy każdej okazji, nawet podczas dyskusji o uboju rytualnym, uprawianym jak wiadomo przez Żydów i muzułmanów. Ale każdy samozwańczy „człowiek rozumny” na sam widok krzyża dostaje jednocześnie ataku epilepsji i rozwolnienia a w przypadku mężczyzn również i wzwodu do wewnątrz. Więc gotów jest poprzeć nawet i inną religię o ile tylko jest dostatecznie antychrześcijańska. A islam to kryterium na pewno spełnia. Dlatego w rzekomo świeckiej (a ściślej rzecz biorąc zoologicznie antychrześcijańskiej) Francji katolicyzm był rugowany z przestrzeni publicznej. W imię tak zwanych „tradycji republikańskich”. Ale w czasach kiedy w tym kraju pewnemu obywatelowi zakazano postawienia na własnej ziemi krzyża o wysokości kilku metrów, meczety wyrastały tam niczym grzyby po deszczu.

Takie były początki dżumy dwudziestego wieku. Którą nie jest AIDS lecz właśnie socjalizm, po kolejnej mutacji przybierający postać eurosocjalizmu oraz „tolerastia”. Stan obecny i potencjalne scenariusze dalszego rozwoju wydarzeń będą tematem następnego wpisu.

Stary Niedźwiedź