Prawica a niewierzący

Każdy myślący człowiek prawicy - na innych mi nie zależy - biorący się w jakimś kraju za uprawianie polityki, niezależnie od skali takiej działalności (udział w wyborach, profesjonalna działalność publicystyczna w mediach głównego obiegu, amatorska w blogosferze), zawsze musi zadać sobie dwa fundamentalne pytania:
1. Czy potencjalny elektorat, ze względu na swoje zapatrywania ekonomiczne, polityczne, obyczajowe i religijne mogący mój program zaakceptować, nie jest już przypadkiem zagospodarowany?
Bo jeśli tak jest, elementarny rozsądek nakazuje włączyć się do działalności już istniejącego nurtu politycznego, a nie kierując się najczęściej megalomanią, na siłę tworzyć własny. Co jest od lat chorobą polskich narodowców, którzy wolą stworzyć trzy listy wyborcze z poparciem rzędu góra 2% każda, niż jedną przekraczającą w wyborach barierę 5%.
Nie mniej ważne jest i takie pytanie:
2. Czy w kraju nie istnieje grupa wyborców, która zasadnicze moje wartości mogłaby zaakceptować, ale do tej pory przez reprezentantów mojego nurtu w najlepszym razie była lekceważona, a w najgorszym wręcz wpychana w ramiona lewicy?
A na to pytanie niestety każdy myślący konserwatysta musi udzielić odpowiedzi twierdzącej.
Spójrzmy na mapę religijną kraju, bowiem w Polsce kryterium religijne (niektórzy łączą religię z obyczajowością, ale mniejsza o nazwy) odgrywa bardzo istotną rolę. W odróżnieniu od dogorywającej laickiej Europy Zachodniej. A dogorywającej przecież przede wszystkim w wyniku autokastracji, polegającej na zniszczeniu chrześcijańskiego fundamentu tożsamości europejskiej i zabobonnej wierze, że fundament zastąpi ustawiony przed walącym się budynkiem bałwan bożka tolerastii.
Gdy słyszę rewelacje, jakoby wierni polskiego Kościoła Rzymskokatolickiego stanowili około 95% ludności, opadają mi ręce. Bo przekonują mnie, że zrodzona w epoce komuny za sekretarzowania niejakiego Gierka tak zwana propaganda sukcesu ma się doskonale. A współcześnie używają jej nie tylko szajka kon-Donka czy stworzeni za sorosowe srebrniki KODoraści i ich szczekaczka z ulicy Oszczerskiej. W ocenie redakcji ludzie sami siebie uważający za katolików, bez uwzględniania martwych dusz z parafialnych spisów, to w najlepszym razie 80% ogółu Polaków. Zdecydowana większość, ale o hegemonii można co najwyżej mówić w gronie wyznających chrześcijaństwo.
Prawosławni to w najlepszym razie 600 tys. wiernych. Protestantów wszystkich konfesji można ocenić na 110 tys. i na pewno nie będzie to szacunek pesymistyczny. Na wszelkie niechrześcijańskie grupki odliczmy z zapasem nawet 50 tys. Zatem łącznie da to jakieś 760 tys. czyli prawie dokładnie 2% ogółu ludności Polski.
Wychodzi zatem na to, że niewierzący to około 18% ludności kraju.
Twardy i wrzaskliwy, a w merdiach i w sieci nadreprezentowany ateotaliban, taki jak choćby Paliciul, Środa, Skrzeczyszyn, Kazia Szczeka, starsza skrobankowa Wanda Nowicka czy chujwejbini od Zandberga, to jakieś 6, góra 8% elektoratu. A więc z prostego bilansu wynika, że przynajmniej co dziesiąty Polak nie należy do żadnej chrześcijańskiej wspólnoty religijnej, ale też jego stosunek do chrześcijaństwa nie jest mieszanką histerii, zakłamania i agresji.
W gronie przyjaciół mam kilkoro agnostyków i ateistów. Wszyscy oni uznają aborcję na żądanie za morderstwo, obecną ustawę regulującą te sprawy akceptują. Pedalskie „śluby” mają za łajdactwo a „adopcje” przez pary zboczeńców za szczyt zbydlęcenia, bo sprowadzające dzieci do poziomu zabawki w rękach osób mających nie po kolei pod sufitem. Widok krzyża na szkolnej czy szpitalnej ścianie jest dla nich rzeczą całkowicie obojętną, nie wywołującą ataku epilepsji czy nietrzymania stolca, jak jest to normą w przypadku ateotalibanu. Spotkałem się też z ciekawym przypadkiem podejścia do lekcji religii w szkole. Rodzice zaproponowali katechecie, by ich syn uczęszczał na nie jako wolny słuchacz. By zapoznać się z podstawami religii, która jest również trwałym elementem polskiej kultury i obyczajowości. Katecheta jako człowiek inteligentny oczywiście się zgodził. Ale barierą, której ich zdaniem nie wolno przekroczyć, byłby bezwzględny zakaz aborcji, czy ograniczenie dostępu do środków antykoncepcyjnych, których oczywiście nie mylą z wczesnoporonnymi.
W sprawach gospodarczych nie kontestują oni kapitalizmu, jako jedynej sprawdzonej w dziejach ludzkości formy gospodarowania. Euroregulacje i eurokontyngenty traktują jak socjalistyczne bzdury. Wybory ignorują bądź głosują na PiS, bowiem jak sami powiedzieli, wolą by kilkadziesiąt milionów z budżetu wydano na jakieś bombastyczne martyrologiczne bzdety, niż żeby kilka miliardów rozkradł Chyży Rój ze swoim gangiem. Ostatnio część z nich zaryzykowała i postawiła na listę Kukiza. Mówiąc że po raz pierwszy mają inny wybór, niż tylko między szajką a sektą.
A co tym ludziom oferuje scena polityczna?
Robiący za prawicę socjalistyczni bigoci w rodzaju Marka Jurka, czy po prostu głupi bigoci pokroju Terlikowskiego, straszą BEZWZGLĘDNYM zakazem aborcji. Projekt „społeczny”, który ma być procedowany w sejmie po wakacjach, nie zakazuje aborcji gdy wymaga tego ratowanie życia matki. Ale dowiedziałem się tego dopiero po przeczytaniu jego treści, bowiem sama nazwa „Stop aborcji” sugerowała coś dokładnie przeciwnego. A nie każdemu zechce się ściągnąć  tę treść ze trony Ordo Iuris. Więc na usta ciśnie się pytanie, czy nazwę tę wymyślił marketingowy analfabeta, czy lewicowy sabotażysta.
Podobny błąd popełniają niektórzy narodowcy, na szczęście nie wszyscy, odgrzewający stary slogan „Polak – katolik”. Stawiając krzyżyk na kilku milionach potencjalnych wyborców. Jak powiedział klasyk, kury szczać prowadzać, a nie politykę robić.
Moim zdaniem, grupa ludzi którym poświęciłem ten wpis, jest potencjalnym elektoratem prawicy. Sami nie szukają wojny z Kościołem Rzymskokatolickim i nie kwestionują jego roli jako tamy, chroniącej Polskę przed zalaniem przez lewackie obyczajowe zezwierzęcenie. Ale nie zgadzają się na bezkarność jego duchownych gdy ci dopuszczają się ewidentnych przestępstw. Tak jak to miało miejsce choćby w przypadku wikarego, który dopuścił do tego, by kobieta rodząca jego dziecko bez pomocy medycznej wykrwawiła się na śmierć. A biskup z prędkością światła przeflancował łajdaka na Ukrainę, by znalazł się poza zasięgiem polskiego wymiaru sprawiedliwości.
Dla siebie w życiu publicznym nie domagają się żadnych ekstra praw, o które tak zabiegają lewaccy pretendenci do obory dla świętych krów. Oczekują tylko identycznego szacunku, jakim darzony jest każdy przyzwoity Polak. A straszenie ich szlabanem na antykoncepcję, usunięciem z prawa państwowego instytucji rozwodu czy wyjęciem duchowieństwa spod jurysdykcji tegoż prawa (nie żartuję, widziałem już w blogosferze nie takie idiotyzmy), może jedynie zmusić ich do zagłosowania na lewicę i skutecznego ożywienia tego trupa, tak pięknie zaoranego przez małego Lesia podczas ostatnich wyborów. A tak może się stać, jeśli Geniusz Żoliborza zadrybluje się sam ze sobą na śmierć i kategorycznie nie odetnie się od aż tak niebotycznych bredni.
Moim zdaniem są oni poza dyskusją godnymi tego szacunku ludźmi. A to, że nie doznali łaski wiary, w niczym nie powinno wpływać na tę ocenę, bo ta sprawa nie do ludzi należy. Zatem zadaniem konserwatystów ze szkoły Żelaznej Damy jest troska o ten potencjalny elektorat. Oraz temperowanie dostępnymi nam środkami takich wygłupów talibów, jak te przeze mnie przytoczone.
.
Stary Niedźwiedź