Sen

Powinienem się cieszyć z tego, że siedzę sobie na Mazurach, jak u Pana Boga za piecem. I nie muszę patrzeć w Warszawie na łażących po moim ukochanym mieście opętanych koronaparanoją durniów (nie mylić z gatunkiem zagrożonym całkowitym wyginięciem, czyli prawdziwymi warszawiakami!). I na wyczyny pedalskiego POsługacza z ratusza, stającego na głowie, by przez miasto nie dało się przejechać samochodem i jak najwięcej pieniędzy podatników wyrzucić w błoto.

Ale tę radość zakłóca mi świadomość o wojence wypowiedzianej Mazurom i niszczeniu jej bazy turystycznej, drugiego po przyrodzie bogactwa tej ziemi. Przestałem przyjmować do wiadomości, że sekta dobrze chce , tyle tylko, że to jej nie wychodzi. Widać jak na dłoni, że głupota jest równie niebezpieczna, jak POdłość. O ile jest to tylko głupota, co już nie jest wcale takie oczywiste.

I znowu przyśniło mi się, że siedzę przed komputerem i na widelec po raz kolejny chcę wziąć robiące Matołuszowi wodę z mózgu profstytutki, ale nie bardzo wiem, jak zacząć. I wtedy zaszumiało, błysnęło i w pustym fotelu obok mnie pojawił się w bonżurce i z fajką w dłoni sam Aleksander hrabia Fredro. Spojrzał na mnie i z lekkim uśmiechem powiedział:

- Weny zabrakło? Tedy notuj waszmość.
I podyktował:

Zmierzch wieczorny. Szelma siwa
Przed kamerą głową kiwa.
Nos jak haczyk, okulary,
Coś tam bredzi Horban stary.
Łże jak z nut stara przechera
O szczepionce cud Pfizera,
Dzięki której świat nie zginie
I o złej amantadynie.
Wiatr na dworze, zawierucha,
A Matołusz szelmy słucha.

Gdy oderwałem wzrok od klawiatury, fotel znowu był pusty. I tylko w powietrzu unosił się zapach wyśmienitego tureckiego tytoniu.

Wielkie dzięki, panie hrabio!

Stary Niedźwiedź