Sportowo i świątecznie

Całe grono moich przyjaciół „od zawsze” pasjonowało się piłką nożną. Co nie jest specjalnie dziwne, biorąc pod uwagę że nasze lata studenckie przypadły na czas największych sukcesów polskiej reprezentacji pod wodzą ś.p. Kazimierza Górskiego. Nie byliśmy jakimiś wyjątkami bowiem złotym medalem olimpijskim z roku 1972 czy trzecim miejscem w świecie podczas mistrzostw świata w roku 1974 żyła wtedy cała Polska. Sukcesami tymi pragnąc powetować sobie szarość siermiężnej PRL i dolegliwości dnia codziennego które miały być „przejściowe”. I takimi istotnie się okazały. Bowiem przeszły wraz z socjalistycznym syfem.

Dzisiaj większość z nas z polskim futbolem dała sobie spokój, do reszty zniesmaczona jego "oszałamiającymi" sukcesami. Których podsumowaniem był występ mistrza Polski w Lidze Europejskiej (czyli tej gorszej niż Liga Mistrzów, od lat niedostępna dla polskich kopaczy). Owa drużyna której nazwy przez litość nie wymienię, przegrała pięć pierwszych meczy z rzędu i była jedyna drużyną w tej lidze której w tyluż meczach nie udało się strzelić nawet jednej bramki. Dlatego przyjaciele i ja z polskich sportów zespołowych oglądamy głównie siatkówkę. A gdy stęsknimy się za piłką nożną a nie kopanką, oglądamy na kanałach kablowych drużyny takie jak Barcelona, Real czy Bayern. Bo kopanka nas nie interesuje.

Gdy temat ten i sentymentalne wspomnienia wróciły podczas naszego niedawnego spotkania, przypomniała mi się zabawna historia.

Około dziesięciu lat temu na naszym wydziale studiował Brazylijczyk z okolic Kurytyby o polsko brzmiącym nazwisku. Studenci opowiedzieli mi że podczas zajęć z WF, prowadzący je pan magister okazał się rozsądnym człowiekiem i nie próbował gonic ich do uprawiania jekiegoś sportu nawet ćwierć serio. Najsłuszniej  w świecie uważał że ma to być rekreacja i trochę ruchu, więc pozwalał im po prostu grać w piłkę nożną, na wolnym powietrzu lub w hali, w zależności od pory roku. I okazało się że wspomniany chłopak jest w tej dziedzinie poza jakąkolwiek konkurencją. Podczas gry mijał przeciwników jak chciał, bramkarza kładł na ziemi, objeżdżał i kolejne gole strzelał do pustej bramki. Oczywiście mógł to robić bowiem była to gra amatorska, bez tak zwanych „fauli taktycznych”.

Pan magister widząc przepaść dzielącą go od reszty graczy, pewnego dnia powiedział chłopakowi że zmarnował wielki talent. Bowiem w wieku ponad dwudziestu lat na karierę piłkarską jest już za późno. I wtedy opadła mu szczęka. Bowiem Brazylijczyk odpowiedział mu że jeśli chodzi o umiejętności piłkarskie, był najsłabszy z całego podwórka. I za karę zawsze musiał stać na „budzie”. Jeśli któraś z Szanownych Czytelniczek jakimś cudem nie zna tego żargonowego określenia, musze dopowiedzieć że „buda” to bramka.

Przyjaciele uśmiali się, choć był to tak na dobrą sprawę śmiech przez łzy. I wtedy jeden z nich rzucił oryginalny pomysł.

Zaproponował aby do Brazylii wlasnie w rejony Kurytyby czyli tamtejszego centrum polskiej emigracji, wysłać łowcówe piłkarskich talentów. A po namierzeniu takowych z polskimi korzeniami, nawet typu dziesiąta woda po kisielu, zaproponować im i ich rodzicom nastepuujący układ. Młodzi przyjeżdżają do Polski, mają zagwarantowaną szkołę i opiekę a w przypadku jakichś uzdolnień również i studia. Umiejętności doskonalą pod okiem zaangażowanych zagranicznych trenerów (po wyczynach Fornalika czy Nawałki nie mam już cienia złudzeń o co należy roztrzaskać „polską myśl trenerską” z zakresu futbolu). I w miarę możliwości zasilają polskie drużyny piłkarskie. Oczywiście polskie obywatelstwo zagwarantowane co dla Brazylijczyka może być atrakcją jako przepustka do pracy w eurokołchozie.

Pomysł desperacki. Więc traktuję go jako punkt wyjścia do dyskusji a nie choćby próbę spisania na brudno postulowanego rozwiązania.

A ponieważ trwa już Wielki Tydzień, Pozwolę sobie życzyć Czcigodnym Czytelnikom by Zmartwychwstały spojrzał na nich życzliwym okiem. Zaś tym wszystkim porządnym ludziom których łączy ze mną nie Dekalog lecz Septalog, by oderwali się od codziennych kłopotów, spędzili te dni na rozmowach ze swymi najbliższymi, choć w części odrobili zaległości w okazywaniu im należnych uczuć a myśli skierowali ku temu co dobre i ważne.

I jeszcze wielka prośba do panów. Kochani, pomyślcie najpoważniej jak tylko potraficie o efektywnej pomocy swoim piękniejszym połowom w świątecznych przygotowaniach. I sami zaproponujcie aby podczas niedzielnego śniadania stół niekoniecznie uginał się pod sarmacką obfitością przysmaków. A za to usiadła przy nim pani domu zrelaksowana i uśmiechnięta a nie padająca ze zmęczenia. Bo ten uśmiech jest nieskończenie więcej warty od dziesięciu rodzajów wędlin i pięciu gatunków ciast.

Więcej w sercu, mniej w brzuchu!

Stary Niedźwiedź