Dwie "katastrofy" – cz. 2

O tym, co wydarzyło się 10 kwietnia 2010 w pobliżu wojskowego lotniska Smoleńsk-Siewiernyj, wiedzą w Polsce wszyscy. Rzecz jasna w tym sensie, że o ziemię uderzył tam samolot Tu-154, wiozący na obchody rocznicy mordu katyńskiego delegację, w skład której wchodzili prezydent RP prof. Lech Kaczyński, jego małżonka oraz elita polskiego życia politycznego i generalicji Wojska Polskiego. Nikt z delegacji oraz załogi samolotu tego wydarzenia (słowo wypadek byłoby bezczelnym kłamstwem) nie przeżył.
Zgraja kaszubskiego volksdeutscha z najwyższym trudem ukrywała swoją radość i dołożyła wszelkich możliwych starań aby przyczyna nigdy nie została wyjaśniona. Chyży Rój scedował dochodzenie na stronę rosyjską a o iście komunistycznym zbydlęceniu przy wkładaniu ciał ofiar wie cała Polska dopiero od niedawna. Tak jak i o wiarygodności Kopacz Na Metr Głęboko. Której nie nazwiemy załganą do szpiku kości suką, bowiem każda przedstawicielka gatunku Canis familiaris za tak straszną obelgę miałaby święte prawo solidnie pogryźć oszczercę.
Tzw. Raport Komisji Millera był niezdarnie przetłumaczonym na polski rosyjską kupą bredni (ze zdecydowaną przewagą kupy), wyprodukowaną pod wodzą rosyjskiej generalicy Anodiny. Za technicznego guru teamu Millera robił niejaki dr Maciej Lasek, który udowodnił, że wśród absolwentów uczelni technicznych też można znaleźć prostytutkę, która „za dopłatą” napisze wszystko, czego tylko klient sobie zażyczy. Nawet za cenę kompletnej zawodowej utraty twarzy, bowiem wymiociny te były zaprzeczeniem zasady zachowania pędu i zasady zachowania energii, i to na poziomie niezbędnym do zdania matury z fizyki. W nagrodę Chyży Rój w 2012 zrobił go szefem Państwowej Komisji Badania Wypadków Lotniczych, z której to posady w 2016 pani premier Szydło, rzecz jasna  najsłuszniej w świecie, wylała kłamcę na zbitą mordę.
Jeszcze za (nie)rządu PO-PSL powołana została z inicjatywy PiS konkurencyjna komisja, mająca za zadanie wyjaśnienie przyczyny zniszczenia samolotu. Pomysł dobry, ale jak wiadomo, diabeł tkwi w szczegółach. A w tym przypadku owym diabłem jest nawiedzony Antek Policmajster.
Jeszcze za sejmu poprzedniej kadencji, nie czekając na wyniki ekspertyz tej komisji, dzielny Antek strzelał przyczynami tego zniszczenia samolotu niczym karabin maszynowy. Po pierwszych kilku idiotyzmach (mgła etc.), dorównujących swą bezdenną głupotą łajdackim łgarstwom GW no Prawda o rzekomym sterroryzowaniu pilotów przez ś.p. pana generała Błasika, przestaliśmy nawet rejestrować w pamięci antkowe brednie. Największym osiągnięciem tej paplaniny było zobojętnienie ludzi, którzy zaczęli mieć tego tematu dosyć. Bo obawiali się że po otworzeniu lodówki znajdą w niej Antka podającego wersję nr 58 całkowicie pewnej przyczyny zniszczenia samolotu. A że kompletnie inną od obowiązującej jeszcze tydzień wcześniej wersji nr 57, to już nieistotny drobiazg.
Już po wyborach do pieca dołożył dr Berczyński, członek tejże komisji. Przechwalając się, że to on storpedował finalizację POmiotowo – airbusowego złodziejstwa, czyli zakupu „caracali” za dwukrotność ich rynkowej ceny. Oczywiście totalni opozycjoniści, którym Się Moniaki wściekły, i to na pewno większe niż utarg z Amber Gold, rzuciły się na te przechwałki durnia niczym sępy na padlinę.
Redakcji w pozytywnym świetle utkwiła w pamięci jedynie konferencja prasowa szefa maciarewiczowej komisji sprzed wielu miesięcy. Na której poinformowano, że drzwi samolotu były tak głęboko wbite w ziemię, iż oderwać je od kadłuba musiał silny wybuch. A niewielkie fragmenty aluminiowej blachy, którą pokryty był kadłub, znalezione na drzewach kilkaset metrów przed miejscem uderzenia samolotu w ziemię, bezspornie dowodzą jednego. A mianowicie tego, że musiały odrywać się jeszcze podczas lotu, czyli kadłub zaczął się rozpadać w powietrzu, przed uderzeniem w ziemię.
Na którymś z propisowskich portali internetowych podano też, że rosyjski świadek widział ten samolot palący się w powietrzu, podczas zniżania się do lądowania. Jeśli to prawda, nie postawilibyśmy nawet złamanego grosza na to, że w chwili gdy piszemy niniejszy tekst, ten człowiek w Rosji Putasa jeszcze żyje.
Zastanówmy się, jakie teoretyczne autorstwo i uwarunkowania  zamachu nie dadzą się logicznie wykluczyć. W tym celu przypomnijmy kilka wydarzeń sprzed lat.
W sierpniu 2008, gdy wojska rosyjskie posuwały się w kierunku Tbilisi, do stolicy Gruzji przyleciał Lech Kaczyński, wraz z prezydentami Ukrainy, Litwy, Łotwy i Estonii. Ta akcja zwróciła uwagę Europy na wyczyny bandyty z Kremla i Putas pod międzynarodową presją wycofał się. Ale rzecz jasna tej porażki nie zapomniał.
W 2009 rozpoczęła się pierwsza kadencja szalonego lewaka Buraka Obambo, zbyt tępego by w czasach „Przeminęło z wiatrem” na plantacji bawełny dochrapać się stanowiska karbowego. Rozpoczął ją od idiotyzmu życia czyli sławetnego „resetu” stosunków z Rosją, Dopiero w lutym 2014, czyli po aneksji Krymu, dotarła do niego smutna prawda, że Putas potraktował go jak tępego czarnucha, czyli przejrzał na wylot i bezbłędnie ocenił. A potem  przecwelił i kopnął w tyłek.
Pierwszy wariant to całkowicie samodzielny zamach rosyjski, bez dokonywania jakichkolwiek uzgodnień z kimkolwiek. Skoro samolot ten był serwisowany w Samarze, umieszczenie w nim zdalnie odpalanego ładunku wybuchowego nie przedstawiało cienia problemu. Tak jak i ewentualne wstawienie go później w Polsce. W końcu skoro w czasach kon-Donka oficerowie GRU szwendali się po polskim ośrodku wywiadu wojskowego jak po burdelu, lotniska wojskowe też nie były dla nich niedostępne. Przecież zawsze mogli skorzystać z pomocy jakiegoś WSIoka, a potem rzecz jasna wysłać go do Krainy Wiecznych Szwindli. Rzecz nie do wykrycia, a już na pewno nie do udowodnienia. Choćby dlatego, że Antek czy Vito San Escobar prędzej zobaczą własne uszy bez lustra, niż ten wrak.
Drugi wariant jest bardziej sensacyjny.
Jeszcze w roku 2009 i 2010 Putas stwarzał pozory, że traktuje Obambo  serio. Jest zatem bardzo wysoce prawdopodobne, że zwrócił jego uwagę na to, że w takim małym kraju między Rosją a Niemcami (Niemcy na globusie zapewne Burak potrafił wskazać, więc takie wyjaśnienie mu wystarczyło) jest taki prezydent o trudnym nazwisku Kaczinsky. Który mimo że jest człowiekiem USraela, bardzo nie lubi Rosji i nie przepuści żadnej okazji, by Putasowi napluć do talerza. A w 2008 wręcz tam napaskudził. Więc skoro reset naprawdę ma być resetem, coś z tym fantem trzeba zrobić. Na co Obambo, w swej tępocie wierząc w to, że wespół w zespół z Putasem zbuduje lepszy świat, mógł udzielić odpowiedzi „róbta co chceta”. Jeśli istotnie tak było, to zgodnie z podaną w poprzednim odcinku nieodłączną cechą poważnego państwa, Stany na 100% tej swojej milczącej zgody nie ujawnią. Do końca świata i jeszcze o jeden dzień dłużej, skoro sięgamy po owsikowe grepsy.
Teoretycznie w grę wchodzi i trzeci wariant.
Jak wiadomo, Amerykanie są nieuleczalnymi szajbusami na punkcie propagowania gry w baseball oraz demokracji. W tej pierwszej konkurencji nikt i nic nie jest w stanie ich zniechęcić. Nawet to, że na zasponsorowany przez ich ambasadę w jakimś kraju mecz, poza personelem tej ambasady przyjdzie jedynie garstka miejscowych cwelebrytów. Którzy i tak nie mają pojęcia, dokąd i po jaką cholerę zawodnicy biegają po tym boisku o dziwnym kształcie, jeśli jeden z nich trafi drewnianą pałą w rzuconą piłeczkę.
Z tą demokracją jest jeszcze głupiej. Wszyscy pamiętamy rozwalenie w drobny mak Afryki Północnej, czyli tzw. „Arabską Wiosnę”, będącą dziełem właśnie tego z wierzchu czarnego a w środku czerwonego durnia. Znacznie mniej osób przypomina sobie sprawę nakręcenia przez CIA spisku generałów, którzy zamordowali 2 listopada 1963 prezydenta Wietnamu Południowego Ngô Đình Diệma.
Diem był prezydentem zamordystą, tym nie mniej cieszył się autentycznym poparciem sporej części ludności kraju i stwarzał realną szansę odparcia komunistycznej agresji. Nie miało to najmniejszego znaczenia dla żałosnego nieuka i dziwkarza Johna F. Kennedy’ego (wkrótce weźmiemy go na warsztat). Leberalny dureń wymyślił sobie, że po usunięciu „tyrana” i „zaprowadzeniu demokracji” Wietnam Południowy sam się obroni. Amerykanie będą mogli wycofać swoich żołnierzy (wówczas jeszcze tylko ok. 20 tys.) i ograniczyć się do wsparcia finansowego.
Ten wyczyn dziwkarza (w jego przypadku słowo babiarz jest skandalicznym niedoszacowaniem) był ostatnim ogniwem w łańcuchu niszczących Stany Zjednoczone jego szaleństw. Jakieś ciało nieformalne doszło do wniosku, że tak dłużej być nie może i 22 listopada 1963 w Dallas szkodnik został zastrzelony.
Biorąc pod uwagę, do jakich brewerii jest zdolny każdy bardziej postępowy od czwartego stadium kiły prezydent amerykański, nie można zatem wykluczyć, że Obambo uznał Lecha Kaczyńskiego za przeszkodę w budowaniu wspaniałego, sprawiedliwego i szczęśliwego nowego świata ramię w ramię ze swym nowym przyjacielem, szlachetnym altruistą Wołodią Putasem. Ale jeśli tak było, prawdopodobieństwo że ta sprawa się nie wyda do końca świata, wynosi co najmniej 300%.

Stary Niedźwiedź
Flavia de Luce
Refael 72