Skromny jubileusz

Arcyciekawa i owocna dyskusja nad zaprezentowaną głównie przez Tie Fightera (mój udział w tych pracach był znacznie mniejszy) naszą wizją organizacji sił zbrojnych w rozsądnie rządzonej Polsce, spowodował że naszej uwadze umknął fakt, iż licznik wejść na naszą witrynę przekroczył ćwierć miliona. Jest zatem pretekst do podzielenia się z Czcigodnymi Czytelnikami kilkoma osobistymi refleksjami i przypomnienia garści faktów z dziejów „Antysocjala” na platformie Blogspotu.

Przeprowadzka z megaupierdliwego Onetu, z jego lewacką cenzurą i kretyńskimi wyskakującymi reklamami, zasłaniającymi obecnie ćwierć przestrzeni roboczej ekranu, nastąpiła w maju 2012. 11 maja pojawił się pierwszy wpis pod nowym adresem, zawierającym przy nazwie witryny przyrostek „bis”. Bowiem okazało się że samą nazwę „Antysocjal” już ktoś zawłaszczył, jedynie po to, aby po bodajże dwóch postach zakończyć swoją pożal się Boże działalność blogową. Do chwili w której piszemy te kilka słów, naszą witrynę odwiedziło ponad 251 tysięcy osób. Co przez dotychczasowe 852 dni działalności daje średnio 295 wejść na dobę czyli prawie 108 tysięcy rocznie. Jak na znacznie rzadziej od „omletu” odwiedzaną platformę, wynik niezły. Świadczący że w odróżnieniu od kilku megalomanów, naprawdę mamy do kogo pisać.

W sierpniu 2012 zakończyłem czteroletnią współpracę z czcigodnym Dibeliusem a 29 tegoż miesiąca, pożegnał się on z Szanownymi Czytelnikami. Ponieważ Dibelius już wcześniej zaczął prowadzić własny blog, o innych zasadach funkcjonowania, doszliśmy do wniosku, iż lepiej będzie, jeśli nasze wspólne ideały będziemy prezentować na osobnych blogach. On z pozycji liberała a ja - konserwatysty. Nie było to oczywiście gniewne rozejście się, nasze kontakty w realu nadal trwają w najlepsze. A o Dibeliusie zawsze będę myślał jako o współtwórcy „Antysocjala”. Bowiem choćby jego zasługi w tworzeniu kanonu antysocjalowej terminologii są nie do przecenienia. Więc to nadal jest i będzie również i jego witryna.

Już pod koniec 2012 moją uwagę zwróciły komentarze Tie Fightera. Bila z nich dogłębna znajomość problematyki ekonomicznej, mnóstwo zdrowego rozsądku i pragmatyczne a nie idealistyczne podejście do polskich spraw. Nawiązana łączność prywatna utwierdziła mnie w przekonaniu, że naszym wspólnym mianownikiem jest Polska. A nie żaden zafajdany „euroregion” jako „mała ojczyzna” a Związek Socjalistycznych Republik Europejskich jako rzekoma duża. Zaś spotkania w realu przy kropelce „narkotyku” on the rock (jak chlubę porządnego konfederackiego stanu Tennessee nazywa nadaktywny w polskim necie pewien narkomański cwel), pozwoliły nawiązać przyjaźń a mnie przewartościować mapę polityczna Polski.

Do tej pory odnosiłem się do narodowców ze sporą podejrzliwością. Z jednej strony jedynie człowiek kompletnie zaślepiony negowałby zasługi Romana Dmowskiego dla stworzenia armii Hallera i odzyskania przez Polskę niepodległości w roku 1918. Choć nie ukrywam, że wyżej sobie cenię to co indywidualnie zdziałał Ignacy Jan Paderewski. Ale z drugiej, raziła mnie zawsze ta endecka prorosyjska mania. W mojej ocenie przypominająca postawę odrzuconej i ogarniętej obsesją kochanki. Która nawet bita, roi sobie że jej oprawca ją kocha. Nasze rozmowy pozwoliły mi dowiedzieć się, że większość współczesnych narodowców nareszcie wydoroślała i pożegnała się z tą dziecinadą. A przedstawione mi przez Tie Fightera istotne postulaty gospodarcze narodowców, jak choćby pomysły działań propolskich, po prostu mnie przekonały. Bo po pierwsze, niektóre z nich po wdrożeniu na Węgrzech, zadziałały zgodnie z oczekiwaniami, a więc nie widzę powodu, aby w Polsce miały się nie sprawdzić. Po drugie, właśnie to chóralne obszczekiwanie Victora Orbana przez GW no Prawda i inne polskojęzyczne „merdialne” kundle, to dla mnie ewidentny argument za słusznością takich idei. A po trzecie, polska racja stanu jest dla mnie najważniejsza. Zaś pierdoły o wyższości nad nią paranoicznych pomysłów na jakąś Nibylandię, rzekomo zbudowanych na niewzruszalnych fundamentach, pozostawiam debilom którzy wierzą w smurffy czy bociana. Zaś te rzekome fundamenty mam za kupę, no niech już będzie że błota.

Z kolei mnie udało się przedstawić Tie Fighterowi prawdziwy obraz polskiego protestantyzmu. Nie mającego nic wspólnego ze szwedzkim kompletnym sprostytuowaniem się za budżetowe dotacje. Upewniłem go że dla nas Pismo Święte jest fundamentem wiary, a nie „zbiorem mitów”, jak w wywiadzie dla damskiego dodatku do agorowego szmatławca powiedziała lesbijska pinda, udająca „biskupa Sztokholmu”. A w Polsce jest rzeczą niemożliwą aby „pastor” pederasta zapraszał wiernych na swoje psie wesele z innym pedałem. Bo takiego „pastora” rada parafialna natychmiast wywaliłaby ze stanowiska na zbitą mordę.

Ta przyjaźń w realu rzecz jasna zaowocowała dołączeniem się Tie Fightera do kolegium redakcyjnego. I spowodowała konieczność sformalizowania i wyartykułowania poglądów redakcji na najistotniejsze kwestie.

Uznaliśmy że na płaszczyźnie politycznej, sojusz narodowców i konserwatystów jest rzeczą naturalną, a w obliczu wspólnego wroga, czyli eurokomunizmu i sił postępu, równie postępowych jak pewna odmiana paraliżu, dzielące nas różnice są po prostu błahe. A na polu wiary (Tie Fighter jest katolikiem na serio), też nie ma zakopanej żadnej miny pułapki.

Na płaszczyźnie okołoreligijnej, doszliśmy do porozumienia iż wystarczającym kryterium przyzwoitości jest Septalog (Dekalog bez trzech pierwszych przykazań), czyli najzwięźlejszy w naszym kręgu kulturowym drogowskaz, pokazujący co należy robić a czego unikać. Bowiem obydwaj spotkaliśmy w życiu agnostyków, będących po prostu porządnymi ludźmi, którym nie tylko można podać rękę ale i warto zaprzyjaźnić się z nimi. Po prostu ich nie spotkała łaska wiary i nie nam dociekać dlaczego. A w takiej sytuacji, jeśli na pytanie o istnienie Boga odpowiadają NIE WIEM, jest to po prostu uczciwe. I w żaden sposób nie wolno ich obrażać, wrzucając do jednej szuflady z ateotalibańskimi durniami którzy WIEDZĄ że nie ma Boga. I nawet to „nałukowo” udowodnili.

W dyżurnej w polskich warunkach kwestii aborcji, obydwaj akceptujemy (choć w niektórych jej aspektach bez entuzjazmu) obecną ustawę regulującą te kwestie. A w sprawie narkotyków, jesteśmy za „uwolnieniem konopi”, ale rzecz jasna wyłącznie w postaci stryczka dla handlarzy śmiercią. Zresztą kwestie prawne będą tematem jednego z kolejnych postów omawiających naszą wizji państwa.

I jeszcze ostatnia kwestia, której nie sposób pominąć, przeprowadzając bilans.

W swych komentarzach, a zwłaszcza w prywatnych rozmowach, niektórzy z Szanownych Gości nie są zachwyceni naszymi w miarę częstymi odniesieniami się do aborcyjno – narkomańskiego środowiska tak zwanych „wolnościowców”. Wymaga to wyjaśnienia.

Gdyby „Antysocjal’; był działającym w realu salonikiem, do którego zapraszalibyśmy stały zestaw gości, takie wracanie do tej sprawy byłoby istotnie niecelowe, a co gorsza, Goście mogliby to uznać za wotum nieufności pod adresem ich inteligencji. Ale internetowa witryna rządzi się innymi prawami. Odwiedzają ja i przypadkowi czytelnicy, w tym wielu młodych ludzi, ze swej natury sporo czasu poświęcających surfowaniu w sieci. Mogą oni tam natrafić na brednie łajdaczki. radzącej jak domowymi sposobami dokonać sztucznego poronienia. Czy wybroczyny umysłowe „terapeuty uzależnień”, gloryfikującego marihuanę i bredzącego że nie jest ona narkotykiem. W odróżnieniu od kieliszka wina, którego wypicie to rzecz jasna straszliwe ćpanie. I dojść do wniosku że skoro „terapeuta” tak mówi to widocznie tak jest, a rodzice czy nauczyciele są tępymi zgredami, zakazującymi tego co jest wporzo i spoko, na zasadzie psa ogrodnika.

I dlatego nie ustaniemy w prostowaniu tych bezczelnych łgarstw. Tłumacząc że takich rad, w przypadku skorzystania z nich grożących zdrowiu i życiu kobiety, może udzielać tylko półpiśmienne ścierwo głupsze od własnej waginy. A ów „terapeuta uzależnień” (ciekawe ilu ludzi uzależnił od narkotyków w swojej „karierze terapeutycznej”) to ostatnie bydlę, mające w swoim „terapeutycznym dorobku” odsiadkę za narkotyki. Do tego będące współorganizatorem i współsponsorem co najmniej dwóch aborcji. Po prostu kał w ludzkiej skórze.

I jeśli choć jedna młoda dziewczyna, przed pójściem z chłopakiem do łóżka, zamiast słuchać „rad” portowej szmaty, zasięgnie porady ginekologa w kwestii antykoncepcji, uznamy że warto było tyle o tym pisać. Zaś gdy ktoś przed wyjaraniem pierwszego „jointa” wejdzie na stronę, na której jego rówieśnicy piszą jak łatwo w to gówno wdepnąć, jak bardzo zdemolowało ono ich życie i z jakim trudem się z tego łajna domyli, w naszej ocenie będzie to wystarczający powód systematycznego drążenia tych spraw.

Stary Niedźwiedź i Tie Fighter