Manifestacja

W sobotę wzięłam udział w Marszu Antyimigracyjnym, jaki odbył się w Warszawie pod auspicjami środowisk narodowych. Było bardzo spokojnie, a obywatele przybyli znacznie liczniej, niż podają wiodące media. Z TVN-u dowiedzieliśmy się bowiem, że manifestantów było „około 5 tysięcy”, zaś w rzeczywistości protestujący liczyli jakieś 20 tysięcy. Wśród nich było mnóstwo kobiet z dziećmi, ludzi starszych, a nawet dało się zauważyć osoby niepełnosprawne, które ci straszni „troglodyci” z ONR-u traktowali z największą troską. Jako kobieta czułam się na marszu bardzo bezpiecznie, a jeśli kogokolwiek mogłam się obawiać, to wyłącznie reprezentantów Antify (którzy, na szczęście, nie zdążyli się zorganizować). Nie było absolutnie mowy o tym, żeby któryś z narodowców popchnął, czy choćby tknął kobietę – wtedy niechybnie spotkałby go lincz! Narodowcy pomagali wnosić wózek z dzieciątkiem, a organizatorzy co i ruch przypominali o zakazie pirotechniki. Z całą pewnością więc nie było to niebezpieczne zgromadzenie, jak usiłują nam wmówić różnej maści „toleraści”.
Maszerowaliśmy z Placu Defilad na Plac Zamkowy, wykrzykując antyimigracyjne hasła. Niezbyt uładzone, bowiem przybysze rozumieją wyłącznie język agresji. Gdy dotarliśmy na Plac Zamkowy, niektórzy przechodnie robili nam zdjęcia i spoglądali na nas z pewną dozą pogardy czy protekcjonalności. Jednak obyło się bez prowokacji. Piękne było to, że manifestacji bynajmniej nie zdominował minorowy nastrój, ale zdecydowanie waleczny. Nie brakło też humoru i śmiechu. Jeden ze stojących obok mnie ONR-owców uśmiechnął się i powiedział: „Na pewno za chwilę krzykną: <<JEB*Ć TVN>>”. Panowała atmosfera życzliwości i wspólnoty; jestem przekonana, że podczas tego zgromadzenia zawiązało się wiele wartościowych znajomości. Sama miałam okazję bardzo miło i serdecznie porozmawiać z całkowicie obcymi mi osobami. Jak się potem okazało – duchowo bardzo bliskimi. 

Flavia de Luce