Kolejny śmieć w sędziowskiej todze

Swego czasu Juliusz Słowacki w „Beniowskim” skarżył się że spokoju nie dają mu woźni. Przez 176 lat które upłynęły od wydania drukiem tego arcydzieła cywilizacja poczyniła znaczące postępy i obecnie Polakom nieobojętnym na to co się dzieje w przestrzeni publicznej, spokoju nie daje szajka sędziowska, sama siebie nazywająca najwyższą kastą. Gwoli ścisłości należy dopowiedzieć iż w kulturze hinduskiej najwyższą kastą byli bramini. Ale w warunkach polskich „bramin” z warszawskiej ulicy Stalowej czy z łódzkiego „Bronxu”, jak przynajmniej w Warszawie nazywa się meneli wystających w bramach przedwojennych kamienic, za nazwanie go sędzią przeszedłby do rękoczynów.
Jak opisał to portal pana Tomasza Sakiewicza:

http://niezalezna.pl/95320-sedzia-mial-polaszczyc-sie-na-50-zl-kamery-wszystko-nagraly
 

3 marca br. na stacji benzynowej „Orlenu” w miejscowości Wężyki koło Sochaczewa pojawił się mężczyzna który kupił na stacji napój. Gdy za takowy zapłacił, do kasy podeszła mieszkanka Wężyk i na ladzie położyła banknot o nominale 50 zł, bowiem za taką kwotę zatankowała paliwo. Korzystając z chwili jej nieuwagi mężczyzna schował do kieszeni banknot i natychmiast odjechał ze stacji.
Okradziona kobieta, notabene osoba żyjąca bardzo skromnie, musiała powtórnie zapłacić za paliwo. Zażądała rzecz jasna przejrzenia nagrania z monitoringu. Nagranie wyraźnie potwierdziło fakt chowania banknotu do kieszeni przez złodzieja oraz uwieczniło numer rejestracyjny jego samochodu. Wezwana policja ustaliła że pojazd należy do Mirosława T, wiceprezesa Sądu Rejonowego w Żyrardowie, a prywatnie (wręcz zdumiewające są te „zbiegi okoliczności") męża prezes Sądu Rejonowego w Sochaczewie. Gdy policjanci dotarli do niego, złodziej rzecz jasna zasłonił się immunitetem sędziowskim. Zatem siłą rzeczy ograniczyli swoje czynności do spisania protokołu z przesłuchania świadków, zabezpieczenia nagrania monitoringu i przekazania tych materiałów do Sądu Rejonowego w Żyrardowie. A ten miał je z kolei dostarczyć do Sądu Okręgowego w Płocku. Rzecznik prasowy tego ostatniego poinformowała że jego prezes po zapoznaniu się z nimi podejmie „stosowną decyzję”. Pozostało mieć nadzieję że nie będzie nią pogrożenie złodziejowi palcem w bucie, co na pewno zakończyłoby sprawę w czasach Tusklandii, gdy o tym państwie teoretycznym można było powiedzieć że to Tusk, Kopacz i kamieni kupa.
Złodziej rzecz jasna nie udzielił żadnych wyjaśnień w tej sprawie a pytających go dziennikarzy poinformował że przełożeni kazali mu trzymać mordę na kłódkę. Jak widać, „omerta” wśród sędziów jest przestrzegana jeszcze staranniej niż w gronie „polityków” (nie)rządu PO-PSL czy sycylijskich mafiozów.
W roku 2015 redakcja rozpisała konkurs na oszusta w sędziowskiej todze  najbardziej godnego naszej nagrody, czyli „złotego gwizdka sędziego Laguny”. W poprzednim roku konkursu nie powtórzyliśmy, bowiem rok 2016 był teatrzykiem jednego szmirusa czyli aroganckiego nigdy nie ogolonego menela, na dodatek nie odróżniającego prawa cywilnego od konstytucyjnego (za aż takie nieuctwo w każdym cywilizowanym kraju wyleciałby z posady na zbity pysk). Obecnie, gdy od grudnia smród po nim zdążył już szczęśliwie wywietrzeć z siedziby Trybunału Konstytucyjnego, konkurs ten ponawiamy. Bowiem Szanowni Czytelnicy mogą mieć co najwyżej kłopot bogactwa z nadmiarem kandydatów. Jako że dziadostwa tego jest do wyboru, do koloru.
Czas też na drugi konkurs. Życie wymusiło potrzebę zmodyfikowania starych polskich przysłów, czyli ich „adaptację do warunków miejscowych”, jak by to nazwał inżynier budowlaniec. Na zachętę i jednocześnie aby zilustrować, co redakcja ma na myśli, zamieszczamy dwa.
Okazja czyni sędziego.
Na sędzim toga gore.

Stary Niedźwiedź
Flavia de Luce
Refael72