Duch czworaków

Ponieważ dyskusja pod tak na pozór niewinnym tematem jak mistrzowie tanga zamieniła się w polemikę arystokracji ducha z duchem czworaków, z zasobów pamięci wygrzebałem historię z przełomu lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych ubiegłego stulecia.

W mieszczącym się w dawnym Pałacu Paca ówczesnym Ministerstwie Zdrowia i Opieki Społecznej znajdował się kiosk „Ruchu”. Papierosy, prasę, kosmetyki  i inne tego typu artykuły sprzedawała w nim wówczas mila i dystyngowana starsza pani o nazwisku Puciata. Ową posadę zdobyła bowiem kadrowiec w firmie „Ruch”, oczywiście wywodzący się z wiadomych kręgów i będący przykładem tak zwanego awansu społecznego, nie wiedział że pani ta pochodzi ze starszej od Jagiellonów rodziny książęcej Puciata vel Putiata vel Puciatycz, wywodzącej się od władców Rusi Czerwonej i Halicza.

Również niemal nikt z pracowników ministerstwa tego nie znał. A ponieważ pani ta obsługiwała kupujących bardzo uprzejmie, cieszyła się powszechną sympatią i była nazywana „babcia Puciata”.

Któregoś dnia przy kiosku ustawiła się dłuższa niż zazwyczaj kolejka. Gdy kolejnemu klientowi była skrupulatnie wydawana reszta, stojący w kolejce i nie mogący się doczekać papierosa sekretarzyna miejscowej komórki PZPR rozpoczął dialog o z grubsza takiej treści:

- Czy nie można tego zrobić szybciej? Ludzie czekają.

- Proszę pana, przecież nie mogę się pomylić w wydawaniu reszty i oszukać kupującego.

- Coś pani taka hrabina.

Starsza pani z lekka się zarumieniła i odpowiedziała:

- Jeżeli już to nie hrabina lecz księżna.

W kolejce ten i ów nie zdzierżył i się  uśmiechnął. Urażony cham na najbliższym zebraniu zadał pytanie czy socjalistyczne ministerstwo jest właściwym miejscem pracy dla byłej obszarniczki. Ale minister lubił ową panią za uprzejme traktowanie kupujących (w PRL w tych czasach wielka rzadkość) i sprawa rozeszła się po kościach.

Z pół roku później do ministerstwa przyjechała delegacja z WHO, złożona głównie z Francuzów. Zapanowała lekka panika gdy dowiedziano się że przydzielony do niej ubecki tłumacz miał ostry atak wyrostka i trafił do szpitala na stół. I wtedy minister przypomniał sobie o istnieniu babci i osobiście poszedł do kiosku uprzejmie prosząc ją o pomoc. Babcia zamknęła swoje miejsce pracy i udała się  do sali konferencyjnej.

Gdy zaczęła tłumaczyć, żabojady tylko zastrzygły uszami. W odróżnieniu od urzędników peerelowskich nie byli burakami z awansu ale tej klasy francuzczyznę pamiętali co najwyżej z dziewiętnastowiecznych lektur szkolnych. Oczywiście kilka razy pojawiły się problemy bowiem tłumaczka w sposób opisowy określiła fachowe terminy medyczne których nie znała. Ale szef delegacji natychmiast jej uprzejmie pomógł. Więc nie stworzyło to żadnych problemów a konferencja przebiegła w miłym nastroju.

Na najbliższy zebraniu tak zwanej podstawowej organizacji partyjnej minister spojrzał na sekretarza z politowaniem i spytał:

- No i jak byśmy towarzyszu wyglądali trzy dni temu gdybym was posłuchał i kazał zwolnić babcię? Jak pół dupy zza krzaka!

Co dedykuję wszystkim burakom, niekoniecznie z komunistycznym rodowodem, którzy wszystko na tym świecie widzą przez pryzmat ciemiężenia przez arystokrację ludu pracującego miast i wsi. A w swym obłędzie posuwają się nawet do twierdzenia że komunizm został wymyślony przez jakichś mitycznych "paniczów". Wychodzi więc na to że w żyłach Włodzimierza Uljanowa ("Lenin"), Józefa Dżugaszwiliego ("Stalin"), Karola Sobelsohna ("Radek"), Lejby Dawidowicza Bronsztejna ("Lew Trocki"), Hirsza Apfelbauma ("Grigorij Zinowjew") i Lwa Rozenfelda ("Lew Kamieniew") płynęła błękitna krew. Ale wątpię czy ta teoria spowoduje trzęsienie ziemi w nauczaniu historii doktryn politycznych. Już prędzej trafi do podręczników psychiatrii.

Stary Niedźwiedź