Kobiety bezdzietne

Przyjaźniłem się (użycie czasu przeszłego wyjaśni się podczas narracji) z małżeństwem naukowców z najwyższej półki, nie mylić z wyrobnikami nauki ani tym bardziej jakimiś uniwersyteckimi hochsztaplerami, badającymi podobieństwa i różnice miedzy bytem, niebytem i odbytem.
Obydwoje poznali się na studiach i po obronie z wyróżnieniem prac magisterskich zostali zatrudnieni na swoim wydziale polibudy. Doktoraty obronili szybko, oczywiście też z wyróżnieniem a każde z nich już wtedy miało więcej cytowań w literaturze światowej niż przez całe swoje życie zawodowe zbierze ich oszust od wspomnianych podobieństw i różnic. Dziecka nie mieli więc dysponowali relatywnie sporą  ilością wolnego czasu. Mogli zatem bywać w filharmonii, operze, teatrach czy kinach, z nowościami wydawniczymi wartymi przeczytania byli na bieżąco. A podczas wakacji zwiedzali miejsca tego godne, choćby takie jak oszczędzone przez wojny zabytki Portugalii czy cudowną Chorwację.
Kolegowałem się z tym panem (nazwijmy go X), z poglądów będącym oczywiście konserwatystą (kwestia grubo ponadprogowej inteligencji plus biegła znajomość matematyki użytkowej i logiki). Na durne zaczepki postępaków typu iż kto nie z nimi ten nie ma serca, odpowiadał zawsze że kto nie jest w dużej części konserwatystą ten nie ma mózgu. A jeśli w sferze obyczajowej nie podziela konserwatywnych poglądów to jest po prostu łobuzem. Na uczelni z raz w tygodniu spotykałem się z nim aby pokrótce (szanował mój i swój czas) omówić bieżące wydarzenia polityczne i podzielić się refleksjami na temat otaczającej rzeczywistości tej za przeproszeniem III RP.
Obydwoje zrobili doskonałe prace habilitacyjne, wypromowali pierwszych doktorów. I wtedy wydarzyło się nieszczęście. X zmarł nagle w wieku czterdziestu kilku lat.
Jego żona (tym razem użyję symbolu Y) po śmierci męża uciekła w pracę. Jest już profesorem „belwederskim”, kieruje zakładem a jej autorytet w środowisku jest niekwestionowany.
Pani Y to prawdziwa dama, dodatkowo ma jeszcze to coś co z braku lepszego określenia nazwę majestatem. Mam na myśli fakt iż wzbudza taki szacunek ze żaden gamoń nie śmie wyrwać się z jakimś niestosownym tekstem do niej skierowanym. Na co dzień jest osobą pogodną, na jej twarzy z rzadka pojawia się melancholijny uśmiech. Ale od czasu śmierci męża nigdy już nie widziałem aby się śmiała. Ma rodzeństwo a w konsekwencji siostrzeńców i siostrzenice. A rodzina jest z takiej półki iż nie ulega wątpliwości że gdy będzie trzeba, nie zapomną oni o cioci. Tym nie mniej raz przypadkiem zauważyłam jak pani profesor Y spoglądała w parku na bawiące się małe dzieci. Oczywiście nigdy bym sobie nie pozwolił na coś tak niestosownego jak zadanie jej tego pytania. Ale mam niemal pewność że gdyby mogła cofnąć czas, w ich życiu pojawiło by się dziecko. Jak nie własne to adoptowane.
To były Himalaje bezdzietności a więc czas na dno Rowu Mariańskiego.
Po internecie grasują najwulgarniejsze genderowe dziewki, chwalące się swoim kałem moralnym i propagujące „genderowe” wzorce znacznie bardziej nachalnie niż wydzwaniające po domach złodziejki zachwalają paramedyczne barachło. Jak wiadomo, genderowe „profesorki” pokroju niejakiej Środy to cyniczne złodziejki grosza publicznego bo swoje brednie propagują za nasze podatki. Ale te dziewki są tak bezdennie głupie iż traktują te wypociny łowczyń grantów  serio. A więc „walczą z kołtuństwem” puszczając się na prawo i lewo i ciesząc się z rzekomego szacunku swoich „partnerów”.
Nawet osobom inteligentnym zdarzają się wypadki przy pracy. I po przeczytaniu bredni typu wypociny Ayn Rand, są w stanie na krótko uwierzyć że tych dziewek nie wolno potępiać skoro one same siebie szanują co w ich bełkocie nazywane jest "wysoką samooceną". Terapia jest prosta. Gdy swego czasu moja znajoma na coś takiego zachorowała, poradziłem jej aby spytała swojego siostrzeńca, dwudziestoparoletniego bywalca dyskotek, czy ożeniłby się z taką „yndywidualystką” która się realizuje mając w nosie opinie „kołtunów”.
Po tygodniu znajoma zadzwoniła do mnie, kompletnie załamana. I powiedziała mi:
Miałeś rację. Zrobiłam tak jak radziłeś. I co usłyszałam (jej słowa cytuję z pamięci ale możliwie wiernie, z zachowaniem oryginalnego słownictwa)?
- Ciotka, czy tobie już do reszty odpieprzyło? Ja miałbym się żenić z taką kurwą którą waliła cała dyskoteka, w tym nie raz ja do spółki z kolegami? Żony poszukam sobie gdzie indziej. I mam prostą zasadę. Dziewczynę zacznę traktować serio gdy będzie miała coś pod sufitem a nie tylko pod kiecką. I do tego co najmniej przez miesiąc nie zdecyduje się na seks. Co będzie dowodem na to że poszukuje faceta jako całości nie tylko wydolnego fiuta o dużych gabarytach.
W dalszej rozmowie dopowiedziała że zrozumiała iż ci faceci kłamią tym dziewkom w żywe oczy bo cenią sobie w nich jedynie darmochę. Usłyszałem jeszcze kilka żalów na temat męskiej podłości ale dala już sobie raz na zawsze spokój z tym za przeproszeniem szacunkiem.
Więc do takich genderowych dziewek żywię pogardę połączoną jednak z odrobiną współczucia. Dzieci się nie dorobią bowiem ewentualne potomstwo wyabortują aby móc nadal balować i kopulować. Ktoś powiedziałby niczym zwierzęta podczas rui ale ja na taka metaforę się nie zdobędę bowiem choćby kotki czy suczki są doskonałymi matkami i na taka obelgę jak porównanie z gwiazdami kilku „otwartych” blogów na pewno nie zasługują. A gdy posuną się w latach, za seks będą już musiały płacić, o ile będzie je na to stać. Albo zadowolić się kochankiem na baterię. A na starość pozostaną same, często bez żadnej opieki osób bliskich. I przynajmniej niektóre z nich aby nie zdechnąć z głodu, ustawią się w kolejkę do darmowej stołówki Caritasu. Bo te wstrętne „katole” mają jednak miękkie serca i nad takim ostatnim moralnym szrotem się ulitują. Ale czasu się nie da zawrócić i na gorzkie żale że za młodu myślały przyrodzeniem  a nie głową będzie już za późno.

Stary Niedźwiedź