Granice patriotyzmu

Jeszcze kilkadziesiąt lat temu pojęcie patriotyzmu dawało się stosunkowo łatwo zdefiniować. Obywatele jakiegoś kraju, poczuwający się do obowiązków względem niego, po prostu uczciwie pracowali na rzecz wspólnego dobra jakim dla nich był ten kraj. Dopiero gdy ta praca nie zapewniał im minimum egzystencji jakie uważali za godziwe, emigrowali za chlebem. W ten sposób zarówno poprawiali swoje warunki bytowania jak i budowali dobrobyt kraju który im te lepsze warunki oferował. Podręcznikowym przykładem są Stany Zjednoczone które z głównie rolniczej kolonii korony brytyjskiej awansowały do pozycji pierwszego mocarstwa świata głównie dzięki zaoferowaniu przybyszom tego czego nie mogli osiągnąć w swoich europejskich ojczyznach.
Obecnie z powodu nieznanego wcześniej umiędzynarodowienia się kapitału, przemysłu i handlu takie działanie na rzecz własnego kraju jest znacznie trudniejsze do zdefiniowania. Bo czy pracujący w Polsce inżynier, projektujący dla szwedzkiej firmy urządzenia które zostaną wyprodukowane w Chinach i sprzedane na rynek amerykański na pewno ma udział w budowaniu pomyślności Polski? Najpoważniejszym argumentem za jest fakt iż w Polsce płaci on podatki a więc jest współtwórcą polskiego budżetu. Znacznie łatwiejsza jest diagnoza w przypadku polskiego przedsiębiorcy. Bo poza płaceniem podatków zatrudnia on rodaków przez co daje im możliwość zarobienia na utrzymanie ich rodzin. Za co niejednokrotnie spotykają go gromy ze strony zarówno sierot po komunizmie jak i debili pokroju pedała anarchisty produkującego się na blogu Dibeliusa.
Są też zawody których uczciwe wykonywanie na pewno jest działaniem na rzecz ogółu rodaków. Pierwsze z brzegu przykłady to lekarze i nauczyciele. Bo nie ma najmniejszej wątpliwości kogo oni leczą bądź uczą. W Japonii są to zawody dobrze płatne a zwłaszcza nauczyciele cieszą się tam wielkim szacunkiem, co przekłada się też i na dobre pensje. Bowiem głównie od ich pracy zależy poziom przyszłych obywateli a więc i los Kraju Kwitnącej Wiśni. W Polsce jest to niestety zawód słabo opłacany a często trafiają do niego ludzie którym po studiach po prostu chwilowo nie udało się znaleźć pracy atrakcyjniejszej finansowo. A gdy im się taka praca trafi, bez wahania porzucają belferkę. Zaś lekarze którzy zarabiają przyzwoicie, cel ten osiągają pracując w kilku miejscach. Głównie w przychodniach prywatnych w których wynagradzani są po cenach rynkowych a nie „budżetowych”. Znam kilkoro lekarzy którym obrzydły takie realia. Zwłaszcza dotyczy to specjalności w których możliwości dorobienia poza podstawowym (w ujęciu czasowym a nie finansowym) miejscem pracy są znikome.
Brat przyjaciela będący anatomopatologiem, od jakichś trzydziestu lat pracuje w Skandynawii. Oczywiście na jednym etacie, bez polowania na dodatkowe fuchy. I jest już właścicielem spłaconego domku, jeździ dobrym samochodem, jest w swojej okolicy rozpoznawanym i szanowanym obywatelem. A gdy podczas wakacyjnej wizyty w Polsce usłyszał od kogoś że nie jest patriotą, poirytowany odpowiedział że gdyby zaszła taka potrzeba, chętnie przyleci do Polski na własny koszt i gratis wypatroszy tego o którym nie mówi inaczej niż „ryża kanalia”.
Znałem też panią anestezjolog która po rozwodzie z konieczności „łapała dyżury” aby zarobić na siebie i dziecko, w tej sytuacji wychowywane bardziej przez babcię niż przez mamę. Jej sytuacja uległa radykalnej poprawie gdy znalazła pracę w Norwegii. Jej podstawowa pensja w pełni pozwalała na utrzymanie dwóch osób na godnym poziomie. A będąc naprawdę atrakcyjną kobietą, powtórnie wyszła tam z mąż i do Polski nie ma zamiaru powrócić.
Bo patriotyzm nie może być nie tylko ślepą ale i do tego nieodwzajemnioną miłością. Państwo które oczekuje od obywateli lojalności, samo musi wywiązywać się ze swoich powinności względem nich. A wiec gospodarować tak pochodzącym z podatków obywateli budżetem by zapewnić im elementarne poczucie bezpieczeństwa. Gdy obywatele widzą walącą się służbę zdrowia, marną edukację (z winy nie tyle nauczycieli co głównie kretyńskiego deformowania programów nauczania) plus rozkradanie grosza publicznego przez „trzymającą władzę” sitwę i wyrzucanie go w błoto na takie genderowe idiotyzmy jak promowanie pedalstwa czy gównianego stylu życia, mają moralne prawo traktować taką władzę jak okupanta. Realizującego wszelkie możliwe interesy z wyjątkiem polskich. Więc uniknie płacenia podatków na taką skalę z jaka mamy do czynienia obecnie w Polsce, przestaje być czymś nagannym.

A gdy ktoś nie jest w stanie zapewnić sobie i swoim bliskim godnych warunków do życia między Odrą a Bugiem, ma pełne prawo poszukać ich gdzie indziej. Oczywiście żal jest każdego wartościowego człowieka który taka decyzję podejmuje ale od nikogo nie mam prawa żądać już nawet nie heroizmu ale po prostu autodestrukcji. A wszystkim dziennikarskim ladacznicom wypisującym łgarstwa o dobrej pracy leżącej w Polsce na ulicach i lemingom którzy w te idiotyzmy wierzą, można powiedzieć to co uczynił przed wyjazdem mój kolega. Pojawiwszy się w dotychczasowym miejscu pracy po raz ostatni i uścisnąwszy na pożegnanie dłoń tym którzy byli tego warci, kilku matołom używającym "nadredaktora" do myślenia a nie do sikania, powiedział krótko:
- Wyłączcie ciule playstation, pójdźcie do sklepu czy do przychodni i posłuchajcie co mówią autentyczni a nie wirtualni ludzie. A „gazwybem” się podetrzyjcie.

Stary Niedźwiedź