Dureń z pudełka

W powszechnym odbiorze ludzi myślących (nie mając znajomości w świecie lemingów, nie wiemy, jak tam jest postrzegany), Ryszard Petru widziany jest jak plastikowa laleczka o imieniu Ken. Czyli facet podobający się niektórym paniom w wieku trolejbusowym (swego czasu warszawskie linie trolejbusowe miały numery powyżej pięćdziesięciu). Rzecz jasna dopóki nic nie mówi. Bo gdy już otworzy usta, natychmiast udowadnia, że jest durniem, nie mającym cienia bladego pojęcia o historii, kulturze, geografii, ekonomii i polityce. Narzuca się więc pytanie, skąd takie mniej niż zero, otoczone wianuszkiem równie głupich a nieco już przerośniętych galerianek, wzięło się w polskiej polityce. Czy może lepiej, z czyjego pudełka ten diabełek wyskoczył.
Aby odpowiedzieć na to pytanie, warto przybliżyć istotne fakty z życia i „działalności” Ryszarda Petru – zwłaszcza te, które rzucają cień na jego „nowość” i „niezależność”. Nie wszyscy zapewne wiedzą, że nasz bohater jest właścicielem firmy Ryszard Petru Consulting, która to ma siedzibę w ambasadzie Korei Północnej. Fundacja, której Petru jest prezesem, również się tam mieści. Sam zainteresowany odpowiedział dziennikarzom: „Nie wiedziałem, że to teren ambasady. Wynająłem pomieszczenie od kogoś innego”. Jak się okazuje, północnokoreańscy dyplomaci przekształcili ambasadę w komercyjny biurowiec i zarabiają na wynajmie. Zgodnie z konwencją wiedeńską o stosunkach dyplomatycznych, pomieszczenia można użytkować tylko zgodnie z ich pierwotną funkcją. Polskie MSZ interweniowało w tej sprawie wiele razy, rzecz jasna bez skutku.
Fundacja „For Europe”, której Petru jest prezesem, według PKD, zajmuje się „działalnością społeczną i edukacyjną”. To samo PKD mają organizacje o charakterze lóż – generalnie taką działalność prowadzą lobbyści. Wielce ciekawy jest skład tej fundacji. Ryszard Petru miał uosabiać „nową jakość”, a członkiem rady nadzorczej jest Wiesław Rozłucki – pierwszy prezes GPW, a także były członek rady nadzorczej TP S.A. i TVN-u. Ex-doradca banku inwestycyjnego Rotschild i dyrektor departamentu Ministerstwa Przekształceń Własnościowych w czasie ministrowania innego kumpla z tejże fundacji, Janusza Lewandowskiego (którego chyba nie trzeba nikomu przedstawiać). Innym członkiem zarządu jest pan Janusz Steinhoff, minister gospodarki w rządzie Jerzego Buzka, wspierający ongiś zastrzykiem gotówki kampanię wyborczą PO.
Wielu osobom na pewno dała się we znaki posłanka Kamila Pihowicz; jakże celnie ochrzczona przez panią profesor Krystynę Pawłowicz imieniem Myszki Agresorki. Otóż nie bez powodu gra ona pierwsze skrzypce w partii Petru. Jej mąż, Michał Pihowicz, jest „ekspertem” banku PKO BP – tego samego, od którego Nowoczesna otrzymała darowiznę w kwocie 2 milionów złotych. Żaden z banków nie udziela takich kredytów start-upom; a zwłaszcza bank, który jest kontrolowany przez Skarb Państwa. Jak to się stało, że spełnili wyśrubowane warunki banku? Sama Pihowicz wykręca się od odpowiedzi. W wywiadzie udzielonym „Wyborczej”  nieopatrznie wyznała, że bank udzielił im kredytu bez zabezpieczenia w formie zastawu majątkowego. Z kolei jej mąż, Michał Pihowicz, zapytany został o kasę na plakaty wyborcze. „Jakoś mi tak niezręcznie o tym mówić” – powiedział. Ale wygadał się, że chodziło o 1,5 miliona złotych. Przedstawiciele firm wynajmujących powierzchnie reklamową byli zgodni, że z rabatami, ekspozycja kosztowałaby Petru 3-4 miliony złotych.
Oglądając tę tak „nowoczesną”, że mającą korzenie jeszcze w tzw. Mumii Demokratycznej farsę, na usta ciśnie się pytanie o autora. Sądząc zarówno po formacie tej kukiełki, porównywalnej z chrabią Bulem, jak i czarach marach związanych z finansowaniem, widać w tym rękę „razwiedupru”, jak mistrz Michalkiewicz ma w zwyczaju nazywać faktycznych władców tej, za przeproszeniem, III RP. Którzy przez 25 lat wkładali patyczki w tyłki różnych Mazowieckich, Buzków i Tusków i kręcili tymi kukiełkami. Ale i kukiełki są coraz gorszej jakości. Bo w porównaniu z nimi TW Must, znany też jako Andrzej Olechowski, był człowiekiem obytym i władającym lengłidżem. A dzisiaj jak nie ukraiński bandzior, to rumuński debil.
I na koniec drobna uwaga. Być może niektórzy z Szanownych Czytelników zauważyli pojawienie się w prawej kolumnie blogu nowej sekcji, zatytułowanej „chrabia Bul powiedział”. W pierwszej chwili kusiło też nas, aby w podobny sposób uhonorować też Rubikonia, współczesnego  następcę Incitatusa, ulubionego konia cesarza Kaliguli, mianowanego przezeń senatorem. Ale po namyśle, oparliśmy się tej pokusie. Bowiem gdyby chcieć zamieścić choćby największe idiotyzmy, rubryka „Rubikoń zarżał” przerosłaby swoją objętością resztę blogu. A smakosze zainteresowani dawniejszymi fajerwerkami tego nieuka, znajdą je w naszym starszym wpisie  „Dyzma wystrugany z banana” z lutego br.

Flavia de Luce
Stary Niedźwiedź

Tie Fighter