O szanowaniu się czyli o „wyluzowanych babeczkach”

Dobre kilka lat temu, na obecnie już zamkniętych blogach, brałem udział w dyskusji na temat niektórych aspektów szanowania się z dwoma paniami.
Dyskusję wywołał program telewizyjny, w którym jakaś pannica nie mająca chyba jeszcze osiemnastu lat, przyznała się że praktycznie z każdej dyskoteki lub balangi wychodzi z jakimś chłopakiem, rzadko kiedy tym samym dwa razy pod rząd. A jeśli żadne z nich nie dysponuje tej nocy „wolną chatą”, główny cel powstania tego bardzo krótkoterminowego związku jest doraźnie realizowany „na stojaka gdzieś w klozecie”, jak to ujął Aleksander hrabia Fredro.
Uczestnicząca w programie pani psycholog podkreśliła zarówno poważne zagrożenie, jakie dla zdrowia niesie taki styl życia, jak i ewidentną niedojrzałość psychiczną delikwentki. Swoją recenzję zakończyła stwierdzeniem „dziewczyno, ty się trochę szanuj”. Próbując jej uświadomić, że reputacja darmowego pogotowia seksualnego może jej w przyszłości bardzo utrudnić życie.
W blogowej polemice wspomniane dwie panie bardzo mnie zaskoczyły. Twierdząc że jeśli ta smarkula sama siebie szanuje, to wszystko jest w porządku. Nie pomogły wówczas nawet argumenty, że poza wysokim ryzykiem natury zdrowotnej, raz doszczętnie zeszmaconej reputacji często nie da się już odbudować. Ani moje nieco złośliwe pytanie, czy jeśli obszarpany i śmierdzący menel sam siebie szanuje, to wszystko jest w najlepszym porządku.
Inną moją znajomą, wyłącznie z realu, z podobnego „anarcholeberalizmu” (może ktoś z Szanownych Czytelników zaproponuje lepsze określenie) skutecznie wyleczył jej siostrzeniec,  nie stroniący od takich znajomości bywalec dyskotek. Goszcząc go na obiedzie spytała, czy ładna dziewczyna, z którą widziała go na mieście, to jego narzeczona. Ale po ustaleniu, gdzie i kiedy ich widziała i jak wyglądała ta osoba, młody gówniarz upewnił się, o kim jest mowa. I na zasadnicze pytanie cioci odpowiedział z galanterią charakterystyczną dla dzisiejszego młodego pokolenia mniej więcej w takim stylu:
- Ciotka, czy ciebie pogięło? Miałbym poważnie traktować dziwkę, którą zaliczyło co najmniej pół dyskoteki. Może jeszcze mam się z nią ożenić, żeby na mieście co jakiś czas słuchać „siema szwagier”?
Bohater tej opowieści oczywiście jest zwyczajnym gnojkiem, czego rzecz jasna przez litość znajomej nie powiedziałem. Ale nie kryłem odrobiny złośliwej satysfakcji z faktu, że w ten nieco brutalny sposób została wyleczona ze swoich fantasmagorii. Bo dotarła do niej smutna (dla jej poprzednich opinii w tej materii) prawda. Przekonała się, że wbrew bzdurom wyczytywanym przez nią na „wolnościowych” latrynach internetowych, takimi dziwkami gardzą nawet dziwkarze korzystający z ich „filantropii”.
Jedna ze wspomnianych dyskutantek internetowych miała wtedy awersję do konserwatyzmu po sprzeczce z innym prawicowym blogmasterem. Ale po kilku miesiącach poinformowała mnie mailowo, że cofa ten sęk. Bo kilka wizyt na „wyluzowanych”, libertyńskich i feminazistowskich blogach wystarczyło, by przeprosiła się z ponad 95% konserwatyzmu w duchu thatcherowskim. Natomiast drugiej z tych pań (o ile zagląda na „Antysocjal”), dedykuję zasłyszaną od znajomych historię.
Dotyczy kobiety dwudziestokilkuletniej, od matury pracującej w korporacji. Oczywiście w pracy musiała pojawiać się ubrana przyzwoicie i wysławiać po ludzku. Ale nie taiła, zarówno tego, że sobą staje się wieczorami na imprezach, jak i tego, jak zachowuje się po zdjęciu korporacyjnego gorsetu. Ale traf chciał, że chyba po raz pierwszy zakochała się w koledze z pracy, dla którego dobre maniery plus przyzwoity strój były czymś oczywistym również i w życiu prywatnym. Gdy jej awanse były ignorowane, najpierw się dziwiła, później podejrzewała go o pedalstwo. W końcu jednak schowała dumę do kieszeni i powiedziała mu, co do niego czuje. I spotkał ją lodowaty prysznic. Usłyszała że powinna stuknąć się w pusty łeb. Bo poza pracą, w której niekiedy muszą zamienić kilka słów, ona po prostu dla niego jest powietrzem, do tego zepsutym. I nie zmieni tego nawet przyniesienie wyników testów serologicznych. Bowiem przy jej trybie życia, mogą być nieaktualne już po dobie od pobrania krwi.
Ten kopniak na szczęście zadziałał. Do dziewuchy dotarło, czym jest dla ludzi o jako tako niezwichrowanej psychice. Gdy firma otwierała filię na drugim końcu Polski w nieprzesadnie atrakcyjnym mieście, zgłosiła się na ochotnika do pracy tamże. Mój rozmówca nie może za to ręczyć, bowiem słyszał o tym z trzeciej ręki. Podobno drastycznie zmieniła pozasłużbowy sposób bycia i tryb życia, poznała jakiegoś normalnego faceta, wzięli ślub, mają dziecko i wiążą koniec z końcem. Bo jej reputacja szczęśliwie pozostała w Warszawie.
Oczywiście cieszy mnie taki finał. Bowiem jak cytuje Ewangelista:
„Powiadam wam: Tak samo w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia.”
(Łk 15, 1-10)
Jako chrześcijanin, oczywiście w cuda wierzę. Ale w przypadku „wolnościowych” guru, lavejańców – zasrańców i ich nimf w wieku od lat 15 do 115, ze zdecydowaną przewagą tych zamortyzowanych co najmniej w 300%, specjalnie na cuda nie liczę. Bo lepsze miłe zaskoczenie od naiwności, która wcale nie musi być święta.

Stary Niedźwiedź