Polska, Białoruś, dyplomatoł i dyrektor kołchozu

„Politykę wschodnią” (cudzysłów konieczny) zarówno tzw. III RP jak i domorosłych Jagiellonów do niedawna charakteryzowało porozumienie ponad podziałami. Mówiąc najkrócej, jej algorytm dla uważnego obserwatora był łatwy do rozszyfrowania. Po prostu należało zastanowić się, co w danej sytuacji zrobiłby człowiek zdolny do logicznego myślenia i kierujący się polską racją stanu. I mieć pewność że prezydent , premier lub szef Ministerstwa Głupich Kroków (jak arcycelnie nazwał tak zwane MSZ Robert Winnicki) postąpią dokładnie odwrotnie. Obowiązywała też druga prosta zasada. Im bardziej władze któregoś z naszych wschodnich sąsiadów pluły swoim polskim odpowiednikom w twarz, tym większą czołobitnością odpowiadały te ostatnie.
W okolicach Sejn mieszkająca tam mniejszość litewska ma do swej dyspozycji około dziesięciu szkół z klasami z litewskim językiem nauczania. W lokalnych urzędach interesanci mogą używać swojego języka ojczystego. W podzięce za to polskie szkolnictwo na Litwie jest od wielu lat szykanowane a pierwotnie instalowane napisy dwujęzyczne (nazwy miejscowości, rozkłady jazdy etc.) zostały usunięte. Gdy Orlen kupił rafinerię w Możejkach by nie wpadła w łapy rosyjskie, wdzięczni boćwinkowie natychmiast podnieśli taryfy za transport kolejowy między polską granicą a tą rafinerią do poziomu znacznie wyższego, niż obowiązują dla reszty przewozów na terenie Litwy. Swego czasu zarówno ś.p. prezydent Kaczyński jak i chrabia Bul odgrażali się, że poruszą te kwestie podczas rozmów na najwyższym szczeblu. Oczywiście prezydent litewskiego mocarstwa Dalia Grybauskaite jednego i drugiego natychmiast postawiła do pionu. I obydwaj czym prędzej podkulili ogony pod siebie, niczym Chyży Rój opieprzony przez Makrelę.
Rzekomo polska polityka względem UPAiny jest Szanownym Czytelnikom doskonale znana. Tu też mamy pełną jej ciągłość w wykonaniu POPiSu. Skrupulant doszukałby się tylko takiej różnicy w trzeciorzędnych szczegółach iż w klubie parlamentarnym PiS nie ma banderowskiego skurwysyna (proszę o wybaczenie ale nie znalazłem adekwatnego cenzuralnego synonimu) Mirona Sycza, który w poprzedniej kadencji parlamentu skutecznie zablokował rezolucję nazywającą Rzeź Wołyńską ludobójstwem. Teraz gdy klub Kukiz15 złożył projekt USTAWY nie tylko nazywającej te zbrodnie ludobójstwem, ale i penalizującej „kłamstwo wołyńskie”, zdesperowany Napolion podrapał się tryzubem w łeb i uciekł do przodu. Kazał sklecić na kolanie UCHWAŁĘ w tej kwestii, w odróżnieniu od ustawy siłą rzeczy nie grożącą żadnymi sankcjami dla łżących postbanderowskich łajdaków. Posłowie jej projekt dostali na kilka godzin a nie zgodnie z regulaminem na tydzień przed głosowaniem. Nikt nie był przeciw, od głosu wstrzymało się siedmioro (p)osłów z Nowośmiesznej, w tym nimfy Lubnauer i Scheuring-Wielgus orz trzech POpaprańców. Poza tym detalem postulat „żeby było tak jak było” realizowany jest przez PiS skrupulatnie.
A jak wygląda kwestia relacji z Białorusią?
Na początku lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku w nowopowstałym państwie białoruskim zapanowała „demokracja”. W praktyce oznaczająca chaos, wszechobecną korupcję i półroczne poślizgi w wypłacie pensji czy emerytur. Gdy autorytarną władzę objął w roku 1994 Aleksander Łukaszenka, w odbiorze przeciętnych Białorusinów sytuacja zaczęła się poprawiać. Nadal bardziej niż skromne wynagrodzenia zaczęły być wypłacane regularnie a rozkradanie wszystkiego przez wiernych uczniów Lewandowskiego i Tuska („pierwszy milion trzeba ukraść”) ograniczone. Nie ulega wątpliwości że białoruski dyktator cieszy się autentycznym poparciem rodaków i nawet bez lukrowania wyników w wyborach może liczyć na ponad 60% głosów. Zatem sytuacja w jego państwie jest przewidywalna. Do tego na szczęście z Białorusinami nie mamy paskudnych zaszłości historycznych, zatem rozsądna współpraca gospodarczo – turystyczna była czymś wręcz narzucającym się.
A co w tej materii zrobił POPiS?
Najpierw nasi „Jagiellonowie” zaczęli coś gaworzyć o „polityce historycznej”. W sposób aż tak idiotyczny iż na Białorusi było to odbierane jako rzekoma konieczność opieki ze strony polskiego Wielkiego Brata. Bo bez takowej ani chybi zły rosyjski niedźwiedź przyjdzie i ją zje.
Jeszcze za rządu "Jagiellonów" niejaka Angelika Borys, szefowa białoruskiej Polonii, rozpoczęła konflikt z prezydentem. Wprawdzie Łukaszenka nie wykonywał pod adresem mieszkających tam Polaków aż takich wrogich gestów jak te litewskie, ale pani Borys nie zastosowała się do obowiązujących na Białorusi reguł gry, nie mając zamiaru oddać cesarzowi co cesarskie. Skutek był oczywisty - „Bat’ka” się wściekł, rozwiązał organizację Borys i powołał konkurencyjny Związek Polaków, lojalny wobec siebie.
Tak samo jeszcze za premierowania Napoliona zaczęto rychtować Telewizję Biełsat, będącą tubą propagandową tych niedobitków antyłukaszenkowskich „demokratów”, którzy znaleźli schronienie w Polsce. Ta telewizja ruszyła z kopyta w grudniu 2007, już w miesiąc po sformowaniu (nie)rządu kon-Donka. Nieco później Makrela nakazała swojemu polskiemu kundlowi zacząć ujadać na Białoruś, ma się rozumieć za brak demokracji. Kundel oczywiście zrobił to, co pani kazała.
Za (nie)rządu kon-Donka jego naczelny dyplomatołek niejaki Radosław Apfelbaum (z domu Sikorski) zaczął nawet machać szabelką i coś bredzić o marszu na Mińsk. O zgrozo, na myśli miał Mińsk Białoruski a nie Mazowiecki. Widać nie zdawał sobie sprawy ze stanu polskiej armii. Z której jego kolega z rządu psychiatra Klich uczynił zgodnie za swoimi kwalifikacjami jeden wielki dom wariatów. Osoby mające pojęcie o wojskowości zauważyły wówczas że w przypadku takiej wojny po tygodniu wojska białoruskie doszłyby do Wisły.
Na szczęście mimo wysiłków tych gówniarzy, wymiana towarów i usług z Białorusią nie zamarła. Mój przyjaciel pracujący w firmie eksportującej do krajów byłego ZSRR polską myśl techniczną, najcieplej wyrażał się o kontraktach realizowanych w tym kraju. Podkreślał że białoruscy inżynierowie z którymi współpracował, byli ludźmi kompetentnymi, znającymi obce języki. Oczywiście rygorystycznie pilnowali dotrzymania parametrów kontraktu ale z kolei pod względem terminowości płacenia białoruscy inwestorzy są wzorem dla rosyjskich, nie mówiąc już o ukraińskich.
Kilku moich kolegów wędkarzy pojechało z rodzinami na wakacje na Białoruś. Wspominają je jak najlepiej. Gospodarze więcej niż mili a Polesie to raj dla łowiących ryby i zbierających runo leśne.
Opowieści o zacofanej do imentu gospodarce też są przesadzone. Syn znajomych, który wyemigrował w roku 1981 do Australii, powiedział mi ciekawą rzecz. Jako inżynier widział w krainie kangurów dużo buldożerów i ciężkich maszyn górniczych produkcji białoruskiej. A z wyrobów polskich głównie soczki i zupki w proszku.
Na szczęście jest szansa na normalizację relacji z tym naszym sąsiadem. Na jesieni minionego roku do Mińska wybrała się polska delegacja gospodarcza z wicepremierem Morawieckim. Rozmowy były co najmniej ciekawe i jest nadzieja na zwielokrotnienie wymiany handlowej. O ile rzecz jasna Napolion tego nie spieprzy.
Pozostała jeszcze kwestia Biełsatu. Wedle wiarygodnych dla mnie relacji kilku Białorusinek mieszkających w Polsce, ogląda tę szczekaczkę góra 2% mieszkańców tego kraju. Do tego jeszcze ta stacja Agnieszki Romaszewskiej-Guzy dopuszcza również do tego, że opozycjoniści pokroju Alaksandra Kraucewicza czy Uładzimira Arłoua z polskiej szlachty mieszkającej na kresach robią „spolonizowaną szlachtę białoruską”. A pod względem rozmiarów rzekomych zbrodni Armii Krajowej na Białorusinach ścigają się na kłamstwa z wypierdkami po Banderze. I tak jak gloryfikujący UPA niejaki Piotr Tyma, robią to za pieniądze polskich podatników.
http://www.kresy.pl/publicystyka,analizy?zobacz/zamkniecie-bielsatu-w-dobrym-kierunku-ale-za-szybko
Gdy w ubiegłym roku pojawiła się zapowiedź radykalnego obcięcia budżetu Biełsatu lub nawet jego likwidacji, poza Romaszewską ryk zgrozy podniósł też oczywiście POmiot. Motywacja tej pierwszej jest oczywista - żaden szef nie będzie zachwycony wizją likwidacji jego działu. Równie jasny jest powód rabanu targowiczan. Przecież poza kradnięciem nawet tego co jest przyspawane, sensem ich istnienia jest szkodzenie Polsce i to za lepsze honorarium niż 30 euro na łba.
Jak wynika z tego artykułu, najpilniejszym z punktu widzenia polskiej racji stanu zadaniem jest zatrzymanie procesu wynarodowiania mieszkających tam rodaków. Tym bardziej że liczba ludzi uważających się za Polaków wedle nie do końca wiarygodnych tamtejszych spisów ludności zmalała z 400 tys. w latach dziewięćdziesiątych do ok. 300 tys. Zatem za zamknięcie tej szczekaczki warto było wytargować przynajmniej zgodę na powstrzymanie nacisków białoruskich władz oświatowych na dyrektorów szkół by ci likwidowali klasy  polskojęzyczne lub z nauczaniem języka polskiego. Ale Witold „Dupa Wołowa” Waszczykowski obiecał w Mińsku likwidację nadawania antyłukaszenkowskiej propagandy za mglistą zapowiedź zgody na danie „szerokiego dostępu” do TVP Polonia. Założę się że nie ma on pojęcia o tym, co to określenie znaczy.
Czyli wygląda na to że były dyrektor kołchozu bez problemu ograł Napoliona i jego ciurę jak smarkaczy. Oby to dało się za jakiś czas choć w części odkręcić.

Stary Niedźwiedź