Schematy organizacyjne różnych nurtów chrześcijaństwa a ich kondycja - cz.1

Z zamiarem poruszenia tej tematyki nosiłem się od dawna. Ale bezpośrednim impulsem stał się komentarz czcigodnego Imperatora. Pod postem „Hej, sadzali AJC na kamieni kupę”, ironicznie podsumowującym przekraczający wszelkie granice bałwochwalstwa filosemityzm wszystkich liczących się sił obecnej RP, w tym niestety i Kościoła Rzymskokatolickiego, napisał on:

„Niestety, dzisiaj to, co kiedyś było siłą Kościoła Katolickiego staje się jego zgubą (mam jednak wiarę i nadzieję, że nie ostateczną). Chodzi mianowicie o silny centralizm. Przed Soborem jeśli jakiś biskup zaraził się wirusem postępactwa - to nic się nie działo, bo papież towarzycho trzymał za mordę i taki nawet nie podskoczył.”

Dlatego postanowiłem opisać jak ja widzę związki między organizacją kościołów ziemskich należących do różnych nurtów chrześcijaństwa a ich obecną kondycją. Są to rzecz jasna uwagi amatora, mówiącego o tym co sam widzi i nie pretendujące do bycia naukowym opracowaniem, poruszającym całość tej jakże obszernej tematyki.

Zacznę od sprawy dla mnie najłatwiejszej, czyli od kościołów protestanckich, ograniczając się do pięciu jego nurtów: luteranizmu, kalwinizmu, metodyzmu, „zielonoświątkizmu” oraz znanego mi wyłącznie  z trzeciej ręki anglikanizmu. W Polsce nurtom tym odpowiadają Kościół Ewangelicko – Augsburski w RP, Kościół Ewangelicko – Reformowany w RP, Kościół Ewangelicko – Metodystyczny w RP oraz Kościół Zielonoświątkowy w RP. Dalej dla wygody będę używać skrótów KEA, KER, KEM i KZ.

Cztery pierwsze w skali makro charakteryzują się tym, iż nie posiadają żadnych struktur ponadkrajowych, czy jak kto woli – ponadnarodowych. Jeśli takie nawet powstały, mają charakter teologicznych klubów dyskusyjnych a nie władzy zwierzchniej, mogącej cokolwiek narzucić kościołowi krajowemu.

Na czele kościoła stoi zwierzchnik, nazywany biskupem Kościoła (KEA, KER), superintendentem naczelnym (KEM) lub prezbitrem naczelnym (KZ),  w odróżnieniu od biskupów diecezjalnych, superintendentów lub prezbitrów, stojących na czele diecezji (KEA) lub okręgów (KEM, KZ).Najwyższą władzą ustawodawczą, złożoną zarówno z duchownych jak i świeckich, jest synod. Rolę władzy wykonawczej pełni konsystorz (KEM – Rada Kościoła, KZ – Rada Naczelna), w skład którego z urzędu wchodzi też zwierzchnik Kościoła. Jako ciekawostkę mogę podać iż w KER stanowiska zarówno przewodniczącego synodu jak i konsystorza mogą objąć wyłącznie osoby świeckie.

Jakie widzę zalety takiego ustroju? Na pewno trzy.

Po pierwsze, jeśli wierni trzymają poziom, nikt i nic nie może im z zewnątrz narzucić jakiegoś łajdactwa. Synody szwedzkich czy norweskich łże luteran, szantażowane wstrzymaniem dotacji budżetowych, zatwierdziły możliwość udzielania „ślubów” jednopłciowych. Gdy jakaś pinda z GW no Prawda kilka lat temu spytała przewodniczącego naszego synodu, kiedy i polscy luteranie pójdą za przykładem światłej Szwecji, usłyszała krótkie NIGDY.
Po drugie, rola świeckich nie sprowadza się do dawania na tacę (u nas jest to zorganizowane chyba rozsądniej bo pieniądze wkłada się do koszyczka lub skarbonki wychodząc po nabożeństwie a podczas liturgii nikt nie szwenda się z tacą  i nie przeszkadza). Mają realny wpływ na życie Kościoła, w tym i na wybór biskupów.
I po trzecie, w sytuacji ekstremalnej synod, w którym przewagę liczebną na ogół mają świeccy, może usunąć dyscyplinarnie ze stanowiska nawet biskupa Kościoła. Jak to miało miejsce u nas w przypadku niejakiego Jaguckiego który okazał się szpiclem SB. O ile ktoś z grona Szanownych Czytelników zna choć jeden przypadek pozbycia się z katolickiej diecezji lub choćby parafii komunistycznego konfidenta, będę wdzięczny za taką informację.
A jakie ten system ma wady?

Widzę co najmniej jedną. Oraz jeden wniosek praktyczny.

Gdyby ogół wiernych moralnie kompletnie się zeświniłi na przykład przyjął nauczanie kompletnie sprzeczne z tym co podaje Biblia, brak całkowicie odpornej na ich fanaberie ziemskiej „instancji wyższej” praktycznie wyklucza sprowadzenie ich do pionu i pomoc w wydostaniu się z tego szamba, do którego sami ochoczo wskoczyli. We wspomnianej już Szwecji lesba  Eva Brunne, żyjąca w związku z inną lesbą „pastorką”, robi w diecezji sztokholmskiej za double shit (po polsku biskupka). W wywiadzie dla szechterowego szmatławca powiedziała nawet że Biblia to taki zbiór bajeczek jak mity greckie. W Polsce za taki tekst każdy piętnastolatek wyleciałby z nauk przedkonfirmacyjnych na zbity pysk. Czyli szwedzcy bluźniercy podtarli się Pismem Świętym, zamieniając „sola Scriptura” na „gender only” plus "money first". Nie jest żadną pociechą że tacy z większości Szwedów protestanci, jak ze mnie czarownik Zulusów. A gdyby ksiądz doktor Marcin Luter wstał z grobu, nogi by im z pleców powyrywał.

A ten wniosek? Szwajcarscy kalwiniści już dawno temu zrezygnowali a budżetowych dotacji. Więc parafrazując klasyka, człowieki postępu mogą skoczyć im tam gdzie lewactwo może księdza superintendenta w dupę pocałować. I gdy kilka lat temu szwajcarskie pedały przyszły domagać się ślubów, superintendent zacytował im Pismo Święte i odesłał na drzewo.

Czyli może warto skromniej, ale za własne pieniądze. I co najważniejsze, w zgodzie z Pismem Świętym.

A w skali mikro, czyli na szczeblu parafii?

Przede wszystkim parafianie nie są zdani na łaskę i niełaskę biskupa. Sami wybierają sobie proboszcza z grona tych którzy ubiegają się o to stanowisko i rzecz jasna zostali ordynowani (taki odpowiednik wyświęcenia, nie będący jednak sakramentem). na pastorów przez biskupa. Kandydaci w kolejne niedziele odprawiają nabożeństwa a następnie ogół parafian, kierując się również zebraną wiedzą o kandydatach, poprzez głosowanie wybiera pastora. Biskup oczywiście może zasugerować czyjąś kandydaturę ale nie jest w stanie przepchnąć ją na siłę wbrew woli parafian.

Z wybranym pastorem zostaje podpisana „umowa o pracę” oraz wyznaczona pensja i uzgodnione inne sprawy socjalne. Bowiem kasą rządzi nie proboszcz lecz rada parafialna, co praktycznie  eliminuje wydatki na co najmniej dziwne albo osłonięte tajemnicą cele.

W przypadku jakiegoś skandalu, choćby  obyczajowego, rada parafialna ma prawo rozwiązać umowę z proboszczem a biskup nie jest w stanie temu przeszkodzić. Nie jesteśmy licznym środowiskiem więc wiadomość o takiej historii szybko rozeszłaby się po całej Polsce i łobuz na pewno nie znalazłby więcej zatrudnienia. Nie mówiąc o tym że w przypadku dużego łajdactwa uruchomiono by diecezjalny sąd dyscyplinarny, który mógłby nawet anulować ordynację, czyli mówiąc bardziej zrozumiale, wydalić z grona duchownych.

Trudno mi w powyższych zasadach funkcjonowania parafii dopatrzyć się jakichkolwiek wad. A mój przyjaciel katolik przyznał się nawet że jednej rzeczy nam zazdrości. A mianowicie tego że po jakimś roku od rozpoczęcia wydawania „Faków i szitów”, przy zastosowaniu naszych reguł gry, z niejakiego Kotlińskiego w Kościele Rzymskokatolickim nawet smród by nie pozostał.

CDN

Stary Niedźwiedź