Libertariańskie brednie, czyli jak zbudować drugi Niger

Nieco ponad rok temu (3 marca 2014) wpis na „Antysocjalu” poświęciłem postaci księcia Franciszka Ksawerego Druckiego – Lubeckiego, jednej z najwybitniejszych postaci w historii gospodarczej Polski.

Jak już pisałem, należy do grona tych wielkich Polaków, którzy w pamięci rodaków nie zajmują godnego siebie miejsca. W końcu podobnie jak i wielkopolscy „organicznicy” w Wielkim Księstwie Poznańskim, tworzył fundamenty życia gospodarczego Kongresówki. I jak na dziewięć lat pracy na stanowisku ministra skarbu Królestwa Polskiego, zdziałał zadziwiająco dużo. Nie dziwi mnie zatem to, że w Warszawie znalazłem aż dwa jakże skromne symbole pamięci o nim. Są to tablica na ścianie budynku, w którym mieścił się założony przezeń, a kierowany przez hrabiego Ludwika Jelskiego Bank Polski. Drugą jest plakietka przymocowana do pnia kasztanowca posadzonego w roku 1827 przez księcia obok ówczesnego gmachu Ministerstwa Skarbu.

To, że „organicznicy” nie cieszą się w Polsce nawet niewielkim szacunkiem i z panteonu bohaterów narodowych zostali wyeksmitowani przez entuzjastów romantycznej bohaterszczyzny, wiem od dawna. Więc ataki z tej strony na ludzi pokroju księcia Druckiego – Lubeckiego nie dziwią mnie ani trochę. Natomiast nie jestem w stanie zrozumieć, gdy głusi na realia ekonomiczne okazują się tak zwani „leberałowie”. Dla uniknięcia nieporozumienia od razu dopowiem, że mam na myśli talibów, dla których liczy się wyłącznie idea w rodzaju samoposiadania, samogwałtu i innych zosizmów – samosizmów. Najczęściej nazywają siebie libertarianami.

W tegorocznym marcowym numerze „Historii – Uważam Rze” zamieszczono krytykancko – ironiczny artykuł Jakuba Wozińskiego, zatytułowany „Pan Monopol”. Autor zarzuca księciu wręcz upośledzenie rozwoju gospodarczego Kongresówki na wiele dekad. Z bardziej konkretnych zarzutów lista zbrodni Druckiego – Lubeckiego obejmuje:

1. Zrównoważenie budżetu
2. Ustanowienie monopoli państwowych
3. Założenie banku centralnego, budowa infrastruktury, tworzenie górnictwa i przemysłu
4. Odżegnanie się od Powstania Listopadowego

Zajmijmy się tym stekiem „leberalnych” bredni.

Ad 1.

Po Kongresie Wiedeńskim skarb Królestwa Polskiego po stronie długów miał kontrybucję nałożoną przez Rosję oraz zobowiązania względem innych państw (choćby Saksonii, z którą Księstwo Warszawskie połączone było unią personalną). Zaś po stronie aktywów, tyle tylko że były to „złe długi”, przede wszystkim niespłacone kredyty polskich ziemian (reperkusja „kwot bajońskich”). W tej sytuacji spłata długów i zrównoważenie budżetu wymagało ściągnięcia tychże należności. A skoro z ich wyegzekwowania czyni się ministrowi skarbu zarzut, a z drugiej strony „leberałowie” zawsze głoszą konieczność tworzenia budżetów bez deficytu, taki dualizm trąci rozdwojeniem jaźni.  Bo wygląda mi na to, że poglądy „leberałów” na budżet dzielą się na nieparzyste i parzyste. Innego klucza w tym bełkocie nie widzę.

Ad 2.

W kwestii monopoli (przede wszystkim tytoniowego, spirytusowego i solnego) autor pamfletu łaskawie cytuje ministra, który powiedział:

„Dałby Bóg, żeby ta rola Rządu skończyła się jak najrychlej”.

Tyle tylko że z lekkością motyla prześlizguje się nad faktem, iż książę Franciszek funkcję ministra skarbu sprawował tylko DZIEWIĘĆ lat. A obciążanie go odpowiedzialnością za politykę skarbową w latach późniejszych, godne jest pisarczyków GW no Prawda. Na łamach dodatku do „Uważam Rze” takie łajdactwo nie przystoi.

Ad. 3.

Pamflecista łaskawie zgadza się z tezą, iż wedle dzisiejszych kryteriów funkcjonowanie banku centralnego jest uzasadnione. Ale zaraz przytacza informację, iż wedle dziewiętnastowiecznych ekonom(ist)ów jego istnienia nie uważano za konieczne. Z jednej strony przyznaje, iż emisja pieniądza papierowego za rządów Druckiego – Lubeckiego nie wiązała się z nadmiernym jego drukowaniem. Ale zaraz potem libertariańska słoma wyłazi z butów. Postawiony bowiem jest zarzut, iż kapitał banku posłużył do wielkich inwestycji w przemysł, górnictwo i infrastrukturę. Bo przecież inwestować w te dziedziny „wolno jedynie kapitałowi prywatnemu”. Zajmijmy się tym stekiem bredni.

W Nigrze eksploatacją wielkich złóż rud uranu (trzeci producent tego ultra strategicznego surowca na świecie) zajmuje się głównie kapitał francuski. Niewątpliwie prywatny. Zyski budżetu tego kraju i jego mieszkańców z tego tytułu na kolana nie rzucają, bo PKB per capita wynosi nieco ponad 400 USD. 
A kto miał w takim razie inwestować w Kongresówce w ten przemysł w Zagłębiu Staropolskim i górnictwo w Zagłębiu Dąbrowskim? Niemcy, być może Francuzi, czy Anglicy. I byłoby „leberalnie” jak cholera.

„Leberalnym” matołom pragnę przypomnieć, że praktyka inwestowania rządu w budowę dróg była powszechna nie tylko w Rosji (jak twierdzi autor pamfletu), ale i w Prusach czy Francji. Przytoczony przezeń przykład brytyjskich inwestycji prywatnych w drogownictwo to raczej wyjątek od reguły. A jakie znaczenie dla gospodarki ma sieć dróg, jest w stanie zrozumieć chyba nawet libertarianin po uruchomieniu swoich obydwu szarych komórek.

No i ta zbrodnia, jaką była budowa Kanału Augustowskiego. Polskie płody rolne spławiane Wisłą do Gdańska były obłożone wysokimi pruskimi cłami. Dlatego książę Drucki - Lubecki przeprowadził z sukcesem budowę Kanału Augustowskiego, łączącego ziemie Kongresówki z Bałtykiem poprzez Niemen. Prusacy wystraszyli się budowy, bowiem nie wiedzieli, że inwestycja nie przewiduje budowy przy ujściu Niemna do Bałtyku portu o zdolności przeładunkowej wystarczającej dla polskiego eksportu rolnego. Zatem obniżyli cła. Licząc na rewanż, wystąpili do Rosji o obniżkę ceł na swoje towary eksportowane do Chin. Drucki – Lubecki wykorzystał swoje petersburskie koneksje by wytłumaczyć otoczeniu cara, że takie posunięcie byłoby niekorzystne dla rosyjskiego budżetu. I Prusy zostały z ręką w nocniku. Rok temu poprosiłem o jakikolwiek inny przykład ogrania przez Polaka Niemców w negocjacjach gospodarczych niczym smarkaczy. Do dzisiaj nikt mi czegoś takiego nie przytoczył.

Ad. 4.

Pamflecista ironicznie napisał, że w chwili wybuchu Powstania Listopadowego zakończyła się „przygoda księcia Franciszka z Polską”. Istotnie wyjechał wtedy z Warszawy do Petersburga, próbując znaleźć jakieś strawne dla cara Mikołaja I rozwiązanie awantury, w którą Królestwo Polskie wciągnęło stu sześćdziesięciu rozgorączkowanych młokosów. Zabiegi te nie przyniosły żadnych rezultatów, bo i w powstałej sytuacji przynieść ich nie mogły. Jako były oficer, do tego doskonale umiejący liczyć i znający takie obce niemal wszystkim współczesnym mu Polakom pojęcia, które dzisiaj nazywamy logistyką, od samego początku nie miał cienia złudzeń co do nieuchronnego finału tego szaleństwa. Osiadł w swym majątku na Grodzieńszczyznie, zajmując się sprawami rodzinnymi (był ojcem dwóch synów i pięciu córek). Nie wyemigrował a jego majątek pozostał w polskich rękach. Niewybaczalna wina.

Do tej pory z teoryjkami o „państwie – nocnym stróżu” oraz głoszeniem wyższości idei nad realiami ekonomicznymi i racją stanu spotykałem się w sieci głownie w wykonaniu młodocianych idiotów. Pokroju „milky way to nowhere”, linkowanego jedynie z litości na jednym z odwiedzanych przeze mnie blogów.  Czy „realistów” tłumaczących mi, że wykupienie Rafinerii Gdańskiej przez Gazprom niczym Polsce nie grozi, bo Gazprom, czyli najważniejszy rodzaj broni armii rosyjskiej, to … prywatna firma! Ale jeśli leberidiotyzmy wypisują ludzie legitymujący się już dowodem osobistym, pozostało mi zacytować Milom:

„W polskim internecie spotkałam kilku pełnoletnich libertarian. Ale żadnego z nich nie można nazwać dorosłym człowiekiem”.

Stary Niedźwiedź