Trzysta tysięcy

Ponieważ licznik wejść na „Antysocjal bis” wskazał przed chwilą jubileuszowe trzystutysięczne, pozwolę sobie podzielić się kilkoma refleksjami na temat mojej działalności na obydwu „Antysocjalach”.

Na tę witrynę, działającą na platformie „onetu”, trafiłem przypadkiem na początku roku 2007. Prowadzili ją dwaj poznańscy działacze młodzieżówki ówczesnego UPR, licealista „Noka” i student ekonomii „Kot Behemot”. Zacząłem komentować, po jakimś czasie przesłałem Noce mój pierwszy tekst, wykpiwający w konwencji Dzikiego Zachodu pożar w pospezetpeerowskim burdelu. Który wtedy wybuchł po opublikowaniu przez Aleksandra Gudzowatego szczerych opinii Józefa Oleksego o swoich partyjnych kamratach. Tekst spodobał się i został opublikowany.Po nim poszły następne.

W połowie roku 2008 Noka zaproponował mi przejęcie prowadzenia witryny. Bowiem studia, plany osobiste oraz działalność w UPR nie pozostawiały mu już czasu na administrowanie blogiem. Propozycję przyjąłem i od połowy 2008 samodzielnie administrowałem witryną. W tym czasie zacząłem się oddalać od ideologii liberalnej. Bowiem dla mnie najważniejsza jest polska racja stanu, zaś mój konserwatyzm nie jest aksjomatem, a jedynie wyborem ideologii, która w moim przekonaniu najlepiej służy temu celowi w warstwie politycznej. Zaś w kwestiach religijno – moralnych doskonale pasuje do mojego protestantyzmu. Muszę oddać Noce sprawiedliwość, że gdy był jeszcze administratorem naszej witryny, bez oporów zamieszczał moje krytyczne uwagi pod adresem brewerii JKM. Ale gdy zapewne nastoletni komentatorzy zaczęli domagać się sprzedaży na giełdzie akcji Rafinerii Gdańskiej (wraz z jedynym w Polsce terminalem, mogącym odbierać znaczące ilości ropy z tankowców), zapaliło się czerwone światełko. Bowiem na moje stwierdzenie, że wtedy tę rafinerię wykupiłby Gazprom, usłyszałem że …nie byłoby w tym nic złego, bo przecież jest to prywatna firma!!! I wtedy zrozumiałem, że z ortodoksyjnym liberalizmem nie jest mi po drodze.

Od dłuższego czasu zwracałem uwagę na zwięzłe, a jakże pełne treści komentarze Dibeliusa, będące swoistymi limerykami. Więc zaproponowałem Mu stała współpracę i od jesieni 2008 do tejże pory roku 2012 witrynę prowadziliśmy wspólnie.

Korzystając z okazji, musze podkreślić olbrzymie zasługi Dibeliusa dla „Antysocjala”, najlepiej widoczne w dziedzinie uporządkowania nazewnictwa i stworzenia kanonu terminologii, który będzie na tej witrynie obowiązywać już zawsze, a już na pewno tak długo, jak długo będzie istnieć odrażający socjalistryczny twór oficjalnie noszący nazwę Związek Socjalistycznych Republik Europejskich. A de facto będący IV Rzeszą. Biorąc to pod uwagę, czcigodny Dibelius na pewno nie miałby nic przeciwko temu, aby jedna z jego klasyfikacji się zdezaktualizowała i z chęcią by ją wtedy zaktualizował. Mam na myśli tę, która społeczeństwa krajów europejskich dzieli na trzy grupy: pasożytnicze elity, pasionych socjalem beneficjentów systemu oraz donatorów. Z których podatków utrzymywany jest ten chlew.

Porażająco trafne jest też spostrzeżenie Dibeliusa, że eurolewactwo pozostało bez swojego niegdysiejszego elektoratu, jakim kiedyś byli robotnicy. Więc musiało sobie stworzyć „proletariat zastępczy”. Złożony ze zboczeńców, narkomanów, proaborcjonistów, ekoterrorystów, genderówców i tolerastów. Padających na twarz przed żądaniami „hominternu”, wylewających krokodyle łzy nad losem biednych przestępców. I znacznie mniej roztkliwiających się nad losem ofiar tychże przestępców. Że już o osobach leciwych, dzieciach z ubogich rodzin czy dzieciach nienarodzonych nie wspomnę. Bo sztandarowa oferta dla tych ostatnich obejmuje aborcję i eutanazję.

Trzecia ważka klasyfikacja Dibeliusa pierwotnie dotyczyła katolików. Autor podzielił ich na głębokich, powierzchownych oraz „front katechetyczny”. Nie kryjąc szacunku dla pierwszych, zrozumienia dla drugich i dezaprobaty dla trzecich. Moim zdaniem żadna ze znanych mi religii nie jest wolna od obecności w gronie jej wiernych wszystkich tych grup, choć proporcje między nimi mogą być inne.

Głównym powodem naszego przyjaznego rozstania się była ciekawość Dibeliusa odnośnie zachowań ludzkich i przyczyn tychże zachowań. Był i jest gotów rozmawiać z niemal każdym człowiekiem i studiować nawet najbardziej skurwioną psychikę. Niczym Kazimierz Moczarski, który w stalinowskim więzieniu rozmawiał z Juergenem Stroopem, likwidatorem warszawskiego getta. Aż takich zbrodniarzy na jego blogu oczywiście się nie znajdzie, ale choćby pomniejszej pkanalii nie brakuje. Co oczywiście nie oznacza, że Dibelius idzie na jakiekolwiek kompromisy w dziedzinie etyki. Artykułuje zawsze swoje stanowisko, tyle tylko że czyni to w sposób subtelny i ironiczny, czego co tępsza hołota po prostu nie zauważa. 

Mam w tej kwestii inny pogląd. Blog traktuję nie jak laboratorium, lecz jak salonik, którego progu ludzki szrot nie ma prawa przestąpić. I nie mam zamiaru tracić czasu na dogłębne studiowanie mentalnych wymiocin debili i łajdaków w oczekiwaniu, że z raz na sto powiedzą coś, co nie jest ani podłością, ani idiotyzmem.

Od września 2012 przez jakiś czas prowadziłem blok w pojedynkę. Na forum komentatorskim moją uwagę zwróciły spostrzeżenia Tie Fightera. Nawiązaliśmy korespondencję, a wkrótce miałem przyjemność poznać jego i jego rodzinę w realu. Podczas kilku długich rozmów przy kropelce tego, co ofiary "marychujany" i butaprenu nazywają „narkotykiem”, zapoznałem się z poglądami narodowców w dziedzinie ekonomii i organizacji państwa. I uznałem że w polskich realiach stanowią doskonałe uzupełnienie konserwatyzmu ze szkoły Żelaznej Lady. A od pewnego czasu tworzymy triumwirat uzupełniony o Flavię. Która na swoich blogach miała już nieprzyjemność wojować z łachudrą bez honoru, tradycyjnie trollującą pod zmienionymi nickami, ćpunem – satanistą z odsiadką w dorobku oraz obłąkaną ciotą - akrobatką, potrafiącą na cały świat patrzeć przez swój odbyt.

Obecnie tworzymy zatem triumwirat. W warstwie religijnej w pełni ekumeniczny, bo złożony z agnostyczki, katolika i protestanta, zaś wspólnym mianownikiem jest Septalog. W kwestiach politycznych i ekonomicznych jest to synteza thatcheryzmu i ideologii narodowej, z grubsza w proporcji 3:1. Nie bez kozery używam określenia „thatcheryzm”. Bowiem polski „sralon merdialny” oraz postępaccy degeneraci w blogosferze, z oślim uporem konserwatystami nazywają ludzi świętszych od papieża w kwestiach wiary, zaś w polityce i gospodarce będących socjalistami czystej wody.

Stary Niedźwiedź