Lepsza Gellala od mamrota

Mój przyjaciel z Gdańska Janusz L., porządny prawicowiec i guru od nastojek, nalewek i śliwowicy, opowiedział mi zabawną historię.
Jego kolega, ochmistrz na statku handlowym wożącym węgiel do Japonii, był prawnikiem amatorem, dobrze zorientowanym w przepisach prawnych teoretycznie obowiązujących w PRL w czasach Gierka. Ponieważ trasa do Japonii prowadziła wokół Afryki (Kanał Sueski był wtedy zamknięty), wiele dni płynęło się  w strefie tropikalnej. Ochmistrz przypomniał sobie, że jeśli pobyt w tej strefie trwa dłużej niż ileś tam dni, w myśl umowy zbiorowej marynarze mają prawo do wina do obiadu. Więc przed wypłynięciem w rejs w zamówieniu wymienił i to wino, podając podstawę prawną. Ale intendentura linii żeglugowej postanowiła pograć w bambuko i przysłała na statek ileś tam skrzynek wyrobu w tamtych latach zwanego bełtem lub J-23 (od ceny a zarazem kryptonimu polskiego filmowego agenta GRU, niejakiego Klossa). Obecnie ten  toksyczny płyn nazywany jest "mamrotem".
Ale pan ochmistrz nie skapitulował. Wiedział też, że w myśl międzynarodowej konwencji żeglugowej, podpisanej też przez PRL, w ramach wzajemnych usług, każdy statek ma prawo w każdym porcie dać do badania laboratoryjnego żywność, co do przydatności której ma wątpliwości. Więc gdy zawinęli do jednego z francuskich portów, czym prędzej zaniósł do laboratorium próbkę tego syfu.
Gdy po spacerze po mieście wrócił na statek, na nabrzeżu stał już radiowóz francuskiej żandarmerii. A wachtowy, szczęśliwie znający francuski, wystąpił w roli tłumacza. I poinformował, że żandarmi od kwadransa czekają na niego. Ale od razu uspokoił, iż chodzi jedynie o informację. Po czym przetłumaczył kwestię sierżanta o mniej więcej takiej treści:
- Panie, gdzieście kupili to kurewstwo? Z laboratorium zaraz zadzwonili do prokuratury. A prokurator po przefaksowaniu wyniku analizy, wezwał nas. Kazał natychmiast dopytać się pana, kto wam to sprzedał. I wystawił nakaz aresztowania in blanco. Bo jak powiedział, skurwysyn powinien zgnić w pierdlu. I należy żałować że gilotyna go ominie.
Gdy ochmistrz odpowiedział, że zakup został dokonany poza terytorium Republiki Francuskiej, sierżant z wyraźną ulgą zdjął kepi i otarł pot z czoła. Po czym porozumiał się z prokuraturą, sporządził notatkę służbowa i dał ochmistrzowi do podpisu.
Ten sam numer ochmistrz powtórzył w Hiszpanii i Japonii. Ekspertyzy laboratoryjne były równie miażdżące, zawierały stwierdzenie, że zbadana ciecz w żadnym przypadku nie nadaje się do spożycia.
Po powrocie z rejsu bohater tej opowieści zaniósł te analizy do intendentury. I wygrał, bowiem przed następnym rejsem, na statek dostarczono "Gellalę". Taniutkie czerwone wino wytrawne, produkowane w Algierii i Tunezji, importowane w cysternach i rozlewane w Polsce. Ale gronowe.
Dlaczego o tym piszę? W najbliższą niedzielę wolałbym wybrać Pommarda, Châteauneuf-du-Pape, Saint-Émilion czy poczciwego Egri Bikavera. Ale mając wybór jedynie między Gellalą a mamrotem, zdecydowanie wolę Gellalę. 

I dlatego zagłosuję na pana Dudę.

A jeśli ktoś uważa, że nie ma różnicy między gronowym cienkuszem a "siarą", proponuję podpisanie protokołu rozbieżności.

Stary Niedźwiedź

P.S.
Jeden ze stałych czytelników "Antysocjala" przysłał mi taki kwiatek:
http://demotywatory.pl/4501110/Manifest-wkurzonego-wyborcy
Komentarz zbyteczny.
Stary Niedźwiedź