Milom - cz.1

Gdyby ktoś mnie spytał jakiego najmądrzejszego, najlepszego a zarazem najbardziej niezwykłego człowieka spotkałem w swoim życiu, odpowiedź byłaby banalnie prosta. Jest nim pani na „Antysocjalu” (oraz przez grono przyjaciół do którego też mam wielki zaszczyt się zaliczać) nazywana „Milom”. Historię stworzenia tego akronimu przez ówczesnego chłopaka jej córki a obecnie zięcia opisałem swego czasu jeszcze na starym „Antysocjalu”:

http://antysocjal.blog.onet.pl/2009/02/09/tesciowa-tysiaclecia/

Milom poznałem przypadkowo. Gdy po obronieniu doktoratu (epoka średniego Jaruzela) wziąłem się za dorabianie do uczelnianej pensji korepetycjami, kolega też udzielający się w tym obszarze powiedział mi przy piwie:

Słuchaj Niedźwiedziu, jeśli trafią ci się jakieś dobrze płatne korki z matmy, czuj się moralnie zobowiązany do odstąpienia ich pewnej dziewczynie po rozwodzie, mającej na utrzymaniu dziecko. Bo dla niej te pieniądze to kwestia kupienia córce i sobie najniezbędniejszych ciuchów czy włożenia kawałka mięsa do garnka. A nie jak dla ciebie bardziej hulaszczego trybu życia czy kupienia sobie jakichś nowych wędkarskich zabawek.

Odpowiedziałem że nie mogę nikogo rekomendować w ciemno więc proszę o przedstawienie mnie tej dziewczynie. I po kilku dniach zaopatrzeni w solidny kawałek ciasta będącego popisowym dziełem mojej ś.p. Mamy oraz zdobytą przez Ryśka doskonałą herbatą Twiningsa (w sklepach występowały wtedy głównie jakieś zmiotki z dna ładowni statku) zadzwoniliśmy do jej drzwi. Otworzyła nam jedna z najpiękniejszych kobiet jakie w życiu widziałem, i to nie tylko w realu ale i w mediach. Wkrótce siedzieliśmy przy stoliku w bardzo skromnie umeblowanym pokoju przy herbacie, w kącie mała dziewczynka grzecznie układała jakąś budowlę z klocków, nie absorbując nadmiernie naszej uwagi. A do mnie zaczęła docierać okrutna prawda. A mianowicie taka iż ta wtedy dwudziestopięcioletnia dziewczyna zdecydowanie góruje inteligencją, spostrzegawczością i szybkością dokonywania analiz nad każdym znanym mi mężczyzną a ja niestety nie jestem wyjątkiem od tej reguły. Po kilku minutach nie miałem cienia wątpliwości że tej świeżo upieczonej asystentce wydziału matematyki warszawskiego uniwerku po prostu trzeba te korepetycje przekazywać.

Gdy wyszliśmy, musiałem mieć nieco skonfundowaną minę bo Rysiek roześmiał się i powiedział:

- Nie przejmuj się, każdy facet początkowo tak reaguje. Ale potem zaczyna to traktować jak obiektywny fakt przyrodniczy typu taki a nie przeciwny kierunek obrotu naszej planety wokół własnej osi i się z tym godzi. A teraz rozumiesz że gdybym zatrzymał dla siebie jakieś tłuste korki zamiast je jej przekazać, czułbym się jakbym ukradł z tacy w kościele.

Wkrótce zostałem przyjęty do fan klubu Milom (wtedy jeszcze tak jej nie nazywaliśmy, genezę tej ksywki podałem w linkowanym wpisie), liczącego trzy panie i siedmiu panów. Spotykaliśmy się u niej w ciepłe piątkowe wieczory i obradowaliśmy w sporej loggii aby nie przeszkadzać małej Werze. Jeden z kolegów przywiózł (była to druga połowa epoki Jaruzela) z cywilizowanej części Europy elektryczny grill i na nim piekliśmy (młodszym czytelnikom przypomnę że mięso sprzedawano wtedy na kartki) to co udało się kupić lub zdobyć od pań dowożących nielegalnie mięso a niekiedy i wędliny do Warszawy. Do tego pieczywo, czerwone wino plus jakaś sałatka. Na deser kawa i ciasto. Panowie organizowali surowiec na grill oraz kawę i wino, panie dzieliły się przygotowaniem sałatki i upieczeniem ciasta. Biedna jak mysz kościelna Milom protestowała że nie wypada aby gospodyni nie dokładała się do kosztów. Więc dostała zadanie kupowania przed imprezą kilku świec. I jak mnie niedawno Milom poinformowała w mailu, to grono przyjaciół plus nasze spotkania są najprzyjemniejszą rzeczą jaką z Polski pamięta.

Około roku 1990 obroniła doktorat ze statystyki i znalazła pracę w malutkiej polskiej filii wielkiej międzynarodowej firmy zajmującej się sondażami i wszelakimi innymi formami badania opinii publicznej. Niestety jej szefem był „potrójny nadczłowiek”, jak go ironicznie nazwała. Bo były komuch, Żyd i do tego jeszcze pedał. Błyskawicznie zorientował się że wiedzą zawodową nie dorasta jej do pięt więc stawał na głowie żeby tylko nie rozwinęła skrzydeł. Ale przynajmniej opłacanie rachunków oraz kupowanie takich „luksusów” jak porządne mięso czy owoce oraz garderoby i butów przestało być wielkim problemem.

W międzyczasie Milom koncertowo rozwiązała opisaną w linku przemianę Wery z nastolatki w kobietę. Kobietę szczęśliwą, zrealizowaną i zakochaną z całkowitą wzajemnością w godnym siebie mężczyźnie. I to stało się przyczyną religijnych perturbacji M (jest to pierwsza litera zarówno akronimu Milom jak i jej imienia).

Gdy podczas spowiedzi M dociekliwy śledczy wydobył z niej że córka regularnie bywa w mieszkaniu swojego narzeczonego, z wnętrza konfesjonału buchnęły dwutlenek siarki oraz płomienie i polała się smoła. Więc M wstała, obróciła się na pięcie i opuściła kościół. Po jakimś roku przyznała mi się że w Pana Boga jeszcze wierzy ale nie ma zamiaru utrzymywać żadnych kontaktów z ludźmi twierdzącymi jej zadaniem gołosłownie że są Jego ziemskim personelem. Wtedy poradziłem jej aby po prostu zaczęła modlić się do Szefa, najlepiej w jakimś ustronnym miejscu typu ładny plener czy zacisze domowe. Gdzie będzie się mogła całkowicie skoncentrować bowiem nikt i nic nie będą jej przeszkadzać. Rezygnując z wszelkich pośredników do których nie ma przekonania. I wkrótce podziękowała mi za tę radę mówiąc że coraz bardziej odnosi wrażenie że Ktoś słucha jej modlitwy. Więc z „Katoliczki Z Rozpędu” stała się „Chrześcijanką Po Swojemu” (obydwa określenia oczywiście jej autorstwa).

I w roku 2007 przypadek kompletnie odmienił życie jej i rodziny.

Jej cholerny szefuncio zapadł na ciężką grypę i poszedł na dłuższe zwolnienie. I wtedy z centrali przyszedł rutynowy mail z zapytaniem czy filia warszawska zgłasza jakiś referat na co dwuletnią ogólnoświatową konferencje naukową i wymianę doświadczeń badaczy tej firmy. M zgłosiła referat i wysłała abstrakt bowiem sama niejako „dla sportu” rozwiązała w swojej ocenie ciekawy problem teoretyczny. Gdy szefuncio wrócił ze zwolnienia, szalał z wściekłości. Ale sprawy już nie mógł uwalić bowiem na propozycję zareagowano wręcz entuzjastycznie. Gdy po trzech miesiącach wygłosiła ten referat w przerobionym na hotel renesansowym gmaszysku w dolinie Loary, wybuchła bomba. Okazało się że nad tym właśnie problemem pracował w Stanach zespół ich największych mózgowców, tyle tylko że się skichał. Reakcja była typowo amerykańska. Wiceprezes koncernu do spraw badań i rozwoju zaprosił ją na kolację. I gdy Milom delektowała się smakiem doskonałego rocznika perły doliny Rodanu czyli Châteauneuf du Pape, zaproponował jej stanowisko szefa na Europę pionu badawczo – obliczeniowego firmy. Które to stanowisko zwalnia się za kilka miesięcy. Gdy propozycja została uzupełniona szczegółami natury „niearyjskiej”, Milom wyraziła zgodę. I wczesną wiosną 2008 opuściła Warszawę obejmując nareszcie godne siebie stanowisko w Cagliari, gdzie mieści się europejska centrala firmy.

Stary Niedźwiedź