Milom - cz.2

Swój pobyt na Sardynii Milom rozpoczęła od zapoznania się ze swoim działem (poprzedni szef właśnie był w fazie „zdawania sprzętu” ) i ośrodkiem obliczeniowym oraz załatwienia spraw socjalnych. Główny księgowy firmy przedstawił jej kilka propozycji zakwaterowania w luksusowych apartamentach oraz jeden stary dom w dużym ogrodzie, jak sam powiedział informował o nim „dla porządku”. Był zdziwiony tym że M po oględzinach zdecydowała się właśnie na ten ostatni. Czyli zaniedbany i wymagający gruntownej odnowy ale nadającą się od razu do zamieszkania dwustumetrowy piętrowy dom, położony w niemal hektarowym ogrodzie, zapuszczonym tak że przypominał nadamazońską dżunglę. Milom czym prędzej rozpoczęła poszukiwania gosposi oraz ogrodnika i tu znowu dopisało jej szczęście. Jako gosposię zatrudniła Marię, czterdziestokilkuletnią wdowę po rybaku. A więc osobę stateczną, jeszcze w pełni sił i wiedzącą wszystko o przyrządzaniu tego co w morzu pływa. I poza tym znającą ze dwieście angielskich słów bo poprzednio pracowała u Amerykanów. A na posadę ogrodnika plus złotej rączki przyjęła Fabia, dwudziestodwuletniego chłopaka po zawodówce rolniczo-mechanicznej. Pochodzącego z biednej chłopskiej rodziny, od dziecka pomagającego rodzicom w obrabianiu ich poletka, umiejącego i chcącego uczciwie pracować. Fabio dokonał drobnych napraw tynkarsko-murarskich i odmalował wszystkie pokoje. A potem doprowadził do porządku ogród i drzewka pomarańczowe oraz oliwne, do tego urządził porządny warzywnik. Mówiąc że to grzech aby mając tyle ziemi nie jeść własnych warzyw i owoców. Zaś Maria bez problemu nauczyła się kisić ogórki i kapustę. I gdy usłyszała że w Polsce śledź jest symbolem Wigilii, poprosiła o jakiś opis tej ryby. I wkrótce na stole pojawiły się sardele, najpierw zasolone, potem wymoczone i podane z oliwą, szalotką i kaparami. W domu panuje więc kuchnia „fusion”, łącząca najlepsze potrawy z Sardynii z kilkoma polskimi standardami. A gwoździem wigilijnego menu (poza rodziną Milom zasiadają do niej Maria z dziećmi plus Fabio i jego żona Paola) jest zupa z ośmiornicy z czosnkowymi grzankami.

Nawet najwięksi ludzie mają swoje słabości. Milom organicznie nie znosi być fotografowaną więc nie mam ani jednego jej zdjęcia. I tak samo nie cierpi pożegnań. O tych przenosinach do Cagliari dowiedziałem się od niej z maila. W którym przepraszała za taką formę, dodając że na pewno rozumiem powody. Pozwolę sobie nie rozwijać tego wątku. I poprosiła mnie o podesłanie jej Pisma Świętego. Niezwłocznie przekazałem je jej zięciowi Pawłowi który właśnie szykował do wysyłki dużą skrzynię z książkami

Córka i zięć od pewnego czasu chodzili już na intensywny kurs włoskiego. Milom oczywiście planowała ich ściągnąć gdy tylko znajdzie dla nich sensowną pracę. A żeby ułatwić wejście w język, zaproponowała by przysłali do niej wnuczkę Martę. Bowiem dziecko w tym wieku nauczy się języka z prędkością światła i będzie mogło pomóc rodzicom. A przekonała się że w godzinach pracy można ją powierzyć opiece Marii. I wkrótce Paweł przywiózł Martę.

W pracy Milom natychmiast zorientowała się że zespół składa się z ludzi rozgarniętych, tyle tylko że nieco rozpuszczonych przez poprzedniego szefa. Który będąc już na wylocie trochę za bardzo im pofolgował. Więc wzięła towarzystwo do galopu. A najbliższą odprawę działu zakończyła stwierdzeniem że już wie o swojej ksywie „pani Thatcher”. Ale czuje się w obowiązku uprzedzić ich że ona nie pozwoli sobie chodzić po głowie aż tak bardzo jak Żelazna Dama. Oczywiście powiało grozą. A Milom odczekała ze dwa tygodnie i zarządziła spotkanie integracyjne w nadmorskiej trattorii, osoby towarzyszące mile widziane. Bractwo stawiło się w komplecie a M wypatrzyła w kącie sali pianino, kazał je odkurzyć i po sprawdzeniu że jako tako nastrojone, siadła za klawiaturą i zaczęła grać tanga, rumby, samby i fokstroty. Towarzystwo hulało do białego rana, opchnęło górę ryb i frutti di mare, wypiło beczułkę dobrego białego wina i „kupiło” szefową. A gdy pod koniec roku okazało się że pod jej trwającym krócej niż rok kierownictwem dział wyrobił ponad 120% planowanego rocznego przerobu finansowego, Milom poszła do szefa europejskiego działu firmy negocjować premię. Biedaczysko myślał że Polkę można zbyć kilkoma tanimi komplementami. I bardzo się rozczarował bo rozmowa przebiegła mniej więcej tak:

- M, to co zrobiłaś z badawczym i obliczeniówką jest wręcz niesamowite. Jak ja się tobie odwdzięczę?

- Widzisz Jack, od czasu kiedy Fenicjanie wynaleźli pieniądze, problem wyrażania wdzięczności za takie sprawy został rozwiązany raz na zawsze.

I ludzie dostali pod choinkę „trzynastkę”. I od tej chwili za szefową poszliby w ogień.

Wspomniałem już że Milom poprosiła mnie o Pismo Święte. Napisała że w każdą niedzielę czyta je przed śniadaniem przy porannej kawie i wiele spraw jej się w głowie definitywnie poukładało. A lektury te miały nieoczekiwany finał.

Na party u wspomnianego Jacka M poznała jego teścia, emerytowanego amerykańskiego biskupa metodystów. Wdała się z nim w rozmowę na tematy teologiczne i zadała mu kilka pytań. Ekscelencji opadła szczęka bowiem każde z tych pytań było dobrym tematem co najmniej na pracę magisterską a poza tym przekonał się jak dobrze nie tylko zna ale i rozumie ona Biblię. Wyłożył jej podstawy nauczania metodystów i w odpowiedzi usłyszał że bardzo to jej odpowiada. A zwłaszcza apoteoza uczciwej i pożytecznej dla ogółu pracy, traktowanej jako najwyższa forma modlitwy. Więc biskup zaproponował jej by została diakonem. M obiecała nad tym poważnie pomyśleć. Po powrocie do Nowego Jorku biskup przysłał jej mailowo mnóstwo materiałów szkoleniowych i Milom po ich przestudiowaniu i korespondencyjnych konsultacjach zdała przez internet egzamin testowy dla diakonów na zaledwie 91% (pisała mi że była zła że nie poszedł jej za dobrze). I jeden z pokoi swojego domu adaptowała na małą kaplicę. Gdy biskup przyjechał z żoną na najbliższe wakacje do córki i zięcia, uroczyście ordynował ją na diakona a Milom po raz pierwszy w życiu odprawiła swoją liturgię.

Ponieważ poza czcigodnym Refaelem pozostali Mili Goscie „Antysocjala” nie są protestantami, muszę wyjaśnić że w kościołach ewangelickich diakon może odprawić nabożeństwo, wygłosić kazanie, dokonać chrztu czy sprawować liturgię ślubną bądź pogrzebową. Jedynie odnośnie Wieczerzy Pańskiej (komunii) nie udziela jej samodzielnie lecz jest pomocnikiem prezbitra (księdza). Ale w uzasadnionych przypadkach diakon może uzyskać od biskupa imienne pozwolenie również na samodzielne udzielanie tego sakramentu i wtedy de facto posiada pełne uprawnienia prezbitra. I tak to się stało w jej przypadku. A w mijającym  roku zdała kolejne egzaminy i już jest prezbitrem czyli pastorem całą buzią.

Milom ma więc swoją miniparafię. Poza rodziną do tego grona należy dwadzieścia kilka osób z jej firmy. Bowiem Amerykanie w sprawach wiary nie dzielą włosa na czworo. Jest kościół? Jest. Protestancki? Tak. Pastor porządny? Porządny to mało powiedziane. Więc wszystko jet OK.

Milom ma w dorobku kilka ślubów i chrzcin. Niedzielne nabożeństwa nie trwają przesadnie długo bo stosowne modlitwy, odśpiewanie ze dwóch pieśni plus kazanie zajmują pół godziny, góra czterdzieści minut. Ale po nabożeństwie jest spotkanie przy kawie lub herbacie  i cieście względnie w ogrodzie przy spaghetti i szklaneczce wina. Poświęcone dyskusji na temat wysłuchanej liturgii a zwłaszcza kazania. Bo jak mi M napisała, uważa że jej posługa ma sens tylko wtedy gdy ludzie nie tylko zapamiętają ale i do końca zrozumieją to co usłyszeli. I żartowała że jest chyba jedynym na świecie proboszczem który dokłada do swojej posługi. Bo to spaghetti czy ciasto jest na koszt pastora. Za śluby i chrzty oczywiście nie bierze ani eurocenta.

W pracy zmieniono jej ksywkę na „Wielebna”, co czasami prowadzi do zabawnych zbitek słownych. Niedawno w ośrodku obliczeniowym mieli upgrade większości oprogramowania. I gdy szła korytarzem, zza drzwi „komputerowni” usłyszała tekst admina:

- Chłopaki, kończyć tę kawę i do roboty. Bo jak się nie wyrobimy na czas to nam Wielebna nogi z dupy powyrywa.

Sprawy rodzinne M uporządkowała idealnie. Zięciowi znalazła pracę w biurze projektów. Makaroniarze trochę zadzierali nosa ale Paweł szybko udowodnił im że jest lepszym inżynierem mechanikiem i obecnie został szefem pracowni. Wera pracuje jako lekarka w przychodni, młodzi w międzyczasie postarali się o wnuka. Dom został już wykupiony od firmy więc klan dorobił się zamczyska.

O genderówkach Milom ma jeszcze gorsze zdanie niż ja, co na pewno nie jest łatwe. Powiedziała kiedyś że nie są one żadnymi naukowcami lecz co najwyżej materiałem badawczym. Dla tych antropologów którzy wciąż poszukują „brakującego ogniwa” miedzy gatunkiem Homo Sapiens a światem małp.

Nie miałbym nic przeciwko matriarchatowi ale pod jednym warunkiem. Gdyby rządy sprawowały panie z tej półki co Milom. Tylko skąd je wziąć w dostatecznej ilości?

A ponieważ już tylko ponad doba dzieli nas od roku 2014, pozwolę sobie życzyć wszystkim Drogim Czytelnikom których mam honor gościć (nie mylić z trollującym badziewiem którego nawet nicków nie wypada przytaczać) aby ten Nowy Rok dał się jakoś godnie przeżyć w sferze materialnej. A w duchowej, okażmy tym wszystkim na których nam zależy i którzy są tego godni, tyle należnych uczuć ile tylko potrafimy z siebie wydobyć. Bo ta sfera należy na szczęście wyłącznie do nas a uczuć tych nawet gang kon-Donka nie jest w stanie ukraść.

Stary Niedźwiedź