Cirzpisława

Czcigodna Flavia de Luce, od zawsze zaprzyjaźniona z "Antysocjalem", napisała kolejny odcinek swojego satyrycznego cyklu. A ponieważ zakończyła publikowanie na swoim blogu, redakcja użyczyła jej łamów naszej witryny.

 

Cirzpisława szła przez miasto, jak zwykle rozmyślając o wolności jednostki. O tym, czego nienawidzi całym swoim jestestwem i o tym, jak bardzo motłoch naciska na nią, żeby zaczęła dostosowywać się do ogółu  - czyli jadać sztućcami i podawać rękę podczas powitania (dotychczas podawała lewą nogę). Cirzpisława spojrzała na parę spacerującą z dzieckiem.

- A fe, pewnie wychowają je na kolejnego konformistę, który będzie grzecznie mówić „dzień dobry” i bawić się z innymi dzieciakami w piaskownicy. Ja bym wychowała je na eremitę, który dniami i nocami rozmyśla o bycie i odbycie. I samoposiada się w zachwycie.

Nagle sąsiadka wyrwała Cirzpisławę ze szlachetnych i nonkonformistycznych rozmyślań.

- Nie uwierzysz, kim są ci ludzie. Coś ci powiem – i pochyliła się nad Cirzpisławą konfidencjonalnie: To są S-A-T-A-N-I-Ś-CI.

Cirzpisława zmarszczyła brwi i podniosła głos z oburzenia:

- No i co z tego, Pani Geniu. Satanista też człowiek. Wolny człowiek. Samoposiadacz własnego jestestwa i samogwałciciel własnego libido.

W jednej chwili obie spojrzały na małego chłopczyka, syna satanistów. Nosił czapkę z różkami, zamiast łopatki miał widełki, a zamiast wiaderka, kociołek . I z takim zestawem akcesoriów udał się w kierunku piaskownicy. Rodzice usiedli na ławce naprzeciwko i dumnie obserwowali poczynania swojego synka.

- Dajesz dajesz, Omen. Jeśli będziesz grzeczny, to Belzebub cię nagrodzi. A jeśli uda ci się nie wystraszyć innych dzieci, to obiecujemy ci, że pójdziemy razem usmażyć jakiegoś kota.

- Kota? Hurra! – wykrzyknął uradowany Omen.

Wtedy inne dzieci zainteresowały się nowym kolegą.

- Ty lubisz koty? – spytała mała dziewczynka z warkoczykiem.

- No, lubię. Często je smażymy z rodzicami. Ale o wiele fajniej jest odgryzać łby gołębiom.

Dziewczynka, usłyszawszy to, wybuchła płaczem. Uspokoiła się dopiero wtedy, kiedy mama odseparowała ją od nowego kolegi.

Cirzpisława zobaczyła samotnego chłopca, na którego wszyscy patrzą z niesmakiem, a dzieci uciekają z piaskownicy za każdym razem, gdy ten zanurza w piasku swoje widełki.

- Jak masz na imię, chłopczyku?

- Jestem Omen 666, proszę pani.

- Urzekające imię. Masz szczęście Omenie, że rodzice wychowali cię na indywidualistę.

- Przepraszam panią, ale muszę się spieszyć. O 18 mamy gusła. A do mojej siostry przychodzi szaman, żeby ją wyleczyć ze skoliozy.

- A co takiego robi ten szaman?

- Tańczy, macha rękoma, pluje, charczy i smarka w rękaw.

- Jestem pod wrażeniem! To takie niekonwencjonalne! – wykrzyknęła Cirzpisława.

I wtedy zobaczyła zdegustowaną sąsiadkę, Gienię.

- Oni nie wysyłają dzieci do lekarza. Córkę leczy schizofrenik, który twierdzi, ze w poprzednim wcieleniu był szamanem z Mozambiku. – odpowiedziała sąsiadka.

- No i  co z tego, pani Gieniu?? – spytała oburzona Cirzpisława.

- Narażają dzieci na niebezpieczeństwo!

- Pani Gieniu, a może ten schizofrenik jest z Mozambiku?

- Cirzpisławo, ten ich syn jest pośmiewiskiem całej szkoły. Nie wszyscy umieją powstrzymać się od śmiechu, gdy słyszą imię Omen 666.

- To jest hołota, pani Gieniu. Nie doceniają indywidualizmu rodziców. A syn stanie się samo posiadającym indywidualistą, który nauczy się zaklinać deszcz. Kto wie, może nauczy się nawet rzucać klątwę? Przydałaby mi się taka umiejętność – rozmarzyła się Cirzpisława.

- I na kogo rzuciłabyś klątwę? Masz jakichś wrogów?

- O cholera, chyba cały świat.

Flavia de Luce