Mszczuj przybywa z odsieczą

Cirzpisława przyjrzała się w lustrze. Zobaczyła w nim urodziwą bladolicą Słowiankę, uczesaną a la Julia Tymoszenko. Chwyciła się za biodra i potrząsnęła dorodnym biustem, nucąc ulubiony hit: „My Słowianie wiemy, jak poruszać tym, co mama w genach dała. To jest ta gorąca krew! To jest nasz słowiański zew!”. Wtedy rozległo się donośne pukanie do drzwi.

Cirzpisława poprawiła kieckę, zlizała resztki swojskiej śmietany z kącików ust i pospieszyła w kierunku drzwi. Okazało się, że odwiedził ją Mszczuj z Wielkiego Świata.

- Siema, Cirzpko. Co tam słychać w krainie bogini Dziewanny?

- Cze, Mszczuju. No, nieciekawie. Jakaś hałastra krzyczy pod oknem Gościwuja, że powinien oddać dziecko.

- A dlaczego miałby to zrobić? Dziecko to własność Gościwuja. Może nim rozporządzać wedle własnego uznania. No chyba że dziecko zabije – wtedy możemy się zastanowić, jak mu pomóc.

- Tak samo myślę, Mszczuju. Zabite dziecko zawsze można zaprowadzić do szamana, żeby je ożywił. A niezabitego nie można odebrać jego właścicielom, bo to zbrodnia przeciwko fundamentom religii wolnoszczących zosiów-samosiów – odpowiedziała roztropnie Cirzpisława.

- Wiesz, Cirzpko. Nawet u nas, w Wielkim Świecie zdarzyła się kiedyś taka zbrodnia. Moje dziecko przygotowywało dla zaproszonych znajomych magiczne zioła, po których widziało się dwa światy. Jakiś zacofaniec, podobny do waszych Polan, zwrócił mi uwagę i stwierdził, że jestem złym ojcem! – odpowiedział Mszczuj, wyraźnie rozsierdzony.

- O masz, Mszczuju. Przecież wystarczy zaangażować świętą kurę i dać jej ziarno – wtedy można się definitywnie dowiedzieć, czy twoja córka mogła przygotować magiczne zioła, czy też nie. Że nawet w Wielkim Świecie trzeba takie rzeczy tłumaczyć! – zirytowała się Cirzpisława i popatrzyła ze współczuciem na Mszczuja.

- Ci neowikingowie to jednak mnie rozczarowują. – powiedział po długim namyśle i ze smutkiem w głosie Mszczuj.

- Dlaczego? Przecież wygrzebali Odyna, Thora i Freyę – zauważyła Cirzpisława.

- No tak. Ale wyobraź sobie, że zapomnieli okadzić klocka ziołami i poszli na bara-bara w lesie. Na dodatek po kołtuńsku, bo faceci z babkami!

- Takie rzeczy! – Cirzpisawa otworzyła usta z niedowierzania.

Nagle oboje usłyszeli hałas. Wyjrzeli przez okno, a tam zobaczyli Gościwuja, tańczącego wokół  drewnianego czworograniastego kloca, bełkoczącego pod nosem i wymachującego kończynami. Obok stał syn i podawał ojcu po kolei produkty spożywcze, które wrzucali do ognia.

Wtedy syn zapytał ojca:

- Tatusiu, jestem taki głodny. Od wczoraj nic nie jadłem poza kawałkiem podpłomyka. Mówiłeś, że dziś będzie obiad…

Ojciec na to poważnie rozjuszony:

- Nie obiad, tylko obiata, ty głąbie!! – powiedziawszy to, wytargał syna za uszy.

Chłopiec zaczął zanosić się szlochem:

- Tatko, to boli. Nie chcę już tego robić. Wczoraj zabiłeś mojego pieska.

Na to ojciec poczerwieniał na twarzy z oburzenia:

- Co?? Świętowitowi będziesz żałował, smarkaczu?

Wtedy przed bramą zgromadziło się kilka osób, które domagały się rozmowy z Gościwujem. Jak się okazało, walczyli o umieszczenie jego dziecka w opiece zastępczej.

Tego nie mogła znieść Cirzpisława, która była szczególnie czuła na punkcie prawa jednostki do dysponowania swoim jestestwem i swoją własnością, czyli dzieckiem. Wprawdzie uważała posiadanie dzieci za dziwaczny kaprys, a szanowanie rodziców nie było jej zdaniem obowiązkiem dziecka – niemniej nie mogła odmówić rodzicom prawa do wykonywania na dziecku najdzikszych eksperymentów.

- Co wy robicie? Jak śmiecie? Chcecie decydować o tym, kto ma być rodzicem, a kto nie?

Wtedy ktoś z tłumu krzyknął:

- Dziewucho! Do diaska, przecież ten bałwan poza klockiem świata nie widzi. Głodzi syna, uprawia gusła na jego oczach i każe mu brać w tym udział.

Tego było za wiele dla Cirzpisławy:

- A uważacie, że lepsze jest zabieranie dziecka do kościoła i zmuszanie go do żegnania się, albo – co gorsza – śpiewania?

- Na pewno lepsze niż dziki taniec wokół klocka i wycie do księżyca. Nie mówiąc już o tym, że Gościwuj nie karmi chłopca przez kilka dni z rzędu – krzyknęła pani Gienia, która już wyraźnie traciła cierpliwość do Cirzpisławy.

- Jak trochę przegłoduje, to będzie miał większy apetyty na podpłomyki – skwitowała rozumnie Cirzpisława.

- On potrzebuje NORMALNEGO obiadu!

- A skąd wiecie, co jest „normalne”? Normalność to pojęcie względne. Dla was obiad to schabowy z surówką i ziemniakami (wypowiedziawszy to skrzywiła się demonstracyjnie z obrzydzenia), a dla innych korzonki.

- On potrzebuje NORMALNEGO życia?

- A skąd wiecie, że tańce w lesie wokół klocka nie są normalne? Chcecie upodobnić dziecko do motłochu. Słyszałam o czarowniku, który żyje z klempą i nikt nie robi z tego wielkiego halo.

W sukurs Cirzpisławie przybył Mszczuj:

- Gdyby Gościwuj był katolikiem, to rozumiem pomysł zabrania mu dziecka. W końcu z zabobonem trzeba walczyć. Ale Gościwuj jest dumnym nonkonformistą i rodzimowiercą, right?

-Yes, indeed, Mszczuju  - odpowiedziała coraz bardziej dumna ze swojej elokwencji Cirzpisława.

- Jedyną rozumną istotą w tym Klechistanie, jest Cirzpisława. Dziękuję ci, moja droga, za konsekwentną walkę z próbą ingerencji bezrozumnego motłochu w prawa nonkonformistycznej nadjednostki. A jeśli o mnie chodzi, to wracam za Wielką Wodę. I serdecznie namawiam cię, abyś do mnie dołączyła. Z partnerem przyjmą cię tam bez problemu, a z partnerką jeszcze chętniej!

- For sure.  Przekonałeś mnie, Mszczuju. Chyba poszukam sobie partnerki. Na przykład Kinga Dunin jest wolna, a – w razie czego – może udawać przed kołtunami chłopa.

- U nas takie szopki nie są potrzebne, a wręcz mogą być szkodliwe. Za Wielką Wodą wprowadzą parytety dla homo. Moja córka poznała dziewczynę piękną jak obrazek i natychmiast załapała fajną pracę – przekonywał Mszczuj.

- Ale u was dzieci rodzicom nie odbierają? – dopytywała Cirzpisława.

- Take it easy. Heterykom i  chrześcijanom niekiedy tak. Ale nadludziom nie grozi nic. Im bardziej porąbani rodzice, tym lepiej. Lubimy niekonwencjonalnych ludzi.

Flavia de Luce