Charles de Gaulle - cz.1

Sugestia czcigodnego Klawisza, stałego komentatora naszej witryny, skłoniła mnie do zajęcia się osobą na pewno nietuzinkową, jaką niewątpliwie był generał Charles de Gaulle. Obok Georgesa „Tygrysa” Clemenceau to jedyny dwudziestowieczny francuski polityk, dla którego żywię cieplejsze uczucia, bowiem pojęcie honoru nie było im obce. Czego o innych francuskich politykach, działających przez ostatnie prawie sto lat, nie sposób powiedzieć. A jeśli do tego dodać, że i skuteczność nie była ich mocną stroną, w historii polityki nie zasługują na pamięć, że już o cieplejszym słowie nie wspomnę.
De Gaulle urodził się w Lille 22 listopada 1890 w zubożałej rodzinie szlacheckiej. Jego ojciec był nauczycielem wielu szkół średnich prowadzonych przez jezuitów, co w kraju wojującego ateizmu świadczyło o charakterze, jako że na pewno nie pomagało w karierze zawodowej. W domu panowała atmosfera patriotyczna i katolicka, którą późniejszy generał i prezydent przyswoił sobie na cale życie.

W latach 1895 -1900 uczęszczał do podstawowej szkoły zakonnej a następnie w roku 1900 został przyjęty do jezuickiego gimnazjum. Naukę ukończył w szkole katolickiej w Belgii, bowiem w roku 1906 francuskie władze oświatowe zlikwidowały ową szkołę jezuicką. Jak widać we Francji tradycje „neutralnego światopoglądowo i religijnie państwa” są stare i polski ateotaliban ma się od kogo uczyć.

W roku 1909 de Gaulle odbył jako szeregowiec staż w 33 pułku piechoty a następnie studiował w wojskowej Akademii Saint-Cyr. Po jej ukończeniu, już w stopniu podporucznika, dowodził plutonem w tym samym 33 pułku piechoty. Jako ciekawostkę można podać, że dowódcą takowego był ówczesny pułkownik Philippe Petain. Podczas I Wojny Światowej wyróżnił się odwagą, odnosząc trzy rany. W czasie walk pod Verdun dostał się do niewoli niemieckiej. Ponieważ pięciokrotnie próbował z niej zbiec, przetrzymywany był w obozie dla szczególnie niepokornych jeńców.

Po powrocie z niewoli wstąpił w szeregi sformowanego we Francji 5 Pułku Strzelców Polskich. Wraz z nim przybył do Polski na wiosnę 1919. W naszym kraju przebywał do roku 1921, wchodząc jako instruktor i wykładowca w skład francuskiej misji wojskowej, kierowanej przez generała Paula Henrysa. W lipcu i sierpniu 1920 brał udział w walkach z bolszewikami w szeregach Wojska Polskiego, za co został awansowany do polskiego stopnia majora i odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W roku 1921 nie skorzystał z propozycji rozpoczęcia służby stałej w polskiej armii i powrócił do Francji.

Czytając fragment pamiętników de Gaulle’a poświęconych sierpniowej kontrofensywie 1920, zwróciłem ongiś uwagą na pewien szczegół. Autor wspomniał, że w pewnym polskim miasteczku, odbitym już z rąk bolszewików, trafił na scenę rozstrzeliwania miejscowych kolaborantów „czerezwyczajki”, którzy wydali jej na śmierć wielu przedstawicieli miejscowej elity. Zwłoki tych bandytów zostały przekazane miejscowej gminie żydowskiej, bowiem tymi kolaborującymi, a w efekcie skazanymi na śmierć przez sąd polowy i rozstrzelanymi kanaliami byli wyłącznie Żydzi.

W roku 1921 poślubił o dziesięć lat od siebie młodszą Yvonne Vendroux, córkę przemysłowca. Małżeństwo doczekało się syna i dwóch córek.

We Francji de Gaulle sprawował różne funkcje, zarówno w metropolii, jak i w koloniach. Był wykładowcą szkoły wojskowej, dowódcą batalionu piechoty, członkiem sztabu marszałka Petaina, dowódcą pułku czołgów. W roku 1927 awansował na majora, zaś pod koniec 1937 na pułkownika. W roku 1934 wydał księżke „Ku armii zawodowej”, w której postulował zwiększenie wyekwipowania armii francuskiej w techniczne środki walki. Trzeba dopowiedzieć, że w tym czasie w Europie w wielu krajach pojawiły się takie książki. Zarówno bardzo poważne, takie jak „Achtung, Panzer!” Heinza Guderiana, autora koncepcji zagonów wojsk pancernych, których słuszność w pełni potwierdziła II Wojna Światowa. Jak i niezbyt poważnych, jak choćby „Panowanie w powietrzu” dzieło włoskiego generała Giulio Douheta, utrzymującego, że lotnictwo jest w stanie samodzielnie wygrać nadciągającą wojnę. Książka de Gaulle’a plasowała się miedzy tymi skrajnościami, podane w niej postulaty były słuszne, choć nie sposób uznać ich za rewelację.

Nic nie wskazywało na to, że Charles de Gaulle odegra wybitną rolę w dwudziestowiecznej historii Francji. Ale wszystko zmieniło się raptownie po 10 maja 1940.

Stary Niedźwiedź